Mensen die mij al langer volgen kennen mijn struggles qua eten, gewicht en sporten. Zo’n 12 jaar geleden stapte ik Weight Watchers binnen omdat er geen ontkomen meer aan was. Ik was in korte tijd vrij fors geworden en tikte met gemak de 90 kilo aan. Ik voelde me niet gezond en was simpelweg niet gezond. Mijn eetpatroon was vreselijk geworden en geen een maaltijd van de dag was gezond. Het lukte me om binnen een paar jaar 25 kilo af te vallen en op een gezond gewicht te eindigen. Een gewicht dat ik prima wist vast te houden, tot het moment dat ik zwanger werd. Of eigenlijk tot het moment dat ik bevallen was. Tijdens de zwangerschap bleef de boel netjes, maar daarna kwam ik aan. Veel. Ik strugglede met het nieuwe leven als moeder, met balans vinden op alle fronten, met de jarenlange slapeloze nachten, met mijn werk. Ik at, bewoog amper en alle dingen die ik bij Weight Watchers had geleerd, was ik binnen no time vergeten. Ik ging weer richting de 80 kilo en voordat ik het wist zat ik eroverheen, terwijl ik mezelf had beloofd om het niet meer zo ver te laten komen.
Kip en ei
Ik kreeg een tijd lang personal training aangeboden in ruil voor wat exposure. Ik kreeg de smaak van het sporten te pakken en kreeg daar een vrij strikt voedingsschema bij. Een voedingsschema dat op dat moment prima paste, maar wat voor mij totaal niet haalbaar was om vol te houden op de lange termijn. Ik leerde niks, at kip en eieren, dronk eiwitshakes en ondanks de transformatie qua lichaam -ik viel weer tien kilo af-, was het hek van de dam toen ik daarmee stopte. Ik begon weer alles te eten wat ik al die tijd gemist had. Met als resultaat: de tien kilo zat er vrij snel weer aan. En daar ging ik nog eens overheen. Daarna werd ik zwanger van Maddox.
Afvallen tijdens de zwangerschap
Tijdens de zwangerschap van Maddox viel ik af. Ik weet ook nog steeds niet hoe dat kan, maar de zwangerschap kostte me letterlijk en figuurlijk veel energie. Ik begon de zwangerschap op 85 kilo en na de bevalling woog ik nog 73. Wat een leuke verrassing! Ik nam me stellig voor om dit zo te houden want ja, dit was wel een cadeautje dat me in de schoot geworpen werd. Toch kwamen al gauw de struggles weer om de hoek kijken. Ik probeerde het sporten vrij snel op te pakken maar de zorgen om Maddox en de vreselijke slapeloze nachten waar we weer mee te maken kregen, deden me de das om. Ik moest stoppen met sporten, voelde me heel ellendig en kreeg weer problemen met mijn eetpatroon. Ik was doodop. Ik probeerde af en toe een dieet, viel twee kilo af en kwam er vijf aan. Ik ging naar de huisarts met vermoeidheidsklachten en wist dat de boel op alle fronten anders moest. Maar hoe erg ik ook mijn best deed, binnen twee jaar was ik weer op het gewicht van voor de zwangerschap van Maddox en had ik er dus weer ruim tien kilo aan gegeten.
Zoeken, zoeken, zoeken
Op dat moment was ik er klaar mee. Ik was heel erg aan het zoeken naar een balans. Er kwam iets meer rust in huis en ik merkte dat ik steeds beter in mijn vel kwam te zitten. Ik las veel over intuitief eten, de bodypositivity beweging en volgde steeds meer mensen waar ik me mee kon identificeren. Dit heeft me heel erg goed gedaan. Mijn eten werd beter en rustiger, mijn hoofd werd rustiger en ik kreeg steeds meer vrede met mezelf. Ik viel niet af, maar ik kwam ook niet aan. Dit hield ik lang vol en dat heb ik ook vaak gedeeld. Het stabiel blijven op gewicht was zo’n grote overwinning voor me na al die jaren vechten tegen de kilo’s. Ik heb vaak tegen Raymond gezegd: ‘ik ben nu eindelijk op zo’n punt dat ik tevreden naar mezelf kan kijken. Weliswaar met wat meer kilootjes dan voor de zwangerschappen, maar het is goed zo.’ Maar omdat ik zo naar mezelf ging kijken, voelde het ook alsof ik gewoon alles kon eten. Er waren immers geen verkeerde keuzes, toch? Ik bleef op gewicht, of ik nu iedere dag broodjes hagelslag at of de dag begon met magere kwark met vers fruit en wat granola.
