‘Hoe voel je je?’, vroeg iemand me een paar dagen geleden. Nou, zal ik dat eens vertellen? De hormonen fucken met me. Niet alleen omdat ik nog steeds aan het kokhalzen ben en gisteren boven de pot hing van ellende, maar ook omdat ik me totaal niet mezelf voel. Het lijkt alsof ik van bovenaf op mezelf neerkijk. Ik slaap helemaal niet goed, denk ’s nachts opeens aan een winkelcentrum die aan het verbouwen is en wat er moet komen (?), aan dat ik mijn agenda opnieuw moet inrichten (??) en dat ik nu écht niet moet vergeten om de vuilnisbak buiten te zetten terwijl ik dat net de avond ervoor heb gedaan (???). Oh, even aan terroriserende clowns die opeens het straatbeeld teisteren dankzij al die fijne berichten o-ve-ral! De meest vage, random gedachtes spoken door mijn hoofd op een tijdstip waarop de meeste normale mensen liggen te slapen. Kan ik eindelijk mijn ogen sluiten omdat mijn snurkende vriend in het buitenland zit en Skyler zonder enige protest in zijn eigen bed ligt; houden dat soort belangrijke zaken me uit mijn slaap. Niet leuk.
Bovendien komt er vrij weinig uit mijn handen. Ik heb een heel lijstje met ideeën voor artikelen, maar op het moment dat ik wil gaan schrijven overvalt de vermoeidheid me een beetje. Dan bevallen de onderwerpen me niet, kan ik uren nadenken over de eerste alinea of heb ik gewoon geen zin om iets te doen. Boodschappen doen? Neh. De was? Wacht nog maar een dagje. Sporten? Geen energie. Het enige wat ik wil doen is om 21:00 uur naar bed, mijn kledingkast opruimen (?) en surprise-ei filmpjes op Youtube kijken met Skyler en samen knuffelen op de bank. Komt wel weer goed, hoor. Geef me even de tijd om weer te landen op aarde en dan hoop ik dat ik binnen no time weer een beetje mezelf ben. En dat ik beter ga slapen. Niet slapen doe ik na de bevalling nog genoeg, als Baby2 net zo’n goede slaper wordt als Skyler.
Dat kokhalzen, hè? Dat nam afgelopen week wel extreme vormen aan. Ik moest een aantal keer flink slikken tijdens een rondleiding in een tijdelijke woning voor mijn ouders (zo erg was het huisje niet hoor, mam!), ging bijna over mijn nek toen het hondje van mijn moeder én ons hondje precies naast elkaar gingen zitten in het park om een hoopje te leggen en werd toch ook niet zo blij toen ik van de week beneden kwam en ik op twee plekken kots kon rapen. Het kokhalzen ging over in spugen toen ik gisteren met Mika uiteten ging, ik thuis kwam, net in slaap was gevallen en uiteindelijk na een uur kotsend boven de pot hing dankzij de immens grote hamburger die we kregen. Ik moet echt goed opletten wat ik eet, wanneer ik eet en hoeveel ik eet. Is het teveel? Dan is het raak. Is het te weinig? Dan is het raak. Is het mega gezond? Ook niet te doen. Is het te vet? Beter van niet. Eet ik gelijk na het opstaan? Not done. Eet ik pas na een uur? Oeps, ook niet oké. Ik heb er gelukkig nu wel een beetje zicht op waardoor het de laatste drie dagen, op de ene foute keer na een etentje bij Jansz én een heftig busritje naar Aalsmeer na, relatief onder controle blijft. Nu maar hopen dat de externe factoren ook een beetje meewerken. En voorlopig geen hamburgers meer. Sorry Jansz.
Morgen komt Raymond weer thuis en dat vind ik héél erg fijn. Twee weken weg is gewoon niet te doen. NIET. TE. DOEN. Ik hou van alleen zijn, geniet echt van mijn avondje nu op de bank met mijn laptop op schoot, maar twee weken? Doe normaal. Gelukkig denkt Raymond daar hetzelfde over en hoorde ik afgelopen week van hem dat ‘het nu toch ook wel erg lang duurt’. Ik mis iemand om ’s avonds de dag mee door te nemen, ik mis iemand die me ’s ochtends vraagt hoe ik heb geslapen, om lekker tegenaan te kruipen als ik rillend in bed lig en ondanks dat ik continu zeg dat hij geen fuck uitvoert in huis en we daar regelmatig discussies over hebben, mis ik zijn hulp thuis. Kortom: ik ben blij als het morgen is en hij me weer lekker vast kan houden. Om vervolgens zondag te mopperen dat alles op mijn schouders terecht komt en dat hij me ’s nachts wakker houdt met zijn gesnurk. Het zijn vast de hormonen.
