Het was begin november, 2017, toen ik Maddox voor het eerst naar het kinderdagverblijf bracht. Skyler begon net op de basisschool en daarom vonden we het voor Maddox ook een goed moment om te beginnen op de crèche. Op maandag en dinsdag, net zoals zijn grote broer toentertijd. Maddox was bijna zeven maanden toen hij zijn eerste wendag van 09.00 uur tot 15.00 uur zou hebben. Nu is een baby gelukkig niet zo heel moeilijk. Ik zette hem neer op de groep, zwaaide enthousiast en verliet de ruimte met een heel goed gevoel. Bij Skyler vond ik het lastig omdat hij bijna een jaar was en behoorlijk eenkennig was op die leeftijd; Maddox vond het met zes maanden allemaal wel best. Als hij maar kon spelen en onder de mensen was, vond hij het helemaal prima. Na die dag haalde ik hem op en hoorden we dat ‘ie een onwijs goede dag had gehad.
Toch veranderd van kinderdagverblijf
Tijdens mijn zoektocht naar een kinderdagverblijf was de crèche hier om de hoek onze eerste optie. Sterker nog: onder voorbehoud stond hij al ingeschreven. Het leek me heerlijk, zo naast de school van Skyler. Hoe ideaal? Maar eenmaal daarbinnen voelde ik me totaal niet prettig. Het voelde rommelig, hysterisch, chaotisch. Toen ik Maddox’ naam al zag staan op het bord kreeg ik het een beetje benauwd. Dit voelde niet goed en al helemaal niet voor zo’n gevoelig kind als Maddox dat veel behoefte heeft aan rust en aandacht. Ik begon zelfs een beetje te twijfelen of een crèche wel een optie was en of we niet beter naar een gastouder konden gaan kijken. Eenmaal buiten haalde ik diep adem en een uur later heb ik het kinderdagverblijf laten weten dat we afzien van de plek en toch kiezen voor wat anders. En dat andere plekje werd de opvang waar ik in eerste instantie voor een opdracht voor Mommyhood was, diezelfde ochtend een uur eerder. Ik kwam bij CompaNanny voor een opdracht voor de site maar hield al een beetje extra als ouder mijn oren en ogen open ‘voor het geval dat’. Ik liep naar binnen en er kwam zo’n rust over me heen. Het was goed, het voelde goed, het was rustig, het was prettig. Ik voelde me direct op mijn gemak en wist toen eigenlijk al dat ik dit een fantastische plek voor Maddox zou kunnen zijn als de andere crèche niet zou bevallen. Toen dat dus ook niet het geval was, belde ik gelijk buiten naar CompaNanny en vroeg ik of ze nog plek hadden op de dagen die we voor Maddox graag wilden. Binnen een week was alles geregeld en mocht hij dus beginnen.
De schoolfoto’s zijn een geweldige herinnering. Hier was Maddox bijna zeven maanden en net in zijn wenweek.
1.5 jaar
2.5 jaar
3.5 jaar
Laatste dag
We zijn nu 3.5 jaar verder en vanmiddag haal ik hem voor de allerlaatste keer op. Maddox wordt maandag vier maar omdat we dan op de camping zijn, is vandaag zijn laatste dag. End of an era! Wat een geweldige tijd heeft Maddox daar gehad en wat is het fijn geweest dat ik op die ochtend een paar jaar geleden naar mijn gevoel heb geluisterd. CompaNanny was oprecht de beste plek voor Maddox. De aandacht, het speelgoed, de rustige ruimtes, de pedagogische visie. Ik heb geen enkele ochtend gemerkt dat Maddox niét wilde gaan. Hij komt blij binnen, is heel enthousiast, is dol op de nanny’s en komt er heel erg graag. Een dag extra spelen vindt hij absoluut geen probleem en ook al zou hij vijf dagen moeten gaan, zal hij dolgelukkig zijn. Hij heeft daar alle ruimte gekregen om zichzelf te ontwikkelen en zichzelf te zijn. Ik heb hem twee keer huilend gezien; toen hij van de babygroep over moest naar de peutergroep. Maar dat is op tweejarige ook zo’n grote verandering, dat ik dat eigenlijk niet meetel.
End of an era
We gaan het missen. Ik, maar ook zeker Maddox. Waar ik dacht dat hij wel toe was aan de basisschool, kom ik daar nu een beetje van terug. Hij moet nog een beetje vrij kunnen zijn, nog lekker enthousiast kunnen spelen en de rust en ruimte krijgen om te ontdekken waar hij blij van wordt. Ik vind de overgang behoorlijk groot voor hem en dat vindt hij zelf ook. Als we naar de basisschool gaan om te wennen, hoor ik alleen maar: ‘ik wil naar mijn eigen school!’ Dat zal tijd nodig hebben. Het is bijna jammer dat CompaNanny niet een basisschool heeft waardoor de overgang gemakkelijker werd en de regels, visie en het speelgoed niet zo verschillend waren. Dan had ik daar absoluut voor gekozen voor hem. Toch is het tijd om afscheid te nemen van de plek die na al die jaren ontzettend vertrouwd is geworden. Met tranen in mijn ogen en een beetje pijn in mijn hart. Het zit erop. Doei CompaNanny, het waren geweldige jaren!
Als afsluiter nog wat leuke foto’s uit het ouderportaal van de afgelopen 3.5 jaar. Love it!
Afscheid nemen van zijn lievelingsjuf en vriendin. We zouden haar wel mee willen nemen naar de basisschool!
