Iedereen die mij een beetje kent, weet wel hoe ongeduldig ik ben. Als ik iets graag wil, dan wil ik dat het meteen gebeurt. Nu. En niet morgen. Of over een half uur. Meestal heeft niemand daar last van, want dan zorg ik er zelf voor dat het gebeurt. Maar soms, als ik het zelf niet kan, verwacht ik van een ander dat ‘ie direct opspringt om datgene voor mij te regelen, wat ik graag geregeld wil zien. Vraag maar aan bijvoorbeeld mijn vader en Maran.
Ik weet nog wel dat ik mijn eerste televisie kreeg, op mijn slaapkamer. Ik was 15, had er heel lang om gezeurd en na een jaar eindelijk toestemming van mijn ouders gekregen om er één te kopen. Direct spande ik mijn moeder voor mijn karretje om samen met mij een televisie uit te zoeken. Ik ging er vanuit dat die bij thuiskomst meteen gebruikt kon worden. Wist ik veel dat er een kabel door het hele huis getrokken moest worden! Ik was dan ook enorm teleurgesteld (nee: boos!) toen mijn vader na zijn lange werkdag besloot niet meteen naar de Gamma te rijden, om tientallen meters aan kabel voor mij te gaan kopen. En die vervolgens aan te leggen. Ook Maran heeft flink wat te verduren gehad. Als ik iets graag wil, dan wil ik het snel. “Schat, zullen we binnenkort weer lekker een vakantie boeken samen?” “Ja, prima”, waarop ik de ABN Identifier al uit de kast had gevist om de reis meteen af te rekenen.
Al dat ongeduld stelt niets voor bij hoe ik me tijdens mijn zwangerschap voel. Al zo lang droomde ik ervan om ooit zwanger te worden en toen ik het eenmaal was, kon ik niet wachten tot we het aan iedereen konden gaan vertellen. Ik weet nog wel dat ik vijf weken zwanger was en een afspraak ging maken met de verloskundige. Die zou pas met 10,5 week plaatsvinden. Ik vond het een ramp! In mijn beleving zouden die 5,5 week nooit voorbij gaan! Dat gingen ze wel. Heel langzaam, dag voor dag. Hoewel het best meeviel, nu ik er op terug kan kijken.
Ook nu beleef ik zo’n extreem ongeduldige periode. Na een paar positieve echo’s wil ik eindelijk wel geloven dat het goed gaat met ons kleintje en dat hij of zij ergens in mijn buik vrolijk aan het rond dobberen is. Maar nu wil ik weten wat het geslacht is! NU NU NU!!!!
Het is niet zo dat ik ‘gewoon benieuwd ben’, wat ik overigens wel laat doorschemeren als mensen er naar vragen. “Ja joh, we zijn wel nieuwsgierig”, vertel ik dan, met een serene glimlach, terwijl ik er ondertussen mijn linkerarm voor zou opgeven om direct meer te weten.
Vorige week, net na de nekplooimeting, besloot ik een afspraak te maken bij Dr. Papa, bij ons in de buurt. Ik had goede verhalen over hem gelezen en was razend benieuwd. Hij schijnt vanaf week 14 al te kunnen vertellen wat het geslacht van de baby is, dus ik had me er stiekem op ingesteld nog ‘maar’ een weekje te moeten wachten.
Die week zou natuurlijk een ramp worden, want als je iets zoooooo graag wilt en zoooo ongeduldig bent, dan voelt een week als 25 jaar. Tot mijn grote teleurstelling bleek er deze week (week 14) helemaal geen plaats meer te zijn voor een echo in zijn praktijk. Een week later, in week 15 van mijn zwangerschap, was er nog wel een plekje. “Zal ik die dan maar doen?” vroeg ik aan Maran, in de hoop dat hij zou zeggen: “Nee, ben je gek! We gaan niet nog 2 weken wachten! We kijken wel of we ergens anders een afspraak kunnen maken!” Maar dat zei hij niet. Hij vond het wel prima. “Als we twee weekjes wachten, is ‘ie weer lekker gegroeid!” zei hij. Ik moest hem gelijk geven, boekte de afspraak en probeerde er meer voordelen van te zien. Zo praatte ik mezelf aan dat het in week 15 vast véél duidelijker te zien zou zijn als in week 14 en dat het een goede manier is om mijn ongeduldigheid op de proef te stellen.
Zoals jullie merken probeer ik volwassen te worden. Twee weekjes wachten, dat is toch niets? Ik probeer het mezelf wijs te maken, terwijl ik van ellende mijn nagels tot op mijn vel aan gort bijt. Iedere ochtend kom ik weer een klein beetje dichterbij de afspraak, maar dat gaat me lang niet snel genoeg. Het ergste van alles is, dat ik weet dat mijn ongeduld niet ophoudt na 25 maart (De Dag). Dan ben ik waarschijnlijk weer hyper voor de twintigweken-echo. Of wil ik de baby verdorie gewoon in het echt zien! Als ik eraan denk dat ik daar nog tot minstens september op moet wachten, heb ik zin om mijn haren uit te trekken van ellende.
Maar omdat ik weet dat dat niets helpt, en ik er niet mooier van ga worden, maak ik er maar het beste van. Rustig blijven, TLC kijken, blogjes schrijven en adem blijven halen. “Schat, zullen we binnenkort weer lekker samen op vakantie gaan?”