Geen energie en conditie
Toch voelde ik me met de dag lustelozer worden. Ik sportte wel, en nog best regelmatig, maar voor de rest had ik vrij weinig energie. De trap op? Moeilijk. Achter Maddox aanrennen die er op zijn fiets vandoor ging? Dramatisch. Ik kreeg het steeds meer benauwd, had vaker mijn astmamedicatie nodig en voelde me niet fit. Mijn energie was ver te zoeken, ik zag op tegen wandelingen en sporten was wel leuk, maar echt vooruitgang bracht het me niet. Ja, in mijn hoofd misschien iets meer rust, maar dat was het ook wel. Ik merkte dat ik letterlijk en figuurlijk moe aan het worden was. En ik wist dondersgoed waar dat aan lag; mijn voeding. Mijn gewicht bleef wel gelijk maar als ik niet was gaan sporten, was ik ook toen weer tien kilo aangekomen. Het sporten heeft me nog een beetje geholpen, om eerlijk te zijn. Nu had ik dan wel vrede met mezelf; ik hoefde ook niet aan te komen. Dat vond ik niet nodig.
Stabiel gewicht, slechte gezondheid
Er gingen dagen voorbij zonder water drinken, zonder fruit eten en zonder gezonde vetten en eiwitten. Ik begon met een bolletje hagelslag, zat de hele dag binnen om te werken, liep even naar Skylers school om mijn kind op te halen en nam ’s middags ook niet veel anders dan crackers of weer een boterham. Ik denk dat mijn ontbijt en lunch zo’n vijf keer per week hetzelfde was, en dan absoluut niet gezond. Mijn gewicht bleef weliswaar gelijk, maar qua gezondheid ging het steeds iets slechter. Ik voelde me heel erg opgeblazen en gewoon niet zoals zou moeten. Daar wilde ik iets aan gaan doen, maar wel op een andere manier dan de jaren hiervoor. En op dat moment kwam Corona om de hoek kijken.
Thank you, Corona
Corona heeft me op dit gebied heel erg veel goeds gebracht, ook al klinkt dat voor sommige stom en is het natuurlijk voor velen een heel slechte zaak. Omdat iedereen thuis moest blijven van school en werk én de sportschool moest sluiten waardoor ik die ‘tegenbeweging’ kwijt was, was ik heel erg op zoek naar iets voor mezelf. Een beetje tijd en ruimte. Ik ben gaan wandelen. Eerst een half uurtje, daarna steeds iets langer. Ik wandelde tussen de 5 en 7 kilometer, vrijwel dagelijks. Ik merkte dat ik steeds langer kon lopen en dat het me minder moeite kostte. Het gaf me zelfs energie en veel rust om even alleen te zijn. Omdat de sportschool moest sluiten, stond het sporten op hold en werd het wandelen mijn sportieve moment. Toen de sportschool met buitenlessen kwam, schreef ik me twee keer in de week in voor een lesje van een half uur. Low impact, dus op een laagdrempelige en kortere manier een hiit-training. Ik merkte dat het me goed deed en dat ik ervan genoot. In die periode ben ik ook stapje voor stapje dingen gaan aanpassen qua voeding. Ik dronk geen limonade en ijsthee meer, maar ging over op water. Voor velen van jullie misschien geen uitdaging; voor mij wel. Ik begon met een kleine Dopper per dag en maakte daar drie flesjes van. Uiteindelijk ben ik een grotere Dopper gaan aanschaffen en werd dat mijn nieuwe uitdaging. Ook ben ik langzaam meer fruit gaan eten, ben ik mijn ontbijt gaan vervangen voor iets gezonds en voedzaams zodat de start goed zou zijn. En van het een kwam het ander.
16 weken onderweg
Inmiddels ben ik 16 weken onderweg en voel ik me beter dan ik me in jaren heb gevoeld. Ik heb veel meer energie, hecht veel waarde aan mijn wandelingen, sport 3 a 4 keer in de week omdat ik er écht heel blij van word en mijn eten is onder controle. Ik drink netjes 1.5 liter water per dag, neem genoeg fruit en de balans is goed. Ik geniet nog steeds van een reep Tony’s Chocolonely, eet taartjes, geniet van patat met mijn kinderen en neem ook ijs als zij dat nemen. Maar ik zorg dat de rest eromheen gezond is om me het te kunnen permitteren. Daarnaast merk ik aan alles dat ik fitter, energieker en conditioneel sterker ben. Mijn Apple Watch laat een lagere hartslag zien dan 16 weken geleden en dat is een heel mooi meetinstrument. Ik ben niet meer buiten adem als ik de trap op loop, kan prima een sprintje trekken om mijn kind bij te benen en merk progressie met sporten. En ja, ik ben ook weer tien kilo lichter. Alhoewel dat voor mij nu eigenlijk het minst belangrijke punt is. Maar het weegt absoluut mee en het doet me zeker goed om ook op de weegschaal verschil te zien. Ik ben in het algemeen een stuk rustiger, meer tevreden en voldaan. Gewoon omdat ik me gezond voel. En die combinatie van mijn mentale en lichamelijke staat van nu heb ik eigenlijk al lang niet meer zo gevoeld. Misschien, heel eerlijk, is ‘ie eigenlijk nooit zo geweest. Als ik lichamelijk beter was, klopte het mentaal niet helemaal. En andersom net zo goed. Ik heb er in ieder geval de afgelopen vier maanden keihard aan gewerkt en dat werpt zijn vruchten af.