Het besef dat er weer een baby op komst is, is nog steeds niet helemaal geland. Het lijkt wel alsof ik het onbewust nog een beetje op afstand hou, ofzo. Ik heb nog geen babykleding in de winkels aangeraakt, vind het een gek idee dat ik bij Joolz in de showroom naar een kinderwagen sta te kijken en neem de felicitaties in ontvangst alsof ze niet helemaal voor mij zijn. Ik hoop dat dat héél snel verandert want wat mij betreft mag die zwangerschapsbubbel wel komen. Wie weet over drie a vier weken, als de geslachtsbepalende echo is geweest en we horen of we een jongen of een meisje verwachten. Dat alles wat concreter wordt, we het eerste pakje kunnen gaan shoppen en we over namen kunnen gaan nadenken. En ja, dat getrappel kan ook niet snel genoeg beginnen. Dat vind ik één van de mooiste dingen van het zwanger zijn. Ik wil gewoon nog íets concreters dan alleen een echo en die kotsende momenten. Jongen, meisje, getrappel? Bring it on!
Gewicht: nog steeds -1 kilo. Lekker zo houden!
Dat onwerkelijke gevoel herken ik ook wel, heb het idee dat dat (bij mij) pas over gaat wanneer ik eindelijk dat getrappel in mijn buik voel. Ik hoop voor jou dat je je snel beter gaat voelen, wie weet scheelt het al als Raymond er weer is!
Fijn dat Raymond weer terug is morgen. Hopelijk houdt dat kolkhalzen snel op nu je in het tweede trimester zit. Prachtige buikfoto weer!
Wat vervelend dat je je zo beroerd voelt!! Hopelijk wordt het snel minder. Ik heb dit helemaal niet gehad tijdens de zwangerschap, net als jij bij Skyler.
Fijn dat Raymond morgen weer thuis is en jullie weer samen zijn!!
Fijn voor je dat Raymond er morgen weer is en ik snap dat het wat zwaarder valt als die hormonen hoogtij vieren in je lijf en je alles zelf moet regelen en voor je kindje de zorg alleen hebt. Mooie foto in the blue dress!! Is de andere variant al bezorgd?
Auteur
Nee, nog niet! Verwacht hem heel snel 🙂
Een tweede zwangerschap kan zo anders zijn hé? Ik heb me de hele zwangerschap niet écht zwanger gevoeld, ook al was dat op alle fronten nogal duidelijk (met ook een héél misselijk/overgevend begin, en een “niemand kan er naast kijken mega buik” op het einde). En nu onze kleine meid er is, lijkt het alsof ze er altijd al geweest is, en gaat het me zoveel makkelijker af – veel kalmer, met meer zelfvertrouwen. Maar ik ben wel blij dat ik mijn lijf weer terug heb. Het voelde niet echt van mij, het heeft de hele zwangerschap onwerkelijk gevoeld, hoe enthousiast anderen ook voor mij waren…
Wat fijn dat Raymond weer thuis komt. En wat ontzettend vervelend dat je zo moet kokhalzen en overgeven. Hopelijk is dat allemaal snel voorbij.
Dat van het eten komt me heel bekend voor! Alles ging mij tegenstaan, zo vervelend. Ik hoop voor je dat de klachten snel voorbij gaan. Ik heb zo het vermoeden dat je dit keer dan ook een meisje krijgt.
Liefs
Wat een mooie buik! Ik denk zelf dat jullie een dame verwachten, geen idee waarom. Had je zelf al een voorgevoel?
Auteur
Wel een beetje 😉 vooral omdat het nu ook heel anders is… Maar dat zegt ook niet altijd alles!
Oh meid zoooooo herkenbaar! Ik ben nu bijna 21 weken, sinds een paar weken begint het weer een beetje normaal te worden. Al die weken ervoor is echt 1 op 1 jouw verhaal. Hou vol!
Fijn voor je dat Raymond straks weer thuis is geniet van het samenzijn met je gezinnetje !
Het onwerkelijk gevoel is normaal je hebt iets meer “”tastbaarders” nodig en dat komt ook wel maar het is zoals je zelf ook al aangeeft en weet iedere zwangerschap is anders.
Hormonen o jee moet je jammer genoeg ondergaan he en zo ook je omgeving maar ja er gebeurd ook weer wat he zo een leventje dat zich klaarmaakt voor de wereld.
