Poep for president

Zo, het is donderdagmiddag 15:30 uur, Skyler slaapt eventjes, het huis is éindelijk na dagen weer aan kant en ik kan even een blogje schrijven voor morgen. Aangezien ik totaal geen inspiratie heb vanwege het feit dat het ziekenboeg is hier thuis, dacht ik: laat ik jullie eens bijpraten over de afgelopen dagen. Die waren namelijk, op zijn zachtst gezegd, niet heel erg chill. Én om jullie een wijze les mee te geven, dat ook! Behalve dat ik zelf twee dagen uit de running was vanwege een griepje en veel overgeven, was ik daarna ook met Skyler in de weer. Komt ‘ie.

Koorts

Het is dinsdagavond 19:00 uur als ik met Skyler op de bank zit en hij begint te huilen vanwege buikpijn. Dat gebeurt wel vaker, aangezien we gezegend zijn met een peuter die ’s avonds amper iets wil eten. Zoals altijd kruipt hij dan even bij me, wrijf ik over zijn buik en is het daarna op wonderbaarlijke wijze genezen. Toch is hij niet helemaal in zijn hum. Ik breng hem op tijd naar bed en hij valt als een blok in slaap na de crèchedag. Als hij ’s avonds rond 21:00 uur huilend wakker wordt en Raymond naar hem toe gaat, ontdekken we dat hij koorts heeft. ‘Ach, niet weer!’, ging er direct door me heen. Hij was net een beetje opgeknapt na vorige week! Na een paar minuten slaapt Skyler weer en rond 23:00 uur gaan Raymond en ik ook naar bed. Tot we opeens weer geluid horen uit Skylers kamer. En niet zomaar geluid: een kindje dat compleet overstuur is, continu blijft klagen over buikpijn, ontzettende koorts heeft en niet meer tot bedaren gebracht kan worden. ‘Laten we hem maar bij ons nemen, dan kunnen we hem in de gaten houden’, hoor ik mezelf tegen Raymond zeggen. Het kacheltje kruipt tussen ons in en daarna begint de ellende.

Ieder half uur zit Skyler rechtop, krijsend van de buikpijn. Ik geef hem nog een zetpil maar ook die slaat niet aan zoals ik gehoopt had. Skyler heeft koorts, trapt maar met zijn benen, blijft maar gillen ‘ik heb echt heel erg au, mama’ en we weten echt niet meer wat te doen. Wat kan het zijn? Als het uiteindelijk 03:30 uur is, Raymond her en der wat dingen heeft opgezocht via Google (altijd maar die verdomde zoekmachine!), mijn hormonen het allemaal niet meer aan kunnen en ik mee zit te huilen met mijn kind van ellende, bel ik de huisartsenpost. Dit vind ik altijd zo’n dingetje, want wanneer bel je precies? Wanneer ben je die zeur van een ongeruste moeder en wanneer voelt het echt als foute boel en trek je aan de bel? Anyway: ik bel, we leggen de situatie uit, de vrouw aan de telefoon hoort Skyler krijsen, ik meet nogmaals koorts en de vrouw vertelt ons dat we om 04:10 uur verwacht worden in het Amstelland ziekenhuis voor een check.

Obstipatie

Het grappige is –nou, eigenlijk is het helemaal niet grappig-, dat Skyler in de auto tot leven komt. Hij vindt het maar al te leuk dat ‘ie in zijn pyjama in de auto mag, is onwijs blij dat ik naast hem achterin ga zitten (‘gezellig hè, mama?’), de koorts die ik net daarvoor heb gemeten lijkt met graden per minuut te zakken en hij is helemaal in zijn sas met Brandweerman Sam aan in de auto. Toch besluiten we gewoon onze weg te vervolgen en hem te laten checken. We worden onwijs lief geholpen en na wat onderzoekjes staan we een uur later weer buiten. Thank god, geen blindedarmontsteking waar we in eerste instantie aan dachten (ik zag hem in gedachten al op de operatietafel liggen…) en ‘gelukkig’ vermoedt de dokter alleen obstipatie. Maar dat dat zó’n groot, pijnlijk probleem kan zijn bij een kleintje, had ik niet voor mogelijk gehouden. Dat ontdekte ik pas deze én de volgende dag.

