Allereerst wil ik jullie bedanken voor alle lieve reacties die ik heb ontvangen naar aanleiding van mijn introductie. Mijn insteek was om het “taboe” te doorbreken en het moeilijk zwanger kunnen worden bespreekbaar te maken. Alle vrouwen die openhartig schreven over hun traject, hun weg naar het vervullen van hun grootste wens, gaf mij het gevoel dat ik goed had gedaan om dit onderwerp bespreekbaar te maken. Ongeacht het feit dat iedereen een ander verhaal met zich meedraagt, het doel is voor iedereen eenduidig; zwanger worden en mama worden van een kindje.
We gaan ervoor!
Oktober 2013 ging ik samen met een goede vriendin op vakantie naar New York. De dag voor vertrek vond ik een lieve brief van Michael onder mijn kussen. Tranen stroomden over mijn wangen, van geluk, want eindelijk was het moment daar. In 2014 zouden we het weer gaan proberen! Stiekem probeerde ik Michael ervan te overtuigen dat iets eerder starten ook niet erg zou zijn maar hé, mijn man is een man van zijn principes. In New York liep ik rond op een roze wolk. 2014 zou ons jaar gaan worden!
Positieve zwangerschapstest
Heel toevallig had ik mijn eisprong tijdens een romantisch weekend in Berlijn. Negen dagen na mijn eisprong had ik last van bruinverlies. Normaal zet mijn menstruatie dan wel binnen een paar uur door, maar dit keer bleef het bij bruinverlies. Mijn onderbuik gevoel zei “zwanger!”, maar op dat moment durf je nergens op te hopen. Ik besloot nog een paar dagen af te wachten en anders toch maar een zwangerschapstest te doen. Natuurlijk was Google mijn grote vriend in deze dagen. Ik heb de meest bijzondere zinnen gegoogled, in de hoop dat iemand mij kon vertellen of dit zou betekenen dat ik zwanger was. De dagen die weken leken te duren streken voorbij. Op een avond kon ik mijzelf niet meer bedwingen en deed ik een zwangerschapstest. Met trillende vingers keek ik naar de test; ik zag een streep! Het was een heel licht streepje, maar een streep is een streep, toch? Ik durfde Michael nog niet in te lichten, bang dat ik het toch niet goed had gezien. De volgende ochtend kon ik mijn geduld niet meer bewaren en deed ik weer een test; het streepje was donkerder geworden. In de middag deed ik nog een test en het was nu wel echt duidelijk; ik was zwanger! Ondertussen bleef ik wel last houden van oud bloedverlies gecombineerd met helder bloedverlies. In het beginstadium van Levi had ik hier ook last van gehad dus ik schonk er niet veel aandacht aan. Toch kreeg ik een naar onderbuik gevoel.. Michael vertelde ik die avond over de test, maar ook over mijn onzekerheid. Het bloedverlies bleef en onzekerheid nam toe. De week erna besloot ik weer een test te doen; deze was negatief. Het was dus duidelijk; mijn lichaam had mij het signaal al gegeven dat het fout was door het bloedverlies en de krampen. Ik heb gehuild, geschreeuwd en ben boos geworden op iedereen. Het voelde zo oneerlijk, waarom moest mij dit overkomen? Was het mij soms niet gegund? De nasleep van een miskraam heb ik zwaar onderschat. Ik was in de veronderstelling dat ik er nuchter in zou staan “mijn lichaam geeft aan dat het fout is, dus het is goed zo”. Maar het was alles behalve dat. Het verdriet van zo dichtbij zijn, maar het door je vingers zien glippen doet pijn. Heel veel pijn. Hoe pril het ook was, het was gewenst, zo ontzettend gewenst en welkom.
