Alles is van ‘nij!’

Een paar weken geleden haalde ik Skyler van school op en toen ik binnen kwam, zag ik hem heel lief spelen met een bus. Op een gegeven moment pakte een meisje de bus af. Skyler liep naar haar toe, trok de bus naar hem toe en riep ‘Nee! Nij!’ En daar begon het. De ‘alles is van mij’-fase. Of zoals Skyler zelf zegt: ‘Nij!’ Als ik hem nu mag geloven is alles hier in huis van hem en o wee als je het daar niet mee eens bent.

Loedermoeder
Alhoewel ik enerzijds met klapperende oren het ‘gevecht’ om de bus stond aan te kijken, was ik anderzijds toch best trots. Skyler die opeens voor zichzelf op kwam. Dat is weleens anders geweest. Volgens de leidster loopt hij qua ontwikkeling precies volgens het boekje. Na ‘nee!’ komt dus ook ‘nij!’ Ik wacht alleen nog op het ‘zelluf doen!’ Dan is wat mij betreft het plaatje helemaal compleet van de zogenoemde terror peuterpuberteit. Ik vind het eigenlijk allemaal verdomd grappig. Zo’n klein hummeltje dat de hele wereld denkt aan te kunnen. Maar waag het niet om zonder hem weg te gaan, dan laat hij horen dat zijn stembanden ook goed ontwikkeld zijn. Zoals toen hij laatst zijn jas en schoenen weigerde aan te trekken terwijl we flinke haast hadden en ik het drie keer normaal had gevraagd. Het enige antwoord was een krijsbui waar ik spontaan doof van werd. Ik trok de deur dicht, ging in de auto zitten en telde tot tien. Skyler zat me eerst heel verbaasd aan te kijken. ‘Dat doe je toch niet’, kon ik bijna in zijn blik lezen. Maar toen de deur echt dicht ging en ik daadwerkelijk in de auto zat, begon ‘ie te huilen. Best gemeen van mezelf, denk ik achteraf. Maar hé, ik liep weer terug naar binnen, Skyler luisterde netjes, trok zijn jas en schoenen aan en liep aan de hand mee naar buiten. Ik heb hem de rest van de dag niet meer gehoord.

Trots
Maar behalve dat Skyler soms protesteert en vindt dat alles van hem is hier thuis, gebruikt hij ‘nij!’ ook vol trots als hij zelf iets voor elkaar heeft gekregen. Zodra de ToetToet autobaan opeens door de hele kamer loopt en netjes aan elkaar geklikt zit, komt Skyler vol trots vertellen; ‘Mama! Nij! Auto!’ en dan wijst hij precies de stukjes aan die hij zelf in elkaar gekregen heeft. Of als hij een mooie tekening maakt en me deze komt laten zien. Dat zijn de mooie momenten die de hysterische buien en de ‘NIJ’ bij het uitpakken van andermans cadeau weer helemaal goedmaken.

Als ik het allemaal zo bekijk, vind ik de peuterpuberteit vooralsnog ontzettend mee vallen. En dit klop ik direct af op een enorm stuk hout. Ja, Skyler zegt vaak nee en ja, Skyler huilt als hij zijn zin niet krijgt. En dat ook nog eens alles van hem is, werkt me soms op de zenuwen. Maar ik vind deze leeftijd zo ontzettend leuk. De dingen die we samen doen zijn echt súper fijn en gezellig, maar ook de momenten dat hij nu heerlijk kan spelen vind ik een verademing ten opzichte van een paar maanden geleden. Moest ik hem eerst nog ieder uur van de dag entertainen, kan ik nu weer een beetje ademhalen zonder een kind mee te tillen die zich vastklemt aan mijn been.

Opvoedadvies
De peuterpuberteit wordt volgens opvoedadvies gezien als een cruciale fase:

Het is de eerste stap naar individualisatie en zelfstandigheid. Het kind ontdekt een persoon te zijn die los staat van de ouders, met een eigen mening en een eigen wil. En dat is natuurlijk een heel erg belangrijke ontdekking. De koppigheidsfase, die meestal zo rond de anderhalf de kop begint op te steken en vaak zo rond de drie en een half/ vier jaar weer begint te verdwijnen, is dan ook zeker een belangrijke fase die bijna ieder kind doormaakt. Wel is het ene kind natuurlijk veel koppiger dan het andere kind. Het karakter speelt hier een belangrijke rol in. Wanneer het kind de koppigheidsfase helemaal niet doormaakt kan het later moeite krijgen met grenzen, bazig gedrag gaan laten zien en moeite hebben met de omgang met leeftijdgenoten omdat het moeilijk rekening kan houden met de wensen van anderen. Het is dan ook zeker geen slecht signaal wanneer een peutertje dwars is, slecht luistert of erg zijn eigen zin wil doordrijven. Het is zelfs wel een goed signaal. Wanneer een kind namelijk dwars durft te zijn betekent dit dat het de relatie met de ouders als veilig en zeker ervaart. Het kind vertrouwt er op dat de ouders ondanks het dwarse gedrag van het kind blijven houden.

Drakenkind
Dat kan dus drie dingen betekenen; de peuterpuberteit moet hier nog beginnen en dit is pas het topje van de ijsberg, Skylers peuterpuberteit valt best mee, of het wordt een draak van een kind de komende jaren omdat hij deze fase grotendeels heeft overgeslagen, we veel te lief zijn, niet zoveel corrigeren en een verwend rotjong hebben gekregen. Ik gok op een combinatie van 1 en 2. Want dat corrigeren gebeurt hier toch best vaak. Alhoewel ik me dan soms wel even om moet draaien en mijn lach moet inhouden. Want een tweejarige met een zak hondenbrokken zien staan en keihard ‘NIJ!’ horen roepen is ook gewoon te grappig. Probeer dan je stalen gezicht maar in toom te houden. Ik ben heel benieuwd wat de komende 1.5 jaar gaan brengen. Als het echt zo erg wordt, heb ik altijd nog de auto als wapen. En in het ergste geval de kieteldood. Dat werkt gewoon áltijd. Bring it on!