Komt goed 😉
Liefs x
Ohhh die misselijkheid; wat een ellende is dat! Hoop dat het heeel gauw minder wordt! Fijn dat Raymond weer bijna thuis is.
ooh wat vind ik dit niet leuk om te lezen 🙁 dat je je zo klote voelt mop bah!! ja dat kokhalzen en spugen vreselijk, ach denk maar zo rach doet gezellie met me mee (sorry geintje bedoeld) fijn dat je mannetje weer thuis komt en houd op over die klote clown goed haha, rustig aan lieffie oke ? kusss
Ohh hier precies hetzelfde! Zit nu op 11 weken van de tweede en ik ben continu misselijk, omdat ik of te weinig of te veel heb gegeten. Al heb ik gelukkig nog niet echt boven de pot gehangen. Ik slaap voor geen meter, er komt niets uit mijn handen (erg handig op het werk.. :-(), hormonen door m’n lijf (heb ineens zó weinig geduld voor mijn dochtertje, heel irritant!) en mijn buik groeit, maar het besef dat er echt weer een baby in zit? Nee, niet echt.. Ik kan niet wachten totdat ik hem voel!
Tot die tijd… rustig aan dan maar… Anders he, zo’n tweede?
Hoop dat je snel weer van de misselijkheid af bent, vond dat zelf ook echt een heel vervelend kwaaltje! Mijn man was een paar weken geleden rond dezelfde periode ook een tijdje weg voor zijn werk. Dat in combinatie met de hormonen die door mijn lijf gierden, één groot drama. :’) Fijn dat Raymond in ieder geval alweer bijna thuis is, aftellen!!
Balen dat je je zo ellendig voelt! Dat kokhalzen lijkt me zo vervelend, om over kotsen maar niet te spreken. Hopelijk voel je je heel snel wat beter en wordt het ook allemaal wat werkelijker. Al heb ik met 37 weken zwangerschap zelfs nog weleens momentjes dat ik denk: ‘huhhh, er zit dus echt een baby in mijn buik!’ 😉
Wat fijn dat Raymond weer terug komt! Heerlijk weer samen zijn, want dat is toch wel het fijnste.
Nag, nag, nag, niet te doen zeg ! En deze buik bij 13 weken: nog nooit gezien tijdens mijn werk op verloskundige praktijk, misschien wat beter op je voeding letten?
Auteur
Voeding is in orde hoor, don’t worry! Misschien kan ik eens naar jouw praktijk? Kun je in real life even kijken als je zoiets nog nooit gezien hebt. Denk dat het wel vaker voor gaat komen bij je klanten en hoop niet dat je ze dan zo gaat aanspreken. Waar kan ik je vinden? 🙂
Nou, bij mij was het ook al best groot hoor. Lijkt ook normaal te zijn bij een tweede. Je mag altijd eens een foto van me komen bekijken … Wat een rare reactie hahahaha.
Mooie foto weer. Ik denk dat je een meisje krijgt, Hoop dat je misselijkheid etc snel wegtrekt
Mooie buik meis, ik denk ook een meisje
HAHAHAHAHAH sorry, maar lig in een deuk om je verhaal! Wat kan je toch lekker schrijven!
Hoop dat je je snel beter voelt, en kan genieten.. ennuhh die discussies die ken ik ja! Heerlijk!
Heb je door de zwangerschap ook last van haaruitval? Je hebt van die gigantische inhammen ! Als je wil weet ik wel een adresje voor transplantatie, want ook bij een knot zie je dit erg!
Auteur
O ja, dat adresje wil ik wel héél graag hebben! Kan ik er wat aan laten doen aangezien er blijkbaar bezoekers zijn die het niet leuk vinden… Mens, doe normaal zeg 🙂
Pffff, die rot honden drollen ook…. Ik hing er gister ook van boven de plee. Joepie….not….
Ochtendmisselijkheid: check
Hoesten en kokhalzen: check
Boven de plee hangen: valt gelukkig nog mee, in al die weken pas 3x check
Wel had ik gisteren toen ik door een winkel liep opeens het gevoel alsof mijn speekselaanmaak meer werd en voelde ik me van binnen ook raar. ik dacht echt ‘nee, niet nu aub’. Gelukkig nam het gevoel af.
Ik kan niet wachten tot ik het volgende week kan/mag bekend maken! Ik krijg nu al veel heel positieve maar toch ook verraste reacties. En hopelijk voelt het dan inderdaad nog echter! Al moet ik zeggen dat het na de 10 weken echo ietsje echter weer voelt als na de 8 weken echo
Dat gevoel dat ik van boven naar mij neerkeek herken ik. Ik heb precies een ganse dag een grote wolk rond mijn hoofd. Misselijkheid valt hier reuzegoed mee maar anders is je verhaal heel herkenbaar.
Die eerste trimester is nu voorbij, hoop dat je misselijkheid snel stopt!