Eerlijk tegen jullie
Ik vind het moeilijk om dit te delen, juist omdat ik de afgelopen jaren veel heb geschreven over bodypositivity en het feit dat ik gelukkig en blij was met en over mezelf. Ik kan oprecht zeggen dat dat waar was. Ik voelde me prima over mezelf, vond mezelf leuk, kon mezelf neutraal en fijn in de spiegel aankijken en als ik op dat moment voor mijn lichaam had moeten tekenen om het de rest van mijn leven te houden, had ik dat absoluut gedaan. Maar feit blijft wel dat ik merkte dat het niet onder controle was. Ik ben gaan sporten en beter gaan eten met het uitgangspunt dat mijn gezondheid beter zou worden. Dat ik conditioneel beter werd, dat ik niet meer zo snel benauwd werd en dat ik mezelf energiek en fit zou voelen. Dat de kilo’s eraf gaan als je je broodjes hagelslag vervangt door magere kwark is (bij mij) gewoon een feit. Het is echter dit keer op een andere manier gegaan. Ik ging dit keer niet sporten, wandelen en gezonder eten omdat ik kilo’s wilde verliezen, maar mijn gezondheid stond centraal. Ben ik dan niet blij dat er weer kilo’s vanaf zijn en ik een iets gezonder gewicht heb? Ik ben wel de laatste die dat zou ontkennen. Natuurlijk word ik blij dat ik nu in een jurk pas die ik een jaar geleden moest laten hangen in de winkel omdat ik er niet in kwam. Natuurlijk vind ik het fijn dat ik nu minder opgeblazen ben en dat ik ver uit de buurt ben van de 80 kilo, wat mij mentaal altijd veel doet. Maar bovenal ben ik blij dat ik nu een balans heb gevonden. Dat ik goed voor mijn lichaam zorg. Ik vond mezelf vorig jaar leuk en plaatste vol trots foto’s omdat ik happy was. Ik vind mezelf nu even leuk, maar wel veel gezonder. En dat geeft me een heel goed en trots gevoel.
Eeuwig strugglen
Ik ben en blijf iemand die altijd met eten zal strugglen. Ik blijf hopen dat ik op een dag wakker word en niet meer hoef op te schrijven wat ik allemaal naar binnen werk. Ik blijf hopen dat ik die persoon word die kan genieten van een blokje chocola in plaats van gelijk de hele reep te moeten eten. Ik blijf hopen dat ik uit mezelf gevarieerde en gezonde keuzes maak en mijn account van Weight Watchers na 12 jaar durf op te zeggen omdat ik het zelf allemaal goed weet. Ik blijf hopen dat ik die persoon word die er niet zoveel meer over hoeft na te denken. Dat is helaas nog niet het geval, maar gelukkig heb ik daar nu redelijk de balans en controle over. Ik weet steeds meer te doseren, ik weet steeds meer dat ik keuzes kan maken, dat intuitief eten niet betekent dat alle remmen maar los hoeven. Ik weet steeds beter dat ik na al die jaren meer vrede heb met mezelf en dat dat voor rust zorgt. Ik weet dat het helpt dat de kinderen nu groter zijn en dat ik mezelf als moeder en persoon steeds meer heb gevonden. Dat er meer rust is in huis en dat dat me goed doet. Dat Raymond meer thuis is en me deze tijd en ruimte geeft en gunt. Maar ik weet na al die jaren ook dat deze hele balans die ik nu heb, ook morgen weer uit het niets kan verdwijnen. Daar ken ik mezelf goed genoeg voor. En dan kun je me zo binnen een paar maanden weer heel anders treffen. Voor nu geniet ik er maar van en ga ik er alles aan doen om dit vast te houden. Ik ben ook maar een mens. Een persoon die iedere dag weer haar best doet om de betere versie van haarzelf te worden. En dat wilde ik ontzettend graag met jullie delen.
Ik weet dat het inmiddels een beetje taboe is om gewichten te noemen en daar de nadruk op te leggen, maar alleen aan de hand daarvan kan ik jullie het beste laten zien waar ik vandaan kom en hoe het de afgelopen jaren met me is gegaan. Een verschil van 10 kilo in een jaar hoeft zeker niet altijd slecht te zijn, maar bij mij duidt het al snel op ongezond gedrag. Voor een ander kan dat weer heel wat anders betekenen. Weet dat dit dus een heel persoonlijk stuk is en dat dit allemaal voor mij geldt, maar dat jij het qua gewicht niet persoonlijk hoeft op te pakken. Het blijft een lastige kwestie dit, maar ik voelde de noodzaak om mijn verhaal met jullie te delen.
