De afgelopen vier weken is het drama in huis. Er gaat bijna geen dag voorbij zonder strijd, zonder geschreeuw van zowel mijn als zijn kant, zonder niet of nauwelijks luisteren, zonder een weerwoord, zonder ruzie en zonder zweet op mijn rug. De kleuter des huizes van inmiddels 5.5 jaar lijkt in een heuse vervroegde puberteit te zitten en heeft het zwaar. En mama dus ook.
Iedere dag strijd
Er is iedere dag strijd tussen ons en er is iedere dag iets wat zijn emmer doet overlopen. Ik moet deze dagen erg denken aan de talk die ik volgde van Eva Bronsveld, over temperamentvolle kinderen. Kinderen waarbij het emmertje goed in de gaten moet worden gehouden, het emmertje dat af en toe iets geleegd kan worden zodat het niet overloopt. Emmertjes die soms te vol zitten waardoor er een explosie ontstaat. Het is lastig, omdat ik precies zo in elkaar zit. Ook mijn emmer zit al maandenlang vol, wordt af en toe geleegd maar vult zich ook net zo hard weer. Deze strijd tussen ons helpt absoluut niet. Iedere dag hebben we ruzie en iedere dag gebeurt er weer wat waardoor we allebei op ons tenen lopen. En niet alleen ik, ook met Raymond ligt de kleuter regelmatig in de clinch. Het is een fase, maar absoluut een van de meest moeilijke die ik tot nu toe heb ervaren.
Emmer loopt over
Hij kan boos worden omdat hij iets niet mag, omdat hij iets niet wil, omdat er miscommunicatie was, omdat ik iets uitleg waar hij het vervolgens niet mee eens is, omdat we ergens weg gaan waar het zo leuk is, omdat hij iets niet heeft gedaan wat hij wel heel graag wilde, omdat hij denkt alle tijd van de wereld te hebben terwijl we allang naar zwemles moesten, omdat ‘ie niet wil zwemmen, omdat de zwemles te snel is afgelopen, omdat hij moe is, omdat er niet afgesproken kan worden of juist omdat er afgesproken is. Er hoeft maar íets te gebeuren dat niet helemaal in zijn straatje ligt en we hebben de poppen aan het dansen. De emmer loopt over. Brutaal, grote mond, krijsen, rood aanlopen, gillen en noem het allemaal maar op.
Redenen
Ze zeggen weleens dat kleuters een paar redenen hebben om zich zo te gedragen. Ze moeten al zoveel op school en ontladen thuis. Ze zijn moe, ze hebben teveel dingen op hun bord gekregen, er zijn nieuwe dingen gaande, ze zijn toe aan veranderingen, etc. Hier zal het een combinatie van alles zijn, inclusief mijn rol als ouder. Ik merk dat ‘ie meer dan ooit toe is aan duidelijkheid. Alles stap voor stap uitleggen, alles helder vertellen voordat we ergens zijn, zoveel mogelijk helderheid verschaffen en vooral niet te onduidelijk of onvoorspelbaar zijn. Hij gaat volgend jaar naar groep 3 en dat is spannend, hij is wel toe aan nieuwe dingen op school, hij is zijn grenzen aan het opzoeken, hij is moe, hij zorgt goed voor zijn kleine broertje en is eigenlijk altijd bezig. Ondanks dat wij een rustig leven hebben zonder clubjes en veel playdates, merken we aan alles dat Skylers grens een beetje bereikt is. En dus de mijne ook. En dit bij elkaar zorgt voor die vicieuze cirkel want als we allebei tegen elkaar lopen te schreeuwen omdat ons bloed kookt, wordt het echt niet heel veel beter.
