Het eerste uurtje met je baby is dat echt goud waard? Dit is de kop van een artikel op nu.nl, die ik afgelopen week tegenkwam op de homepage. Dit soort dingen lees ik altijd met veel interesse. Ik heb twee keer een kind op de wereld mogen zetten en twee keer waren het prachtige, maar ook zeker wisselende ervaringen. In het nieuwsbericht heeft de redacteur het over het gouden uurtje, het eerste uur met je baby na de bevalling. Dat moment dat je baby op je borst gelegd wordt en je huid-op-huid kunt liggen voor het eerste contact en een eventueel eerste borstvoedingsmoment. Het heeft verschillende voordelen voor zowel moeder als kind en als je veel moeders vraagt, draagt dit uur zeker bij aan een positief bevallingsverhaal. Dat het niet altijd kan, hoef ik jullie niet te vertellen. Als er complicaties optreden tijdens de zwangerschap of bevalling, kan het zijn dat jouw kindje of jijzelf onderzocht moet worden en dat je dit eerste moment niet hebt of misschien niet kan ervaren zoals jij dat graag zou willen. Het is wel iets wat je van tevoren kunt opnemen in je geboorteplan, hoe je dat uur graag voor je ziet als alles meezit. Iets om over na te denken!
Ondanks mijn wisselende ervaringen, kijk ik wel goed terug op de momenten vlak na de bevalling. En omdat ik tijdens het lezen van het artikel weer even terugging naar mijn eigen bevallingen, wilde ik graag een stukje wijden aan mijn eigen gouden uurtjes.
Een uur na de geboorte van Maddox.
Skyler
Skyler werd geboren met 36 weken en 4 dagen. Iets te vroeg. De dag daarvoor werd ik opgenomen met gebroken vliezen en toen ik ’s ochtends wakker werd in het ziekenhuis, had ik gelijk flinke weeën. Een uur later belde ik Raymond met de boodschap dat hij op moest schieten omdat de bevalling bezig was. Toen hij het ziekenhuis in gerend kwam, lag ik al met mijn benen in de steigers, haha. Klaar om een kind ter wereld te brengen. Nog geen drie kwartier later kon ik Skyler in mijn armen sluiten. Omdat hij te vroeg was, werd hij wel eerst goed gecheckt voordat ‘ie bij me gelegd werd. Dit heb ik zelf niet als vervelend ervaren. Ik werd gehecht, Raymond was bij de baby en slechts een paar minuten later mocht ik hem al vasthouden. Ik heb lang met hem gelegen en heb hier echt intens van genoten. Ik weet nog wel dat ik heel erg beduusd was van alles. Een dag daarvoor waren we al overrompeld door het feit dat het zo snel zou kunnen gebeuren en 15 uur later had ik een kind in mijn armen.
Na een uurtje hoorde ik wel dat hij naar de couveuse moest. Raymond kon op dat moment met hem mee en ik werd geholpen met douchen door een ontzettend lieve verpleegkundige. Dit zal ik nooit vergeten. Ik weet nog wel dat ik het toen even moeilijk had. Terwijl ik daarna nog even naar bed werd gebracht, stuurde Raymond me een foto van Skyler. Ik voelde me op dat moment wel even heel alleen. Gelukkig duurde dat niet lang.
Met Skyler, na dat moment alleen.
De verpleegkundige bracht me mierzoete limonade omdat ik heel slap was van het bloed dat ik verloren had en hielp me in een rolstoel toen ik iets meer kleur in mijn gezicht kreeg. Toen heeft ze me naar Raymond en Skyler gebracht waar ik hem weer kon vasthouden. Mooie momenten! Maar omdat alles zo snel ging en ik alles in een roes heb ervaren, had ik pas het echte besefmoment ’s avonds laat, toen Raymond naar huis was om thuis te slapen en alles te regelen, en ik alleen op de couveuse-afdeling was met Skyler. Hij mocht lang bij me liggen en ik heb daar zeker twee uur heerlijk met hem in mijn armen gelegen. Dat was voor mij het meest gouden uurtje, denk ik. Pas toen voelde ik dat ‘ie écht bij mij hoorde. Vlak daarna droeg ik de zorg over aan een verpleegkundige en kon ik naar mijn eigen kamer om te slapen. De volgende ochtend werd ik gewekt met de boodschap: ‘Skyler wil heel graag naar zijn mama!’
