Vorige week haalde ik Maddox op van het kinderdagverblijf en daar hoorde ik dat hij naar ‘peuterplus’ was geweest omdat ‘ie 3.5 jaar was geworden. Eh, drieënhalf? Ik schrik er soms echt van hoe snel de tijd gaat en opeens kwam daar het besef dat Maddox over een half jaar naar school gaat. Hij is in sommige dingen nog echt heel klein (zo is hij nog niet zindelijk en hecht ‘ie nog erg veel waarde aan zijn flesje ’s avonds), maar binnen zes maanden heb ik nog een basisschoolkind in huis. Dat vergeet ik soms, bewust en zeker ook onbewust. Tijd om weer eens een stukje te schrijven over mijn ‘peuterplusser’. Want dat ‘ie letterlijk en figuurlijk gegroeid is, is een ding dat zeker is.
Peuterplus
Peuterplus houdt in dat hij een paar uurtjes naar een andere groep mag om daar een voorbereiding te krijgen op school. De activiteiten zijn dan meer leerzaam en iets uitdagender. Súper leuk voor Maddox omdat hij dan met zijn beste vrienden mee mag die al iets ouder zijn, maar ook omdat hij echt dingen kan gaan leren en we aan alles merken dat hij daar behoefte aan heeft. Ik merk hier thuis aan hem dat ‘ie best al graag naar school zou willen en op deze manier wordt hij toch een beetje klaargestoomd voor dat nieuwe leven dat eraan komt. Daar moet ik thuis ook een beetje op letten, dat hij genoeg uitdaging vindt. Soms is dat lastig en je merkt dan aan alles dat Maddox het even niet zo leuk vindt. Het klinkt heel stom maar ik vergeet soms écht dat hij al richting de vier jaar gaat. Terwijl ik me daar met Skyler heel bewust van was en hem heel erg groot probeerde te kijken, merk ik dat het met Maddox de andere kant op gaat. Dat hij voor mij echt nog mijn kleine kindje is, dat ik hem het liefst nog in de draagzak prop. Gelukkig roept hij vaak dat hij al een ‘grote jommen’ is, dus zelf weet hij heel erg goed hoe oud hij al is.
Medische molen
De eerste jaren bevonden we ons veel in het ziekenhuis en was Maddox’ gewicht en gezondheid een probleem. Heel slechte weerstand, veel eczeem, veel allergieën, ontzettend vaak ziek en maar niet aankomen qua kilo’s. Ik zat vaak vol spanning in de wachtkamer duimen te draaien, in de hoop dat Maddox een paar ons was aangekomen. Het is niet zo dat ‘ie daardoor slecht functioneerde want hij is heel energiek en blij altijd maar een kind van twee dat maar niet boven de tien kilo uitkomt, veel ziek is, dan weer afvalt en geen reserves weet aan te maken, is gewoon niet fijn. Het heeft me echt veel bezig gehouden en maandelijks waren we wel in het ziekenhuis te vinden. Zijn allergieën speelde ook heel erg mee, maar gelukkig gaan we met alles de goede kant op. Ik ben al maanden niet in het ziekenhuis geweest, mede door Corona, maar het houdt me ook niet zo heel erg meer bezig omdat ik Maddox letterlijk en figuurlijk zie groeien. Inmiddels tikt ‘ie de 14 kilo aan en gaat zijn maat langzaamaan omhoog. Zijn koemelkallergie is onder controle en het is alleen ei wat we heel erg goed in de gaten moeten houden. Puur ei zorgt voor een vreselijk allergische reactie en dat is doodeng om te zien. De toevoeging van ei in producten zoals bijvoorbeeld koek hebben we steeds vermeden sinds de laatste reactie, maar inmiddels zijn we dat heel voorzichtig aan het proberen. Gerechten met ei (zoals een quiche) slaan we echt nog over, maar een koekje met ei gaat wel al redelijk goed. Dat stelt me gerust, want dat maakt het leven toch weer net íets makkelijker dan zelfs daar een allergische reactie op krijgen. Hij weet gelukkig al heel goed dat hij geen ei mag: ‘nee, ik mag geen ei, krijg ik au van!’ Ook dat is een fijn geweten, helemaal met de basisschool, de traktaties en de playdates in het vooruitzicht.
