(~215 B)




Een jaar later…

Een jaar later…

Toen ik de echoscopiste vroeg naar de datum wanneer Skyler ongeveer verwekt was riep ze zonder enige twijfel ‘rond 9 maart!’ En dat was best grappig. Mijn vriend en ik keken elkaar aan en hadden direct een binnenpretje. 9 maart is namelijk mijn verjaardag. Je zult natuurlijk begrijpen dat ik steeds weer hoor dat hij me een prachtig verjaardagscadeau heeft gegeven en stiekem kan ik hem geen ongelijk geven. Hier kan geen gitaar (2012) en iPad (2013) tegenop. Het is een raar besef dat het morgen weer 9 maart is. Het is alweer een jaar geleden when the magic happened (wie gelooft er nog in ooievaars?) en in een jaar tijd kan je leven volledig 180 graden gedraaid zijn. Ik ben zwanger geweest en opeens een moeder, terwijl ik vorig jaar alleen maar met mezelf, mijn vriend en mijn werk bezig was.

Ik heb jullie op de hoogte gehouden van mijn zwangerschap en uit de verslagen konden jullie opmerken dat het allemaal wel van een leien dakje ging. Natuurlijk liep ik soms te klagen en was ik het soms best eens allemaal zat. Maar aangezien klagen in ’t aard van het beestje zit, namen jullie me gelukkig niet steeds al te serieus. Want hoe ik ook aan het mopperen was; achteraf gezien had ik een droomzwangerschap. Ik ben niet ziek geweest, had geen kwaaltjes en ging fluitend door de acht maanden heen. Acht inderdaad, want Skyler diende zich ietsje eerder aan dan de bedoeling was.

Maar ook die bevalling ging vlekkeloos. Natuurlijk ga ik niet ontkennen dat het zeer doet. Halló, er komt een baby uit iets waarvan je nooit voor mogelijk had gehouden dat het überhaupt er doorheen zou passen. Maar toch. Van eerste wee tot bevalling duurde drie uur en daarna ben je het allemaal vergeten. Nou, dat is stiekem niet waar. Wie dat ooit heeft verzonnen? Maar dat het het waard is geweest, dat kan ik beamen. En als ik hoor dat er vrouwen zijn die 12, 24 of zelfs 48 uur aan het puffen zijn, dan dank ik God op mijn blote knietjes dat het bij mij zo voorspoedig is gegaan. De kleine wilde eruit. Big Time. En daarna ben je dus moeder. Een rol die me op het lijf staat geschreven.

DSC_0012Ik hoor van iedereen om me heen dat ik een geboren moeder ben. Iedereen ziet me veranderen van een meisje die veel met zichzelf bezig was, in een moeder die werkelijk alles voor haar kindje doet. Zoals mijn broertje zo mooi zei; je bent van een Oud-Zuid typetje op hakken veranderd in een echt moedertje. En dat is wel een beetje waar. Nog steeds probeer ik verzorgd voor de dag te komen en is mode iets wat ik fantastisch vind, maar ik ga niet ontkennen dat het allemaal wat makkelijker is. De hoge hakken zijn even vervangen voor sneakertjes en de jurkjes hangen in de kast totdat ik weer goed op gewicht ben. Ik ga soms de deur uit met een baby die er tip top uit ziet en die met een vol buikje in de wagen ligt te slapen, terwijl ikzelf bij de lift bedenk dat ik nog geen mascara op heb en nog geen hap heb gegeten. Snel terug rennen, mascara op, zonnebril mee tegen de wallen en een pak crackers in mijn tas voor onderweg. Je komt zelf op een tweede plaats en alhoewel ik daar in het begin wat meer moeite mee had, begin ik nu mijn rol steeds beter te kunnen uitvoeren zonder mezelf te vergeten.

Het leuke van Mommy To Be is dat jullie werkelijk alles hebben kunnen volgen en nog steeds kunnen doen. Ik schreef over de zwangerschap, over de bevalling en nu over het moederschap. En dat me dat niet in de koude kleren is gaan zitten heb ik ook duidelijk kenbaar gemaakt. De eerste weken waren zwaar en de roze (blauwe!) wolk was even nergens te vinden. Ik vergat mezelf, was continu bezig met een energieslurpende baby, had geen tijd meer voor de dingen die voor míj belangrijk waren en vergat soms zelfs even rustig een muziekje op te zetten om tot mezelf te komen. En de mensen die mij kennen weten dat dat dan foute boel is. Een dag zonder Anouk verandert me in een monster, laat staan hoe ik na twee maanden was. Gelukkig is dat nu een beetje verleden tijd. Skyler vindt zijn ritme en slaapt al beter, ik neem wat meer tijd voor mezelf, mijn vriend werkt weer een beetje normale tijden zodat hij ’s avonds Skyler ook eens over kan nemen en ik ga weer wat vaker de deur uit. Met baby weliswaar, maar ik kan weer even gaan en staan waar ik wil. Tel daarbij op dat mijn mams iedere week hier in huis komt om me te helpen met het huishouden en de was en je zult begrijpen dat de rust weer een beetje is teruggekeerd. Het huis op orde, de sites beginnen weer een beetje in het gareel te komen, Skyler een ritme, een vriend die weer aandacht voor het gezinnetje kan opbrengen en een mama die weer een beetje tot zichzelf is gekomen.