Een bezoek aan het ziekenhuis
Vanwege mijn korte lf (de periode tussen eisprong en menstruatie) en de miskraam besloot ik langs te gaan bij de huisarts, voor een doorverwijzing naar de gynaecoloog. Gelukkig nam mijn huisarts mij serieus en kreeg ik een doorverwijzing. Eenmaal met een doorverwijzing in de pocket, kom je binnen de kortste keren in de medische wereld terecht. Het bezoek aan de gynaecoloog resulteerde in een bloedonderzoek en een cyclusmonitoring. Hieruit kwam naar voren dat er wel een follikel groeit, maar dat mijn lichaam de follikel vroegtijdig afstoot, waardoor er geen goede eisprong volgt. Dit zou betekenen dat ik hiervoor medicatie zou moeten gaan gebruiken; clomid. Alleen kwam er een kleine kink in de kabel. Uit het bloedonderzoek kwam naar voren dat mijn schildklierwaarde te hoog was. De gynaecoloog gaf aan dat mij ten zeerste werd afgeraden zwanger te worden, gezien de verhoogde kans op miskramen/vroeggeboorte en aangeboren afwijkingen. Daar sta je dan. Een miskraam rijker, maar ook het dringende advies om te stoppen en verder onderzoek af te wachten. Alvorens je een afspraak hebt bij de volgende arts ben je alweer een maand verder en zit je met de onzekerheid. Een paar weken later stond er een afspraak gepland bij de arts; een verrassend gesprek, waarin ik kreeg te horen dat er niets aan de hand was met mijn schildklierwaarde. Je emoties worden alle klanten op geslingerd. Zo krijg je te horen dat er iets aan de hand is waardoor we wens uitgesteld moet worden en het volgende moment blijkt het toch goed te zijn. Dit is een van de reeks irritaties die zich hebben voorgedaan in mijn medische verhaal.
Starten met de medicatie
Eindelijk konden we dan gaan starten met de medicatie, we zouden weer een eerlijke kans krijgen net als ieder ander met een goede eisprong. Dit zou betekenen dat ik moest starten met Clomid. Een korte uitleg over Clomid:
Clomifeen behoort tot een groep geneesmiddelen die de werking van de vrouwelijke oestrogeenhormonen gedeeltelijk nabootsen en gedeeltelijk tegenwerken. Het stimuleert hierdoor de afgifte van hormonen die voor de eirijping en eisprong zorgen.
Er werd gestart met clomid 50mg. Ik was heel erg bang voor de bijwerkingen, maar gelukkig kreeg ik geen last hiervan. Je start vanaf dag 3 t/m dag 8 met clomid en vanaf dag 10 ga je om de dag/ paar dagen naar het ziekenhuis voor een inwendige echo. Hoe preuts ik de eerste keren was, zo vanzelfsprekend is het tegenwoordig om mijn benen in de beugels te leggen. Op dag 20 was er nog steeds maar minimale groei te zien, dus werd er afgesproken op dag 23 nog een keer te kijken. Aan de hand van de groei zou worden bepaald of de ronde werd afgebroken. Gelukkig, op dag 23 bleek de follikel gegroeid te zijn. We zouden weer een kans krijgen! Wanneer de eisprong snel nadert krijg je van de echoscopiste het advies mee om van bil te gaan. Het spontaan vrijen is dus een ver van je bed show, het is een verplicht nummertje geworden. Of je nu zin hebt of niet, er moet gevreeën worden anders heb je voor niets de medicatie gebruikt. En dan begint net als bij ieder ander stel het wachten, 2 lange weken wachten. Die 2 weken bleken in totaliteit maar 5 dagen te zijn. Na 5 dagen werd ik al ongesteld. Weer die verdomde lf die zo kort was. Nog korter dan normaal. Wat zou dit betekenen voor de volgende ronde?
:(( Ik kan me de teleurstelling van die hele vroeg mk zo goed herinneren van bij mezelf. Voor Quinn nu had ik het 2 maanden achter elkaar. 2 maanden zwanger en dan na 3 dagen een negatieve test en na 5 dagen weer ongesteld. Zo teleurgesteld in mijn lichaam, waarom?! Ik heb bij Quinn dus zo’n 15 testen versleten, verdeeld over bijna 3 weken, puur omdat ik niet meer drufde te geloven dat het dit x wel zou blijven zitten.
Wat ontzettend heftig. Ik schaam me voor mijn reactie bij de vorige blog die je hier schreef, waarin ik vond dat je nog maar kort bezig was etc en dat ik liever het verhaal van iemand waar echt iets mee was wilde lezen.Sorry daarvoor. Ik herken je gevoel, al heb ik nooit een miskraam gehad,maar het duurde bij mij wel 15 maanden voordat ik zwanger was. De onzekerheid en de teleurstelling iedere maand. Heel naar. Ik wil je heel veel sterkte wensen! En ik hoop oprecht dat jullie wens snel in vervulling mag gaan!
Jeetje, dit lijkt me behoorlijk intens zeg! Weet niet zo goed wat ik moet zeggen maar dit wens je niemand toe. Na mijn eerste zwangerschap nam ik niet meer ‘for granted’ dus wel volop in onzekerheid gezeten bij Jim de eerste maanden maar dat ging goed. Laat staan hoe je jevoelt als het mis gaat. Dikke knuffel!
Wat ingrijpend zeg. Ik heb zelf twee miskramen gehad, brrr. Heel naar voor jou dat je daarna ook nog eens in het medische circuit bent beland. Veel sterkte en hopelijk snel het resultaat waar je op hoopt!