Achterstanden inhalen
Maddox is dus langzaam zijn achterstanden aan het inhalen. Hij slaapt beter waardoor ‘ie overdag (nog meer) energie heeft. Hij eet goed, groeit steeds beter en wordt echt steeds meer een kleuter. Hij liep erg achter met praten maar ook dat gaat heel erg goed. Alles wordt duidelijker uitgesproken en versprekingen die erin zijn geslopen worden verbeterd. Zo werd Skyler steeds ‘Jij-ja’ maar wordt het steeds vaker ‘Sky-er’. Zijn eigen naam gaat steeds beter en de zinnen worden langer en duidelijker. Doordat zijn groei zo goed gaat, merk je dat daar minder energie naartoe hoeft. Er is voor zijn lijf meer rust en energie gekomen om zich te ontwikkelen op andere vlakken. Heel erg mooi en fijn om te zien als ouder.
Heel ander kind
Als ik kijk naar Maddox en Skyler, zie ik twee totaal verschillende kinderen. Zowel qua uiterlijk als qua innerlijk verschillen ze als dag en nacht. Maddox opent zijn ogen en staat direct aan. Hij wordt lachend wakker en gaat lachend naar bed. Stuiterend van 07.00 tot 18.30 uur. Hij heeft energie voor tien, moet echt veel naar buiten en zelfs na een dag school kan ‘ie gerust een uur buiten spelen. Maddox is qua eten een stukje makkelijker dan Skyler, maar we merken ook dat hij kieskeurig wordt. Hij kijkt erg op tegen Skyler en doet het liefst alles wat hij ook doet. Wat ‘ie wel gemeen heeft met Skyler, is dat hij enorm goed alleen kan spelen. Hij kan fantastische treinbanen bouwen en verzint daar een heel verhaal bij. Hij speelt heel vaak met zijn Duplo en Playmobil en ik kijk daar ontzettend graag naar. De fantasie is prachtig en ik hoop heel erg dat hij dat vast weet te houden. Maddox hecht veel waarde aan de iPad en het feit dat hij filmpjes kan kijken, maar vindt zijn speelgoed net zo leuk. Waar Skyler zich nog weleens kon verliezen in een filmpje, gooit Maddox gerust na een half uur de iPad voor de rest van de dag aan de kant om vervolgens te gaan spelen. Hij is heel ongeduldig en kan behoorlijk gefrustreerd raken als iets niet lukt, maar dat is alleen maar weer mooi en leerzaam.
Ongeduldig typetje
Aan het ongeduldige moet ik wel heel erg wennen. Waar Skyler en ik engelengeduld hebben, kan Maddox na een minuut al compleet over de rooie zijn omdat iets niet lukt. Als hij vraagt om een broodje verwacht hij dat het nú gesmeerd wordt en als hij iets niet kan bouwen, moet dat gelijk opgelost worden. Hetzelfde geldt voor als iets anders loopt dan verwacht. Maddox kan compleet van de rel zijn als plannen anders worden, als afspraken niet nagekomen worden en zelfs als zijn auto’s niet netjes op een rij staan. Als hij ’s ochtends wakker wordt en zelf de deur open wil doen, kan hij ontiegelijk boos en verdrietig worden als ik net een minuut eerder die deur open. Of als ik hem qua spraak niet begrijp en per ongeluk het verkeerde geef of zeg. Zoals ik al eens eerder heb verteld in een artikel: Maddox is heel intens. Dolgelukkig met een paar sokken van Spider-Man, maar intens verdrietig tot hysterische tranen en gesnik aan te omdat ik zijn broodje verkeerd heb gesneden. Het brengt de nodige uitdagingen met zich mee, maar het leert mij ook wel weer veel in het ouderschap. Laten we het erop houden dat twee verschillende kinderen vragen om twee andere aanpakken.
Maddox is mijn kleine vriend (‘Niet! Ik ben grote jommen!’ hoor ik hem nu roepen) en ik ben dolverliefd op dit ventje. Handen vol, maar ik draag hem vol trots en liefde. Zo groot, maar voor altijd mijn kleine baby. Wat gaat het toch allemaal hard, jongens. Over een half jaar is het tijd voor school en tot die tijd is er werk aan de winkel. Laten we toch maar eens die zindelijkheidstraining op poten gaan zetten… Ik mis de afgelopen jaren nu al.