Microlax

Na een heel kort nachtje gaat Raymond in zombie-modus naar zijn werk en cancel ik al mijn werkzaamheden om voor Skyler te zorgen. Mijn hart breekt en mijn hormonen kunnen het niet meer aan. Wat is Skyler zielig. Ik heb hem nog nooit zoveel pijn zien hebben. Zelfs uit de narcose voor zijn buisjes kwam ‘ie fitter en blijer… De hele dag ligt hij lamlendig op de bank, krijst hij van de pijn, gaat ‘ie af en toe even lopen omdat hij moet poepen maar het niet lukt en valt hij weer in slaap. En ik? Ik kan niets anders doen dan zijn hand vasthouden en bij hem blijven om te knuffelen. Vreselijk. Gelukkig hebben we tijdens ons bezoek aan de huisartsenpost de tip gekregen om Microlax te halen en als Skyler ietsje wakkerder en alerter wordt, springen we dan ook direct in de auto naar de apotheek. Dit is een soort mini klysma voor thuisgebruik en ondanks dat ik het helemaal niet zo op dit soort dingen heb, sta ik bijna te springen om het bij Skyler in te brengen. Ik beschrijf dit misschien een beetje uitgebreid, maar ik hoop echt van harte dat mensen hier iets aan gaan hebben. Want je kindje zoveel pijn zien hebben is gewoon verschrikkelijk en ik vind dat er te weinig over te vinden is qua persoonlijke ervaringen.

Niet veel later na het gebruik van Microlax begint Skyler ontzettend te huilen en weet hij me te vertellen dat hij een vieze luier heeft en verschoond wil worden. Nou jongens, ik kan je vertellen: poepluiers hebben vanaf nu een speciaal plekje in mijn hart. We zijn inmiddels een dag verder, Skyler is echt helemaal van slag, heeft er nog eens griep met koorts en spugen bovenop gekregen en we hebben het allemaal wel een beetje gehad. Máár, we zijn gelukkig ook een aantal volle luiers verder en ondanks dat het probleem zeker nog niet verholpen is, we er nog de hele dag mee zoet zijn en we er verder mee aan de slag moeten, is het ergste over en heeft Skyler net zelfs weer even gespeeld. Wat voel je je als ouder machteloos in dit soort situaties en wat zou je graag alles over willen nemen… Morgen nog maar even langs de huisarts of bellen, om te kijken of we nog een extra check nodig hebben of zo rustig het weekend in kunnen. Arm kind, arm kind.

Hou het in de gaten!

Het stomme is dat ik de afgelopen dagen helemaal niet zoveel met de ontlasting ben bezig geweest. Ik merkte wel dat het wat anders ging dan normaal, maar op andere momenten was het weer zoals vanouds. Je denkt dan ook helemaal niet zo snel aan een verstopping en je houdt je al helemaal niet bezig met geur, kleur, volle of juist lege luiers. Tot je het opeens door moet geven aan de arts en ik daar helemaal niet zo’n goed antwoord op had. Hij was die dag naar de crèche geweest en daar heb ik ook helemaal niet gevraagd naar luiers en wat ‘ie allemaal geproduceerd heeft. Vanaf nu zal ik daar zéker wat alerter op zijn. Want wát een problemen en helse pijnen kan dat gaan opleveren. Ik geloof dat ik Skyler nog nooit zoveel pijn heb zien hebben. Voor nu zeg ik dan ook: poep for president, hallo vanuit de poepfabriek en hou de luiers/wc-beurten van je kind in de gaten! Echt, doe het. Vooral bij kinderen die zindelijk proberen te worden kan het problemen opleveren. Angst voor het onbekende, het poepen ophouden, verstopt raken, pijn hebben en nog meer ophouden. Zo’n vicieuze cirkel wil je absoluut voorkomen.

Nu dan een foto van de luier? Grapje…