Niet de manier
Ik vind het opvoeden lastig momenteel. Ik wil een leuke moeder zijn, maar kan hier niet zoveel mee. Ik wil duidelijkheid geven, grenzen stellen en toch hem de ruimte geven om zich op zijn eigen tempo en op zijn eigen manier te ontwikkelen. Ik wil zo graag dat ik hem op een normale manier uit die driftbui krijg, zonder te schreeuwen of te dreigen ‘als je nu niet stopt, dan…’ Dat is zeker niet de manier en keer op keer betrap ik mezelf op dit gedrag. Het lijkt op dit soort momenten alsof ‘ie bezeten is. Krijsen, rood aanlopen, driftbuien, schreeuwen en totaal niet voor rede vatbaar. Ik reageer dan weer teveel in mijn emotie en kan hem best hard aanpakken. Ik krijg hem dan weliswaar uit die ‘trance’ vandaan, maar vervolgens wordt ‘ie weer verdrietig. Ik een schuldgevoel, hij een schuldgevoel. We willen het allebei niet maar vinden nog even niet de weg hoe het dan wel moet.
Ik vind je lief
Zweet op onze rug krijgen we ervan. Raymond is op dat moment de meest verstandige, die kan iets meer hebben dan ik. Misschien omdat Skyler en ik redelijk hetzelfde zijn en we echt op standje oorlog kunnen staan. Maar goedmaken kunnen we ook als de beste. Ik hoor iedere avond ‘ik hou van jou’ en ‘ik vind je lief, mama’. Iedere keer is onze date weer fantastisch en dagen dat we samen spenderen, zijn negen van de tien keer super leuk. Het is gelukkig maar een fase en ik weet dat er achter het kleutermonster een ontzettend lief, sociaal, attent kind schuilt. Zijn we net aan het afkoelen van een ruzie, helpt hij opeens een oude vrouw in de supermarkt omdat er iets valt. Zegt hij opeens ‘tot ziens, het ijsje was heel lekker’ als we de ijssalon uit gaan. Hoor ik opeens achter me ‘ik heb de liefste mama van de hele wereld’. Gelukkig zijn zulke momenten er ook en juist op die driftige momenten, probeer ik die voor de geest te halen. Is niet altijd even makkelijk.
Lastige fase
Een lastige fase nu, zo’n kleuter van 5.5 jaar die zoveel wil en denkt, maar eigenlijk nog helemaal niet zoveel kan en mag. De balans hierin vinden als ouder is veel moeilijker dan ik dacht. Uitdagend, pittig, eng. Een leuke, geduldige moeder kunnen zijn die het kind de ruimte biedt die het nodig heeft, maar toch ook duidelijke grenzen stelt en het kind kan begeleiden in het ouder worden. Het is me toch ook een moeilijke rol… Heel vaak denk ik: ‘wat leuk, wat uitdagend, wat gezellig.’ De laatste paar weken denk ik vooral even ‘kan ik hem ergens verkopen zonder daar problemen mee te krijgen?’ Het is een fase, het is een fase, het is een monster, het is een fase.
Hang in there, mede moms! Je bent niet alleen.
Super eerlijk. En heel herkenbaar. Sterkte!
Ik herken wat je zegt heel erg van toen ik juf was. De meeste kinderen zijn ‘op’ aan het einde van het schooljaar en dan zit dat emmertje idd snel vol. Hang in there! Hopelijk is deze fase snel weer over!
Ik heb nog geen ervaring met deze fase want onze jongen is bijna 2 maar het lijkt me ontzettend pittig! Ik heb is gelezen dat het boek how2talk2kids veel kan helpen, ik weet niet of je daar al van gehoord hebt?
Auteur
Ja, ken ik inderdaad. Heb daar toen ook een cursus van gevolgd. Erg inspirerend, maar soms lastig om in de praktijk te brengen…
Ik wilde dit boek (de originele US versie of zelfs de versie voor jonge kinderen: ‘How to talk so *little* kids will listen…’) ook al opperen. Al zouden de tools je bij slechts een paar moeilijke momenten helpen, helpen tegen het escaleren van driftbuien, dan is dat toch al heel veel waard denk ik? Ik vind het soms ook moeilijk om de tools toe te passen, maar ik sta soms versteld dat ze toch werken en dan ben ik blij dat we het dmv simpele communicatietrucjes toch hebben kunnen bereiken (bijv aankleden, eten, je kent het wel) zonder strijd.
