‘Wat fijn dat je eruit gekomen bent’. Ik las het en bedacht me dat ik dat zelf helemaal niet zo voelde, maar dat een ander dit had bedacht voor mij. En ik weet dat het niet slecht bedoeld is, misschien een onhandigheid van de zender. Maar het komt binnen.
Ik vraag me dan af: ‘waarom zou iemand anders je expiratiedatum van jouw rouw, gemis, acceptatieproces mogen bepalen?’ Het lijkt wel alsof er aan elk leed een soort van maatschappelijk verantwoorde periode hangt die je toestaat om te mogen herstellen of rouwen maar zodra deze is overschreden, dan dien je weer volledig en vooral weer als de oude te moeten fungeren. Daarna wordt er over koetjes en kalfjes gesproken en vinden we niet dat we nog naar die akelige gebeurtenis van je gesprekspartner moeten vragen. Het is toch al een jaar of wat geleden? Zij of hij moet er toch zo langzamerhand wel eens over heen stappen, toch?
Ik wil nu echt niet de heilige boon uithangen want ik denk dat we dit allemaal wel eens doen. Vergeten om toch even te informeren bij de ander ‘hoe gaat het nu echt?’ En het gaat niet zozeer om het stellen van deze vraag, als wel de ruimte hebben om het antwoord dat wellicht niet zo leuk is te ontvangen van de ander. Want hoe vaak is het niet zo dat als de ander zegt ‘mwah, ik voel me niet zo’, dat we dan direct in een rol schieten van ‘ja, iedereen heeft het zwaar. Ik heb het ook zo druk, etc?’. En uiteindelijk is dit ook niet slecht bedoeld. We willen niemand kwetsen. Het is gewoon ingewikkeld hoe te reageren als iemand echt eens even zegt hoe hij of zij zich voelt. Want dan moet je er iets mee. Iets wat ongemak of machteloosheid bij jezelf oproept, wellicht? Die gevoelens vinden we ingewikkeld.
En eerlijk gezegd, voor een kennis of en buurvrouw, daar heb je andere gespreketiquette voor. Ik ga ook niet mijn ziel en zaligheid op straat spuwen. Ik verwacht ook niet dat die ander daar ontvankelijk voor is. Het is ook fijn om gewoon echt eens alleen over die koetjes en kalfjes te praten. Maar van iemand die dichterbij staat kan dit wel pijnlijk zijn. Niemand bepaalt voor mij wanneer het klaar is en wanneer er niet meer over gesproken hoeft te worden. Ik zeg weleens gekscherend ‘helaas kan ik er geen strik omheen doen en het weggeven’. Het is iets dat bij me blijft en waar ik voorlopig nog heel wat jaren mee te maken krijg. De spanning bij de eerste scan die ik binnenkort al krijg, de scans van komende jaren, het ongemak als je iets voelt in je lichaam en de stress je om de oren schiet. Of het verdriet, dat naast enorme dankbaarheid bestaat. Verdriet dat je dingen bent kwijtgeraakt. Je lichaam dat gewoon anders is. De vergeetachtigheid waar ik dan ook vaak bij mezelf om moet lachen, maar waar ik af en toe ook echt om kan huilen omdat ik voorheen zo gestructureerd en georganiseerd was en het me nu zoveel moeite kost om orde te houden. Op dat soort momenten is het fijn als je de vrijheid voelt om bij bepaalde mensen open te kunnen zijn. Dat is voor mij zo’n vrijheid in een vriendschap als je dat beiden zo voelt.
Het is ook pijnlijk als de ander verwacht dat het ‘over’ is. Dat we weer doorgaan zoals het voorheen was. Het legt dan zo de nadruk op de persoon die ik gewoon niet meer ben. Het is echt niet zo dat ik totaal veranderd ben. Ik ben nog steeds Stonne. Maar wel Stonne die veel beter op haar eigen grenzen let. Ik ben spaarzamer geworden aan wie of wat ik mijn energie besteed. En dit is niet omdat ik je niet meer lief vind. Dit is bittere noodzaak omdat ik nu weinig en soms gewoon geen reserves heb.
Ik hoor het van meer mensen om me heen die iets hebben meegemaakt. De herkenning. De pijn die onbegrip van de buitenwereld je kan brengen. Dat sommige mensen het gewoon niet begrijpen. Ze willen zo graag dat alles normaal is, dat het goed gaat en als dat dan langer duurt dan gewenst, dan is het ‘lastig’. Er komt vast een tijd dat ik hier wat beter mee om kan gaan en het me niet zoveel meer doet als er door bepaalde personen niet meer naar gevraagd wordt. Maar momenteel vind ik dit echt een heel moeilijk deel van het hele proces. Juist omdat de ander dit echt niet onaardig bedoelt, maar er wellicht niet mee om kan gaan. Het wordt dan echt zo’n ‘paarse olifant’ die in de kamer staat. De gewone gesprekken worden hierdoor ook wat ongemakkelijk.
Zoals jullie weten heb ik het geluk dat ik echt veel lieve familie en vrienden heb bij wie ik terecht kan. Die, terwijl we lekker over koetjes en kalfjes aan het praten zijn me aankijken en zeggen ‘Ston, hoe gaat het nu echt?’ En dat we er zonder akwardness over kunnen praten. Soms maar 5 minuten en soms helemaal niet, maar voor mij is het gevoel dat ik niet lastig ben, dat mijn verdriet of onrust of wat dan ook voor hun ook de moeite waard is om even naar te luisteren en ik op mijn beurt naar hun luister. Het is wat voor mij tegenwoordig een soort van ‘key’ vormt van echte vriendschap. Het heeft niks te maken met elkaar wekelijks zien, of jaarlijks. Het is voor mij het gevoel van de vrijheid om te zijn wie je bent. En dat de ander je accepteert, ook je ruwe ongemakkelijk kant.
Volg Stonne ook op Instagram.
Stonne Moerdijk is 39 jaar en moeder van twee kinderen. Getrouwd met Diderik en woont in Aalsmeer. Ze is ondernemer, hooggevoelig, houdt van lekker eten met gezellige mensen, is wandelgek, sport en shopt veel. Houdt van een opgeruimd huis, want ‘opgeruimd hoofd’. En ja, ze is herstellende van borstkanker en probeert er altijd het beste van te maken. Stonne schrijft iedere vrijdag voor Mommyhood.