De foto die ik van Raymond kreeg.
Maddox
Terwijl Skyler te vroeg ter wereld kwam, moesten we Maddox een handje helpen toen ik 41 weken zwanger was. Ik werd ’s ochtends gestript bij de verloskundige en ’s avonds rond 18.00 uur kreeg ik de eerste lichte weeen. Dit kabbelde een beetje voort, dus ik besloot om 22.00 uur toch de verloskundige even te bellen. Omdat de eerste keer ontzettend snel ging, wilde de verloskundige me een uur later zien in het ziekenhuis. Hier zou ze mijn vliezen breken om de natuur een handje te helpen. Nou, dit hebben we geweten, haha. We kwamen om 23.15 uur het ziekenhuis binnen, nog geen half uur later begon de weeenstorm en nog eens een half uur later had ik Maddox in mijn armen. Hij werd gelijk op mijn borst gelegd en zo heb ik een uur met hem gelegen. Hij werd gelijk aangelegd, zocht direct de borst en had het eerste borstvoedingsmoment te pakken. Pas op dat moment besliste ik dat ik borstvoeding ging proberen te geven. Ik heb mijn moeder wakker gebeld, vertelt dat ze weer oma was geworden en dat alles goed was gegaan. Het ging allemaal zo voorspoedig en fijn, het voelde allemaal heel erg goed. Wel had ik heel veel pijn; het ging allemaal zo ontzettend snel. De verpleegkundige hielp me weer onder de douche, ik trok een joggingpak aan, maakte nog een paar foto’s met mijn baby op schoot en nog geen twee uur na de geboorte, reden Raymond en ik naar huis met een baby in de maxi-cosi. Bizar wel, als je erover nadenkt. Ik weet nog precies hoe dat ging in de auto. Raymond en ik keken elkaar aan, ik schoot in de lag en riep: ‘het lijkt wel alsof we een baby uit de automaat hebben getrokken.’ Van binnenkomst ziekenhuis tot thuis in mijn eigen bed duurde precies vier uur.
Met Maddox, net na de geboorte.
Twee mooie ervaringen
Ik vond beide bevallingen fantastisch om mee te mogen maken. Terwijl ik bij Skyler geheel onervaren was en totaal niet wist wat er ging komen, voelde ik me bij Maddox vooral heel rustig. Bij beide bevallingen kreeg ik te maken met een weeenstorm omdat ze allebei zo snel gingen. Ik heb het niet als vervelend ervaren dat Skyler eerst even gecheckt werd, omdat alles in overleg ging. Alles werd verteld en uitgelegd en ik vond het fijn dat Raymond daar wel bij kon zijn. Bij Maddox herinner ik me vooral het feit dat iedereen zo bizar onder de indruk was. Terwijl ze me zeiden ‘ga nog maar even douchen om de weeën op te vangen’, riep ik alleen maar ‘dat gaat niet want hij gaat nu al komen!’ Ik raakte beide keren een beetje in paniek van de heftige weeën, maar voelde ook bij allebei de bevallingen dat ik het goed aankon.
Gouden uurtjes? Zo zou ik ze wel noemen. Ik vond het magisch om mijn kinderen voor het eerst vast te mogen houden. De een gelijk; de ander een paar minuten later. Bij Maddox had ik direct heel sterk het gevoel dat ik hem voor altijd bij me wilde houden. Bij Skyler moest dat gevoel wel een beetje groeien en overheerste de gedachte ‘ik ben moeder, en nu?’ heel erg. Maar dat wijt ik zeker niet aan het feit dat hij iets later bij me gelegd werd. Dat was vooral vanwege het feit dat het de eerste was.
Ik gun iedereen zo’n ervaring!
Met Skyler ’s avonds alleen.