Veel succes in deze moeilijke tijd. Het lijkt me slopend. Misschien kun je er eens lekker even tussenuit voor wat me-time?
Wat een mooie eerlijkheid. Ik volg je op Insta waar je vertelde dat je het spannend vond om dit te schrijven. Je hebt het heel mooi verwoord. En echt precies zo zoals ik het momenteel ook ervaar. Hoe sterk ik als mama ook wil zijn naar mijn dochter, ik zit soms huilend op haar kamer omdat ik er zo verdrietig van word hoeveel strijd we hebben. Wat ik zelf nu heel belangrijk vind, is elke dag positief afsluiten. Hoeveel geschreeuw er ook is geweest, ja daar maak ik me ook teveel schuldig aan. En hoeveel ‘als je nu niet..’-momenten we ook hebben gehad. Elke dag weer die knuffel, kus en het verhaaltje voor het slapen gaan. Hou je taai, je doet het goed!
yep herkenbaar en geloof mij meis je krijgt nog meer voor je kiezen 😉 ik heb het nu nog met meiden, pubertijd man man shir soms gil ik echt gratis af te halen of zet je op mp!! het zijn allemaal fases en als ze 18 zijn, word het minder is mij verteld moahahah
Vanaf de zijlijn ziet het altijd zo makkelijk. Als mijn kind zo zou doen dan… maar in de praktijk is het wel even anders.
Sterkte in deze pittige fase.
Wat een mooi en vooral ook herkenbaar stuk!! Van wat ik van jou lees en aan de foto’s zie, ben jij een hele lieve mama. Dus dat zit wel goed!
Mijn dochter is net 8 geworden en jij verwoordt precies waar wij nu ook doorheen gaan. Bedankt voor je eerlijkheid, want zo is het ouderschap soms ook naast al die mooie kanten.
Heel herkenbaar. Me zoontje word in augustus 5 maar herken sommige dingen echt wel. Ook ik betrap me er soms op dat ik sta te schreeuwen en hij dan ook. Vaak is het beste om te negeren maar ow wat is dat lastig. Erg mooi verwoord.
The same over here met een 4 jarige die moet wennen aan het schoolleven!
Moeder zijn is moeilijk, maar de kleine momenten waarin ze zeggen ik hou van je of mama jij bent lief daar doe ik het voor!
Al vergeet ik dat in een kleuterdriftbui ook vaker en denk ik dat hij bezeten is door iets! Dus je bent niet alleen… komt goed!
We doen allemaal maar wat, belangrijkste is dat we ons best doen en dat we van ze houden, zelfs als ze een beetje bezeten zijn!
Keep up the good work!
Hier precies hetzelfde. Zat gisteren nog huilend op de bank. Klaar met de kleuter die om 21:00 nog boven rond spookte. Het eindigt hier ook continu is boosheid. Pas als we boos worden, wordt er geluisterd. Maar ik wil niet steeds boos worden precies zoals jij beschrijft. Dus ben ik steeds bezig met andere oplossingen (oa van Eva Bronsveld) maar alles werkt maar even.
Vandaag kwam juf naar me toe met een kleinigheid en erkende ze dit gedrag. “Ze is erg koppig”.
Wel fijn dat het ergens anders ook gezien wordt haha
Auteur
Hier is het dus op school heel anders. Mega lief, goed luisteren, lekker bijdehand maar niet op een vervelende manier. Frustraties komen er dus vooral thuis uit, haha.
Wow, wat herkenbaar dit. Ook een kleuter van 5,5, die de laatste weken zóveel duidelijkheid wil. Zo ontzettend veel vraagt, maar ook óntzettend brutaal is en een grote mond geeft. Die bij het kleinste dingetje al volledig de pan uit flipt.
