(~215 B)




Hartverscheurend

Hartverscheurend

Vandaag wil ik niet schrijven over hoe slecht het is als je als ouder de keuze maakt om te gaan werken en daardoor een kinderdagverblijf nodig hebt. Ik wil niet schrijven over hoe slecht en gevaarlijk een stint is en dat het verboden zou moeten worden. Ik wil niet schrijven over een leidster die niet goed heeft uitgekeken. Van dat alles is namelijk helemaal geen sprake. Het gaat om een dodelijk ongeluk, waarbij vier kinderen overleden zijn en de leidster en een ander kindje zwaargewond in het ziekenhuis liggen. Het gaat om een gebeurtenis waar heel Nederland vannacht niet van heeft kunnen slapen en het gaat om iets waar we gisteren allemaal een traan om hebben gelaten.

Gisterochtend 08:00 uur. Ik was doodop want Maddox besloot weer te gaan spoken en was uiteindelijk om 05:30 uur klaarwakker. Ik niet, en ik had onwijs veel moeite om er een gezellige ochtend van te maken. Sterker nog: ik was ontzettend blij dat we richting school gingen, waar zowel Skyler als Maddox een dagje naartoe gingen. Maddox een extra dag naar het kinderdagverblijf vanwege een afspraak waar ik echt heen moest en Skyler extra naar de overblijf én na school spelen bij een vriendje. Ik had het goed geregeld en had de hele dag voor mezelf.

Het was 09:00 uur toen ik weer thuis was. Ik kreeg aan app’je van een vriendin over een ongeluk waarbij kinderen waren overleden. Ik hoorde later dat het om een stint en een trein ging en mijn maag draaide om. Kinderen tussen de 4 en 8 jaar oud die ’s ochtends door hun ouders uitgezwaaid waren, die een dikke kus kregen, die ‘tot vanmiddag!’ riepen, ‘ik hou van jou!’ en ‘veel plezier op school!’ hadden gehoord van hun ouders en die door een leidster naar hun school werden gebracht. Een doodnormale ochtend die uitloopt op een vreselijk drama. Drie kinderen uit hetzelfde gezin, wat zullen ze het gezellig hebben gehad tijdens het eerste gedeelte naar school. Ik ken namelijk alleen maar verhalen van kinderen die de stint fantastisch vinden. De grootste lol en heel veel gezelligheid met de leidster die op dat moment zo’n bak moet besturen. Het is namelijk ook gewoon hartstikke tof. Als alles goed en naar behoren werkt.

Mijn eerste gedachte: ‘ze zal toch geen haast hebben gehad en om de slagbomen heen zijn gereden?’ Maar al gauw veegde ik die gedachte van tafel. Dat kan niet, iemand met zo’n verantwoordelijkheid, die gok neem je toch niet? Wat zou er gebeurd zijn? Op het moment van dit schrijven ken ik alleen wat speculaties; de remmen hebben het niet gedaan en de stint is vol tegen de slagbomen gereden. De leidster deed haar best om de kinderen te redden maar tevergeefs, de trein kwam er al aan.

Ik denk aan hoe blij ik was dat de kinderen van mij naar school konden. De nacht was rot, de ochtend om 05:30 uur veel te vroeg. Ik was moe en veel te gehaast en eenmaal thuis achter de computer las ik over het verschrikkelijke ongeluk. Ik deed leuke dingen gisteren en had leuke gesprekken, maar de kinderen zaten in ons hoofd. Bij de presentatie van VTech aan onze tafel ging het over niets anders. Ze zaten in ons hoofd, in ons hart, in de knoop verweven in onze maag. Niets leek nog belangrijk.

Ik checkte direct de app waar ik een foto zag van Maddox die heerlijk aan het knutselen was. Ik dacht aan Skyler die bij een vriendje kon spelen omdat mama even op pad moest. Ik dacht aan het feit dat mijn kinderen in de stint hadden kunnen zitten omdat ze daar regelmatig uitjes mee hebben gemaakt. Ik dacht aan het feit dat de leidster doodsangsten had en heeft uitgestaan en dat ze schijnbaar heeft geroepen dat ze de stint niet onder controle kreeg. Dat ze er alles aan heeft gedaan om de kinderen te redden met gevaar voor eigen leven. Dat het misschien wel een juf van Maddox had kunnen zijn die iedere dag weer haar best doet om voor onze kinderen te zorgen en er een gezellige, vertrouwde en mooie dag van te maken.