Oei, ik snap je ongeduld want ik ben zelf ook erg ongeduldig tot onze pretecho hier: nog 2 weekjes en dan zien we onze smurf in 3D! Maar toch even een (echt goedbedoelde) opmerking: als je nu al zo ongeduldig bent dan staat je denk ik nog heel wat te wachten als die kleine er straks is. Ik hoop voor jou dat je toch wat meer rust kunt vinden want anders ga je jezelf, ook na de geboorte denk ik nog wel flink tegenkomen. Heel veel plezier gewenst met de echo in ieder geval.
HAHA HI-LA-RISCH, en heel herkenbaar! Ik ben ook zo ongeduldig als wat met alles. Dat verhaal van de TV en de Gamma klinkt me heel bekend in de oren :’). Ik was ook zo ongeduldig toen mijn vriendinnetje haar 20 weken echo had waar het geslacht ook bekend werd gemaakt. Volgens haar gingen de laatste 20 weken VEEL sneller dan de eerste 20 omdat je weet wat het is… Nog even volhouden 😀
Haha, ik ben echt precies hetzelfde. Ik was ook stikbenieuwd naar het geslacht maar vriendlief wilde geen pretecho. Wat een hel haha! Uiteindelijk had ik mijn twintig weken echo pas met ruim 21 weken. Ik heb me maanden op lopen vreten.
Hahaha zo herkenbaar… En als ik nu terug kijk kan ik alleen maar zeggen “ohh wat gaat het toch hard” of “ja, ging zo snel he” nou dat was TOEN wel anders lol.. Zeker rond echo’s en afspraken.
Haha, gelukkig is het een beetje herkenbaar 😉
Ik heb alles natuurlijk flink overdreven, maar de strekking is wel dat ik ongelofelijk graag wil weten of wij een klein mannetje of vrouwtje kunnen verwachten!
Nog maar 5 dagen!
Hihi geweldig en zooooo herkenbaar! Succes met afwachten!
Ik vind jouw schrijfstijl geweldig! Zo hilarisch en met de nodige zelfspot. Super!
Ik ben ook zo enorm ongeduldig. Toen wij Eindelijk voor de geslachtsbepaling konden komen bij het echocentrum bleek onze kleine vent (dat wisten we toen natuurlijk nog niet) met zijn beentjes het zicht naar zijn piemeltje te blokkeren ^@&@**^$!#! Dus ik moest de gang op om te lopen en te hupsen in de hoop dat meneertje even een rondje zou draaien.. Na een kwartier gingen we voor poging 2 en he he, daar zag ze dan vol z’n piemeltje in beeld! Langste kwartier van m’n leven.
Herkenbaar. Hoewel ik het nu, bij nr 2, minder heb dan dat ik had bij mijn vorige zwangerschap. Wij hebben 2 mei (dan 16 weken) de gelachtsbepalende echo, en dat vind ik best snel. Haha!
Haha zo herkenbaar! Ik nader nu het einde van de zwangerschap, nouja ik moet nog twee maanden wachten. Maar ik wil haar nu al zien! Ik heb al die stadia zo ongeduldig doorlopen als je schrijft. Verschrikkelijk dat wachten!
spannend hoor!
ik ben op DE DAG uitgerekend, 25 maart dus!
Ik hou het ook niet meer. 😉
zelf hebben wij gewacht tot de 20 weken echo, omdat ik vind dat gezondheid belangrijker is dan het geslacht… hoewel ik ook super benieuwd was hoor!
veel plezier!
O my god volledige herkenning, wow alsof ik mezelf hoor praten over iets waar ik me eigenlijk voor schaam. Ik ben mevrouw ongeduld, i am guilty haha en zo te lezen niet de enige. Als ik iets wil, dan wil ik het NU, liever 3 seconde geleden nog haha. M’n dochtertje heeft mijn geduld al wel op de proef gesteld haha
Hahaha! Hier nog 1, dus helemaal niet gek 😉 En weetje … nog maar 4 dagen wachten, het weekend kan je vast niet snel genoeg gaan 😉 Ik zet trouwens in op een meisje 🙂
Ik moet nog steeds zo lachen om jullie reacties! Wat leuk dat het herkenbaar is. Ik dacht dat anderen vast veel geduldiger zouden zijn dan ik. Valt dat even mee 🙂
En Gwen: 95% van de mensen uit onze omgeving denkt dat we een meisje krijgen, incl ikzelf. Echt gek dat iedereen dat zegt, want de kans is 50-50. Nog maar een paar daagjes inderdaad!
haha ik dacht dat ik ongeduldig was.. Dit word nog wat vanaf de 20 weken echo tot de liggingsecho. Ben benieuwd hoe vaak je nog een echo laat maken haha. Ik werd vooral ongeduldig richting de bevallingsdatum, ik ging er altijd van uit dat ik eerder zou bevallen, echter werd dit precies 41 weken.
Haha, geweldig! Ik geloof het meteen! Ik denk dat ik daar ook wel last van zou hebben hihi 😉 Succes met wachten, nog maar 3 dagen 😉
Wegens een erfelijke ziekte in mijn familie is mijn door een genealoog uitgelegd dat ze ook via bloed kunnen zien wat het geslacht van je kindje is. Snap niet waarom ze die methode niet gewoon toepassen overal.