Waw, zo herkenbaar! Wij zijn inmiddels 16 maand verder, zonder resultaat. Een miskraam had ik gelukkig nog niet, maar anderzijds zou het me wel bevestigen dat ik zwanger KAN worden. Vreselijke gedachten, ik weet het. Veel succes, hopelijk komt er nog eens een artikeltje!
Ik heb hetzelfde medicijn gehad. mijn langste cyclus was bijna 2 maanden. Ja dan word zwanger worden lastig. Na de malle molen met inderdaad veel inwendige echo’s, kwam er naar voren dat ik te veel follikels heb (op de grens van pcos). Dus aan de chlomid. O men wat had ik last van de bijwerkingen. Opvliegers als een vrouw van half 50 en een humeur als een oude brombeer.
Maar uiteindelijk was het het allemaal waard want inmiddels heb ik een gezonde jongen van bijna 10 maanden rondhobbelen. Dan vergeet je de opvliegers snel!
Ik ging helemaal mee in je verhaal en wat naar allemaal. Ik hoop dat je reeks verhalen heel positief eindigt. liefs
Wat heftig allemaal! Sterkte!
Jeetje wat heftig meid. Wat goed dat je dit deelt…Sterkte! Ik hoop snel beter nieuws te mogen lezen! Kus
Jeetje, wat een verhaal Diana. Ik leef ontzettend met je mee, je kunt het heel goed en helder beschrijven. Ik hoop net als Bibian dat je verhalen positief zullen eindigen! All the best en big hug.
Knap dat je je verhaal deelt. Wij zijn 3 jaar bezig geweest waarvan het laatste jaar 12 rondes clomid. We hadden er eigenlijk niet meer op gerekend en er werd reeds nagedacht over een vervolgtraject met andere methodes toen bleek dat ik toch in de laatste ronde clomid zwanger ben geraakt. Dolgelukkig waren we en 2 weken geleden is ons wondertje geboren. Ik wens je heel veel stekte in deze emotionele rollercoaster die zo’n traject toch wel is. Ik hoop dat de behandlingen voor jullie ook succesvol zullen zijn en dat jullie weer een nieuw wondertje mogen verwachten.
Heftig zeg om zo in een medisch traject te belanden. Maar hoe is het bij je eerste zwangerschao gegaan dan? Ons zoontje is bijna 2 en daarvan was ik vrij snel zwanger. Nu zijn we bezig voor de tweede en duurt het al veel langer, wat word je daar toch gelijk onzeker van!
Bij mijn zoon heb ik geen problemen ervaren met het zwanger worden. Gek is dat he, hoe je lichaam zo van slag kan zijn na een bevalling en alles in de war gooit.
Wat een heftig verhaal zeg! Voor mij helaas wel een bekend verhaal, ik werk op de poli gynaecologie en assisteer daar de artsen bij het fertiliteits/ ivf spreekuur. Dus ik zie helaas de hele dag door mensen met deze “klachten”.
Mijn werk stond altijd ver van mijn bed voor mijn privé situatie maar nu ik zelf 5 maanden bezig ben en het nog niet lukt maak ik mezelf soms echt gek. Ik weet teveel dingen, en analyseer mijn eigen cyclus teveel.
Ook ik heb een korte lf, wel iets langer als jij zo’n 7 tot 9 dagen. Sommige van de artsen waar ik mee werk weten hier wel van, en hebben als advies gegeven om vroeg aan de bel te trekken omdat ik dichtbij het vuur zit. Wil voor mezelf nog wel eventjes afwachten.
Dus ook hier spannend!
Voor mij helaas ook bekend. Heb nu 4 rondes met Clomid gehad, waarvan 2 met IUI. Ook mijn LF was aan de korte kant. Ik heb daar afgelopen ronde Utrogestan voor gekregen (3x daags 1 bolletje) en dit werkte perfect. Wellicht kun jij dat ook vragen!
Hoi Sanne, bedankt voor je reactie! In mijn volgend artikel schrijf ik hierover. Ik heb ze namelijk ook gebruikt. Werd zwanger in die ronde en uiteindelijk ging het weer mis, alleen hield de utrogestan de miskraam tegen. In overleg met de arts is besloten om nu met pregnyl te starten.
Ooh meis wat vind ik dit heftig om te lezen maar wel goed dat je dit doet. Voor jezelf sowieso maar ook voor anderen die wellicht hetzelfde doormaken.
Wat is dit heftig om te lezen. Ik zit er ook helemaal in.