Toen ik op twaalfjarige leeftijd voor het eerst ongesteld werd en ik een paar maanden lang vreselijke last daarvan kreeg, was het mijn moeder die zei: ‘misschien moeten we de pil voor je vragen.’ We gingen naar de huisarts en uiteindelijk liepen we de deur uit met een anticonceptiepil. Niet omdat ik op dat moment ook maar enige interesse had in jongens of in seksuele handelingen, maar puur om mijn menstruatie beter te reguleren. Dit is eigenlijk al die jaren nooit anders geweest. Ik slik nu, 22 jaar later, nog steeds diezelfde pil en ken mezelf eigenlijk niet zonder. De keren dat ik gestopt was, was ik zwanger, en dat is natuurlijk niet te vergelijken. Maar opeens ging mijn lichaam raar doen. Tussentijdse bloedingen en veel andere vage klachten zorgden ervoor dat ik na maanden twijfelen toch even naar de huisarts ging. Met haar ging ik in overleg en nadat we toch voor de zekerheid een uitstrijkje hadden laten maken (waarvan de uitslag op het moment van dit schrijven nog niet bekend is), zeiden we beiden dat het misschien toch even goed was om helemaal met de pil te stoppen.
Ik ken mezelf niet zonder
Ik slik het dus al 22 jaar. Het hoort erbij en ik weet niet beter. De keren dat ik zwanger wilde worden ben ik gestopt, mijn menstruatie kwam vanzelf weer goed op gang en niet veel later was ik zwanger. Dit ging bij beide keren zo. Eigenlijk kan ik dus wel zeggen dat ik mezelf niet ken zonder anticonceptiepil. Maar de laatste paar maanden lees ik steeds vaker vrouwen die ook gestopt zijn en zich opeens veel beter voelen. Minder donkere buien, minder hormoonschommelingen, een goede menstruatie, hogere libido en een algeheel beter gevoel. Ik herkende me in de verhalen en twijfelde enorm wat te doen. Omdat ik de laatste maanden echt niet zo lekker ga én opeens last heb van extra bloedingen waardoor ik opeens twee weken per vier weken ‘ongesteld’ ben, wil ik het toch een kans geven. Ook al wil ik het stiekem ook wel wijten aan de slapeloze nachten, de moeilijke eerste jaren met de jongens en de stress die daar bij is komen kijken. Dat is ook zeker een reden geweest waarom ik het al maanden uitstel en al maanden aanhik tegen een afspraak met de huisarts. En ik weet dat stoppen heel gemakkelijk is en dat er genoeg andere mogelijkheden zijn, maar ik vind het toch een dingetje.
Andere anticonceptie?
Wat gaat het doen met mijn hormonen? Mijn menstruatie? Mijn humeur? Om nog maar te zwijgen van de redelijke zekerheid die je hebt qua zwangerschap. We willen geen kinderen meer en dus zullen we afhankelijk zijn van andere anticonceptie. Voor nu heb ik even besloten om niks nieuws te nemen. Ik weet nog niet zo goed wat ik wil en vind het tijd worden voor mijn lichaam om even met rust gelaten te worden. Geen hormonen meer dus ook geen dingen als implanon of een spiraal. Wat het uiteindelijk gaat worden weet ik niet; misschien bevalt het zonder helemaal prima. Misschien heb ik over een tijd behoefte aan wel iets anders, dan zal ik me goed laten informeren. Voor nu ga ik kijken wat mijn lichaam gaat doen.
Een beetje spannend!
Ik hoop dat mijn menstruatie goed en rustig op gang komt, dat mijn lichaam het zelf goed gaat oplossen en dat de tussentijdse bloedingen stoppen (als het uitstrijkje niks geks uitwijst, natuurlijk). Ik vind het spannend om in die hormoonhuishouding te duiken en om meer te lezen over wat mijn lichaam nu eigenlijk doet iedere maand. En ik vind het vooral spannend om te zien wat het met mij doet. Hoe word ik emotioneel? Hoe gaat het qua libido? Hoe voel ik me mentaal? Zoals ik al eerder zei: ik kén mezelf eigenlijk niet zonder. Ja, toen ik op een roze wolk zat omdat we het gingen proberen om zwanger te worden. Omdat ik zwanger wás. Maar echt zonder pil door het ‘normale’ leven? Ik heb geen idee. Het is eigenlijk gek dat het jaren geleden zo vanzelfsprekend was om met de anticonceptiepil te starten terwijl er nu zoveel meer informatie is. Maar zelfs met die informatie en alle verhalen om me heen, is het een beetje spannend om zonder door het leven te gaan. We zullen zien. En over een tijd zal ik weer eens een update geven!