Ik sta stil bij de machinist die dit nooit zal kunnen verwerken. Ik mocht later mijn kinderen halen en dacht aan de ouders die dat niet meer konden doen. Ik overhandigde cadeautjes aan de leidsters die zo ontzettend goed voor mijn kind zorgen omdat ze dat verdienen op de Dag van de Leidster en was in gedachten bij de vrouw die dit waarschijnlijk nooit meer te boven komt.

Ik knuffelde gisteravond mijn kinderen tot ze niet meer wilden en Skyler mocht vijf verhaaltjes uit het Dikkie Dik boek, waar ik normaal niet altijd zin in heb omdat ik een schurfthekel heb aan dat boek. Maar het was even niet belangrijk wat ik vond. Het draaide om mijn kinderen die ik heelhuids bij me had. Ik dacht aan de dag daarvoor die ontzettend fijn was en waar we alle drie ontiegelijk van hebben genoten. Ondertussen liet ik wat tranen. In gedachten was en ben ik in Oss, en deze week nog meer dan ooit bij mijn kinderen. Mijn moederhart huilt. Hartverscheurend.

Delen:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

12 Reacties

  1. Sabien
    21 september 2018 / 08:56

    Ik kan serieus geen woorden vinden om te beschrijven hoe afschuwelijk ik dit voor iedereen vind die er gister, op wat voor manier dan ook, bij betrokken was.

  2. 21 september 2018 / 09:31

    ik ben nog steeds neer geslagen door dit nieuws 🙁 dit is het ergste wat je kan overkomen werkelijk waar

  3. Ellen
    21 september 2018 / 10:06

    Mooi geschreven stukje, ik krijg er weer een brok van in mijn keel. Het is onwerkelijk en afschuwelijk wat er gisteren gebeurd is in Oss..

  4. Lisse
    21 september 2018 / 10:07

    Ik ben er kapot van. Ik heb Wolff zo enorm veel geknuffeld en vastgehouden gisteravond en vanochtend. Gekoesterd dat hij er is. Dat ik hem gistermiddag weer mocht ophalen van het kinderdagverblijf, dat ik hem weer levend en wel in mijn armen mocht sluiten. Ik kan me niet voorstellen wat die ouders nu doormaken. In één klap je kind, of zelfs twee kinderen kwijt, de doodsangst om het kind dat nog in het ziekenhuis ligt. Je hele leven op z’n kop. Ik heb er wakker van gelegen. Het is zo zo zo zo verschrikkelijk… We moeten ze maar extra koesteren, die jongetjes van ons…

  5. Gab.
    21 september 2018 / 10:20

    Heel mooi verwoord. Krijg er weer tranen van in mijn ogen.

  6. 21 september 2018 / 10:39

    Wat een mooi geschreven stuk! Het nieuws greep mij gisteren ook zo aan. Ik ben geen moeder dus kan me natuurlijk niet 100% voorstellen wat dit moet betekenen voor de ouders, maar het lijkt me vreselijk, voor alle betrokkenen…

  7. 21 september 2018 / 12:17

    Ja echt verschrikkelijk wat daar is gebeurt voor iedereen die erbij betrokken is. Vooroordelen heb je al heel snel jammer genoeg.

  8. Claudia
    21 september 2018 / 14:32

    Mooi geschreven. Ik woon zelf in Oss en het is niet voor te stellen hoe diep iedereen hierdoor is geraakt. Heel Oss is stil… Iedereen is ontdaan en iedereen leeft mee..

  9. Andrea
    21 september 2018 / 18:10

    Het hele land voelt mee

  10. Linda
    21 september 2018 / 23:28

    Het is verschrikkelijk, ik heb er geen woorden voor, maar wat heb je dit mooi verwoord❤️

  11. Marjolijn
    21 september 2018 / 23:34

    Geen woorden voor, maar jij kan het gevoel mooi neerschrijven ❤️

Secured By miniOrange