Tel daarbij op een papa en mama die slaapgebrek hebben door een newborn, daardoor een te kort lontje hebben en je kan je vast voorstellen wat voor oorlog we hier soms hebben.
Ik heb het gevoel dat onze vent dringend toe is aan vakantie, nog even doorbijten.
Zo herkenbaar! Mooi geschreven….
Wat mooi geschreven en ook zo herkenbaar…Het stelt me ook wel gerust dat ik niet de enige ben hierin. Ik houd mezelf ook maar voor dat het een fase is (en een tikkeltje karakter ;-)) en het vast wel weer over gaat.
Hou je taai!
Ohhh dankjewel dat je dit deelt. Mijn jongste zoon is ook een kleuter van 5,5 en men … exact zoals jij Skyler omschrijft. Ik weet het soms echt niet meer. En die zomervakantie duurt nog zo lang voor die kleintjes he?! Ergens vind ik het ook gewoon enorm zielig en zit hij met zichzelf in de knoop. Nog even doorbijten lieve kids en mama’s … HET KOMT GOED … OOIT .
Zo herkenbaar! Eerlijk en mooi geschreven
Mijn dochter heeft deze fase ook gehad.
Ik heb hulp gezocht in de vorm van een gesprek (zonder dochter erbij) met een pedagoog via het consultatiebureau. Dit heeft mij enorm geholpen! Inzicht gegeven in waarom ze zo kon exploderen en dat achter de boosheid vaak iets achter zit. Ik kan er nu zelf ook met veel meer geduld en rust mee omgaan, waar ik haar weer mee help.
Hier een bijna 3 jarig meisje…. en echt, ze is de leukste, liefste, mooiste en grappigste maar wat is t af en toe een heks!! Daarbij lijkt ze enorm op mij en dat zorgt ervoor dat we enorm botsen en dat er dagen zijn dat ik al wel kan janken zodra ik hoor dat ze wakker word. Ik merk dat de manier waarop ik sochtends opsta de hele dag bepaald dus ik probeer altijd positief te beginnen maar kan vaker dan ik zou willen erg weinig van haar hebben.
Vind t zelf stom om te zeggen als ik t zo teruglees dus ik hoop dat het heel snel beter gaat want dit is eigenlijk voor niemand leuk!
Ondanks een andere leeftijd (net 4) heel herkenbaar en zo fijn om te horen dat je als ouder niet de enige bent die zoiets doormaakt
Wij hebben wij een plekje in huis waar ze mag uitrazen (de gang).
Wel belangrijk dat je ze er niet boos naar toe brengt, dan zien ze het ook als een nuttig iets
Daar kan ze dan even de driftbui/boosheid uitzitten en kan ze zelf terugkomen als ze gekalmeerd is
Dit is natuurlijk alleen te gebruiken als je thuis bent, maar voor haar lijkt het soms in ieder geval te helpen
het is trouwens ook goed voor peuterdriftbuien hier, maar ieder kind heeft een andere handleiding natuurlijk.
Zo herkenbaar! Ik ben altijd ‘blij’ als ik bijv in de AH/speeltuin/you name it zo’n ouder zie tobben met een hysterisch kind dat niet voor reden vatbaar is. Dan denk ik: ik ben goddank niet de enige….
Mijn dochter lijkt soms wel bezeten in zo’n bui, afschuwelijk. Ik hoop maar dat het uiteindelijk vanzelf weer overgaat.
Bedankt voor wederom een mooi geschreven stuk waar ik zoveel in herken! Onze dame van 5,5 vertoont precies hetzelfde gedrag op het moment, en ook ik word er soms helemaal gek van. Waar ik in mijn werk alle geduld van de wereld heb met kinderen, is het met je eigen kind soms een stuk moeilijker zo geduldig te blijven. Op school en bij anderen is het het zoetste wezen ooit, maar thuis gooit ze alles eruit. Opzich goed dat ze zich hier zo veilig voelt, maar pfffff… Hang in there, bijna vakantie! (Alhoewel dat vast weer andere uitdagingen mee gaat brengen, haha).