Het was gelijk in mijn tweede week op kantoor, dat ik voor een dilemma kwam te staan. Mijn collega vroeg me of ik toevallig op een woensdagmiddag beschikbaar was voor een interview in het ziekenhuis. Dat was de enige mogelijkheid die ze hadden en we hadden niet veel tijd meer tot de deadline. Mijn werkdagen zijn maandag, dinsdag en donderdag, dus ik heb geen opvang geregeld op woensdag. Maar ik antwoordde dat ik wel iets zou regelen en dat ik die woensdag om 16.00 uur in het ziekenhuis kon zijn. Skyler kan altijd wel even alleen blijven, maar voor Maddox wilde ik voor de zekerheid opvang regelen. Ik vroeg een moeder van een vriendje van Maddox, of zij even twee uurtjes op Maddox wilde passen. ‘Natuurlijk!’, stuurde ze terug. Met een fijn gevoel ging ik naar het ziekenhuis voor mijn eerste interview voor AmstelveenZ.
Verantwoordelijkheidsgevoel
Ik voelde een verantwoordelijkheidsgevoel naar mijn werk toe. Zij geven me zoveel ruimte en vrijheid om de baan passend te maken in mijn leven met twee jonge kinderen, dat ik ook graag wilde kijken of dit te regelen viel. Maar op dat moment wist ik ook dat ik dit niet zou kunnen zonder een netwerk om me heen. Inmiddels loopt het qua werk allemaal goed en als ik ergens naartoe moet, een interview uitloopt of ik toch op mijn ‘vrije’ dag even moet werken, heb ik een aantal lieve mensen om me heen waar ik mee kan schakelen. En andersom geldt hetzelfde.
Netwerk
Zo woont Stonne om de hoek en appen we elkaar als we in nood zitten. Als de route naar school te druk is en we elkaars kinderen even op moeten vangen, als bijvoorbeeld mijn ziekenhuisafspraak uitloopt, als er iemand ziek is, als iemand een afspraak heeft of als er iets anders is waardoor diegene even niet op tijd op het schoolplein kan staan. Toevallig ook dat ik precies tijdens dit schrijven een app’je van haar krijg met de vraag of ik even haar dochter kan opvangen morgen. Ik vergeet nooit meer dat ik ‘even’ naar de huisarts moest en daarna gelijk een hele dag in het ziekenhuis moest doorbrengen. Ze nam mijn kinderen mee naar huis, ging lunchen met ze en toen ik klaar was, haalde ik ze blij bij haar op. Zo fijn. Ik ben dan ook altijd een beetje trots als iemand me app’t met de vraag of ik hun kind wil opwachten. Ik weet als geen ander dat het soms moeilijk kan zijn, om dat zelf niet te kunnen en hulp te moeten vragen. Daar zijn we als moeder dan toch een beetje te trots voor, ofzo. Ik voelde me altijd heel bezwaard en vond dat ik het zelf allemaal moest oplossen. Maar hoezo? Mensen doen het met liefde, en andersom doe ik het ook graag.
Een paar moeders
Met een andere moeder heb ik nu ook zulk contact. Onze kinderen spelen altijd heel lief samen en toen haar partner er een week niet was en ze met haar baby zit, vertelde ik haar dat ze heus wel eens beroep op me mocht doen. Niet veel later kreeg ik een bericht met de vraag of ik haar zoontje even wilde oppikken omdat de baby precies op dat moment wakker werd en nog moest eten. Andersom heb ik hier ook wel eens gebruik van gemaakt. Ik heb op dit moment een groepje moeders om me heen waarbij dit ontzettend goed werkt. En dat voelt fijn. Het geeft ook een stukje rust.
Niet alleen
Vooral nu ik op kantoor werk en ik soms afhankelijk ben van afspraken buiten de deur, vind ik het des te waardevoller om deze contacten te hebben. Ik merk ook dat ik het steeds makkelijker vind om te vragen. Ik hoop dat anderen dat bij mij ook hebben want ik weet als geen ander hoe fijn het is om even voor een ander klaar te kunnen staan. Of het nu vanwege werk of privéomstandigheden is. We hoeven het niet allemaal alleen te doen. En dat is maar goed ook.
