Speciale uren

Ik word wakker om 05:30 uur met wat krampen maar schenk er nog niet veel aandacht aan. Ik ga naar het toilet met een lap maandverband tussen mijn benen omdat mijn vliezen al zijn gebroken, kruip weer terug mijn bed in en niet veel later beginnen de krampen al om de drie minuten te komen. Ik druk op het alarmknopje, zeg tegen de zuster dat ik hoogstwaarschijnlijk weeën heb, word aangesloten op de CTG-scan en krijg paracetamol. Stil liggen vanwege de scan is onmogelijk met zulke buikpijn. Ik word weer losgekoppeld, hoor van de zuster dat ik echt weeën heb maar dat dit nog wel uren kan duren en dat ik rustig moet blijven en de weeën moet opvangen. Om 07:30 uur bel ik mijn vriend, vertel hem dat de weeën begonnen zijn en dat hij maar even moet douchen, eten, Muis moet uitlaten en deze kant op moet komen. Gewoon rustig aan want volgens de zuster kan het nog wel even duren voordat er überhaupt een baby komt. Maar om 08:00 uur verandert de zaak. Ik weet niet meer hoe ik zitten of liggen moet, sta voorover gebukt tegen het bed aan om de weeën op te vangen en sms mijn vriend dat hij onmiddellijk moet komen omdat hij anders de geboorte van zijn zoon gaat missen. Weer druk ik op het knopje van het alarm en de zuster komt kijken. Ik kots mijn paracetamol eruit, laat mijn ontbijt voor wat het is en vertel haar dat het nu echt te heftig wordt, dat ik ga bevallen en dat ze mijn ontsluiting moet checken. Dit doet ze niet vanwege infectiegevaar, maar ze besluit me wel naar de bevalkamer te rijden. Het gaat gebeuren! Onderweg krijg ik een aai over mijn bol van de gynaecoloog die me de avond ervoor heeft ingecheckt en de waarnemingen heeft gedaan. Ze gaat naar huis omdat de dienst erop zit maar weet me nog wel even te melden ‘dat dit bizar snel gegaan is, ik goed mijn best moet doen en de boel ga rocken.’ Eenmaal in de kamer komt de andere gynaecoloog erbij, klim ik van het ene bed naar het andere en vertelt de gynaecoloog na een check dat ik al ga bevallen omdat ik tien centimeter ontsluiting heb. ‘En mijn pijnbestrijding dan?’ vraag ik haar nog tussen de weeën door. ‘Dat is te laat, we gaan nu beginnen.’ Shit. Mijn vriend komt binnenrennen terwijl ik er net de eerste pers uitdruk en drie kwartier later, om 09:20 uur hoor ik Skyler voor het eerst schreeuwen.

We zijn ruim 16 maanden verder maar nog steeds denk ik wekelijks terug aan dit moment. Een erg bijzonder moment wat ik voor geen goud had willen missen. Ik voelde me zeker, krachtig en heel erg speciaal in dat bevalbed met al die mensen om me heen. Terwijl Raymond me over mijn hoofd wreef, de stagiaire me water met een rietje gaf en de gynaecoloog en zuster tussen mijn benen zaten, verrichte ik een topprestatie. Alleen ik. Het eerste moment dat je je kindje vast mag houden is zo onwerkelijk. Je verkeert nog in een roes en alles lijkt een droom. Skyler werd nagekeken en daarna mochten we heerlijk bij elkaar liggen. Ondertussen kwam de placenta ter wereld en werd ik gehecht na een halve liter bloed te hebben verloren. Helaas was het daarna tijd om Skyler af te geven voor de couveuse. Zijn temperatuur was onstabiel en met een termijn van 36 weken en 4 dagen vonden ze het toch fijner om hem een nachtje daar te houden. Ik vroeg mijn vriend mee te gaan zodat hij toch iemand om zich heen had en ik werd door de zuster onder de douche gezet en afgespoeld. De schaamte voorbij, naakt op een stoel omdat ik ontzettend duizelig was vanwege het bloedverlies en afgespoeld worden door een vrouw die binnen een uur best een beetje speciaal geworden was. Wist ze me tijdens de bevalling nog het bloed onder mijn nagels vandaan te halen omdat ze me een beetje zat op te fokken om het persen te versnellen; zaten we daar heel kwetsbaar samen in een douche en spoelde ze me helemaal schoon. Bijzonder wat zo’n bevalling teweegbrengt. Ik kon haar wel zoenen op dat moment.

Met rolstoel vanwege het draaien op mijn benen werd ik naar Skyler gereden waar Raymond met hem op een stoel zat. Zo’n ontzettend mooi plaatje; een grote vent met grote handen en dan zo’n ukkie van nog geen drie kilo tussen zijn vingers. Ik kreeg veel mierzoete limonade om aan te sterken en mocht ondertussen mijn zoontje weer knuffelen. Wat was het toch allemaal bizar snel gegaan. Zo sta je nietsvermoedend outfitfoto’s te schieten en zo zijn je vliezen gebroken, word je opgenomen in het ziekenhuis en beval je de volgende ochtend binnen nog geen vier uur.

Het mooiste moment samen met Skyler kwam die avond. Raymond was naar huis, ik lag op mijn kamer en werd door de zuster nog even geroepen om naar Skyler te kunnen. Ik mocht daar op de stoel liggen, met Skyler op mijn borst. Bloot op bloot in een doodstille kamer. Het gordijn dicht en alleen Skyler en ik. Pas op dat moment besefte ik wat de topprestatie van die ochtend voor gevolg had. Een kindje. Af en toe doezelde ik wat weg, hoorde ik Skyler kreunen en kwam de zuster even vragen of alles nog oké was. Na anderhalf uur keerde ik terug naar mijn eigen kamer om daar als een blok in slaap te vallen. De volgende ochtend werd ik vroeg wakker, besloot ik mijn bevallingsverhaal te typen voor Mommytobe op mijn telefoon om een uur later de zuster naast mijn bed te hebben. ‘Goedemorgen! Je zoontje heeft het enorm goed gedaan vannacht en wil dolgraag naar zijn mama.’ Ik was moeder. Het begin van mijn nieuwe leven.

Er wordt me vaak gevraagd of ik al denk aan een tweede kindje. Of we daar al mee bezig zijn. Ik moet eerlijk zeggen dat het de laatste tijd veel door mijn hoofd spookt. Vooral omdat ik de zwangerschap én bevalling zo intens bijzonder vond. Voor nu weet ik dat ik het nog niet aan kan nog en dat ik me alleen wil focussen op Skyler nu hij deze aandacht nodig heeft. Maar als ik dan weer langs het Slotervaart Ziekenhuis kom, dan krijg ik weer even die kriebels. Wat waren het speciale uren en wat zou ik ze nog eens graag over willen doen.