Ik kan wel stellen dat afgelopen jaar een rollercoaster is geweest. Je leven is in no time veranderd en alhoewel je denkt dat je ‘maar liefst negen maanden de tijd hebt om aan de nieuwe situatie te wennen’, gaat dat toch allemaal sneller dan verwacht. Was ik eerst nog vol trots aan het pronken met een mooie zwangere buik die ik stiekem nu mis; ligt er momenteel een vier maanden oude baby in een wipstoeltje naast me, me met gigantisch grote blauwe ogen en lange wimpers, aan te staren. Af en toe krijg ik een glimlach toe geworpen als ik naar hem kijk en voor de rest vermaakt ‘ie zich even met zijn knuffeltjes die aan de stoel vast hangen. Een tevreden baby, een tevreden mama. Nog steeds een behoorlijk pittige rol om deze druktemaker op te voeden en ik had het vorig jaar nooit kunnen bedenken hoe het zou kunnen zijn. Maar wat is het een mooi en dankbaar beroep. Morgen blaas ik toch maar even een kaarsje extra uit. Voor de verjaardag van een lifetime change.

DSC_0351

Delen:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

21 Reacties

  1. 8 maart 2014 / 11:01

    Wat beschrijf je mooi hoe dit jaar je leven veranderde en ook hoe mooi om te lezen dat anderen injectie omgeving je zo hebben zien veranderen van meisje tot een echte moeder, en dat je een goede moeder bent merk ik aan alles van je 🙂 ons dochtertje is een week geleden een jaar daarvoor gemaakt en ik was dan niet jarig, een mooier cadeau had mijn vriend me nooit kunnen geven. Met een traantje wegpinkend lees ik je verhaal vol herkenning. Wat heeft dit jaar ons veel geluk gebracht met onze wondertjes.

  2. 8 maart 2014 / 11:10

    Wauw, wat heb je dat prachtig verwoord! En jeetje, wat gaat een jaar snel zeg. Niet te geloven!

  3. 8 maart 2014 / 11:21

    Mooi artikel meid. Zo waar en herkenbaar. Mijn zoontje is waarschijnlijk verwekt op eerste kerstdag dus ik krijg ook altijd te horen dat ik toen een heel mooi cadeautje heb gekregen. Ik was ion dit haar weer oma op de dag dat het twee jaar geleden was dat ik een positieve test in handen had. Enne gefeliciteerd alvast natuurlijk!

  4. 8 maart 2014 / 11:30

    Wat prachtig geschreven!! Wat zijn jullie toch een prachtig gezinnetje! Ik denk aan je morgen!

  5. 8 maart 2014 / 11:33

    Ah wat supermooi geschreven! Ik heb er ook van genoten (en geniet nog steeds) van alles wat je met ons gedeeld hebt. Zo leuk om te lezen hoe het nu “echt” gaat, geen geromantiseerde documentaires enzo.

  6. 8 maart 2014 / 12:06

    Mooi geschreven en bijzonder dat het alweer een jaar geleden is dat het allemaal is gelukt!

  7. Karin Portier
    8 maart 2014 / 12:32

    Prachtig Shirley, kleine Skyler heeft de beste mama die hij zich maar kan wensen. Je bent zo’n prachtig mens, van binnen en buiten <3 Ik wens je morgen alvast een geweldige verjaardag toe !Dikke kus x

  8. 8 maart 2014 / 14:09

    Mooi geschreven en in zekere zin na Lize ook herkenbaar. Iets andere afloop, maar dat gaat dit keer vast anders lopen. Ben zo benieuwd.. Nog even anderhalve maand zenuwlijen.

  9. Maai
    8 maart 2014 / 14:12

    Wat heb je dat mooi beschreven. Heel herkenbaar. Die rollercoaster. Voor welke moeder niet? Gefeliciteerd, je hebt gelijk dat je het morgen even gaat vieren. Liefs

  10. 8 maart 2014 / 16:35

    Mooi geschreven 🙂 En tuurlijk, blaas morgen zeker maar een kaarsje extra uit 🙂

  11. 8 maart 2014 / 17:32

    Heel mooi geschreven, en heel herkenbaar! Wij zijn vorig jaar ook trotse ouders geworden, en ik herken dan ook heel veel in bovenstaand. Wat ik zelf ook merk is dat zodra je een kleintje hebt, je ook veel meer betrokken bent bij iedereen om je heen die ook kleintjes hebben, of vrienden die zwanger raken. Ouderschap is het mooiste wat er is!

  12. 9 maart 2014 / 15:38

    Wat word je toch een emo van al die moedergevoelens hè. Heel herkenbaar ook. Hoe je leven zo kan veranderen in een jaar.

  13. 9 maart 2014 / 19:58

    Wauw mooi geschreven, en wat een verandering om mama te zijn. Maar idd je moet jezelf zeker niet vergeten en af en toe je eigen rust even pakken. Ik ben benieuwd hoe het mij straks af gaat met die kleine.

  14. Simone
    9 maart 2014 / 20:49

    Heel mooi geschreven Shirley en een hele fijne verjaardag gewenst. 🙂

  15. 10 maart 2014 / 11:01

    Mooi omschreven, wat vliegt de tijd toch. En wat is Skyler een prachtig mannetje.

  16. 10 maart 2014 / 12:05

    Nou dat is zeker een mooi cadeau!!! 😉 Het leven verandert zeker met zo’n kleintje. Maar aanpassen gaat zo natuurlijk en vanzelf. Hij is vast niet meer weg te denken 😀

  17. Nadia
    10 maart 2014 / 21:15

    Heel mooi geschreven Shirley! En inderdaad heel fijn dat wij alles mogen volgen!

Secured By miniOrange