Voordat ik moeder was, of voordat ik überhaupt een vriend had, riep ik dat ik twee kindjes wilde. Dat leek me een perfect aantal. Ik ben zelf opgegroeid met een broertje en vond dat altijd erg leuk. Er was altijd iemand om me heen om mee te spelen of om dingen mee te delen. Gelukkig was die band ook dusdanig goed, dat dat regelmatig gebeurde. Ik heb mooie herinneringen aan de scooterritjes met mijn broertje achterop, de middagjes samen een patatje eten en winkelen of het spelen van Tony Hawk op de Playstation. Er vanuit gaande dat alles zou werken en ik geen moeite zou hebben met zwanger raken, vertelde ik iedereen dan ook dat ik graag moeder wilde worden van twee kinderen. Geen twijfel over mogelijk. Toen ik Raymond leerde kennen en de relatie serieuze vormen aan ging nemen, hadden we hier ook regelmatig gesprekken over. Gelukkig liggen we goed op één lijn en hebben we hetzelfde toekomstbeeld; wij tweetjes op de bank, samen met twee koters om ons heen. We begonnen met het verwezenlijken van deze droom in 2013 en het resultaat is inmiddels bekend; nummer 1 heeft zich aangediend.
Na de zwangerschap riep ik al vrij snel dat ik absoluut geen tweede meer wilde. Niet zozeer omdat de zwangerschap en bevalling zo zwaar waren –die vielen me echt alles mee- maar meer omdat ik de eerste maanden gewoon ontzettend moeilijk vond. Ik ga er niet al teveel woorden meer aan vuil maken aangezien jullie álles de afgelopen maanden hebben meegekregen, maar de tweede was van de baan geschoven. Voor mij was Skyler wel genoeg en al mijn energie ging al naar die kleine opdonder. Ik heb zelfs geroepen dat als ik een tweede zou krijgen, mensen me vast en zeker kunnen opsluiten in een inrichting. Het zullen de hormonen geweest zijn. Ontzwangeren en slapeloze nachten doen gekke dingen met je. Ondertussen ben ik een beetje bijgetrokken en geniet ik veel meer van het moederschap. Skyler en ik hebben elkaar gevonden, de rust is teruggekeerd, ik slaap weer een beetje en we hebben een ritme. Een ritme dat niet helemaal is zoals ik hem verwachtte, maar in ieder geval weten we allemaal waar we aan toe zijn en alles is een stuk beter te noemen dan de afgelopen maanden. Ja, sinds een maand of twee ben ik weer een beetje de oude. En opeens durf ik weer te fantaseren. Fantaseren over een tweede zwangerschap en een klein hummeltje om alles compleet te maken.
Iedereen om me heen lijkt opeens weer zwanger te zijn of al bevallen. Moeders met een kindje zo oud als Skyler kondigen hun zwangerschap aan of zijn zelfs al ouder van twee van die spruiten. Een vriendin en tevens buurvrouw is net bevallen van een tweede, een blogger is inmiddels vijf maanden zwanger terwijl er al een dreumesje rondloopt, iemand die voor me schreef is bevallen van nummer twee en een andere gastblogger is ook happy preggo met al een kleintje aan haar zij. Moeders van het kinderdagverblijf halen met een dikke toeter hun kindje van de crèche en in de stad spot ik toch vrij regelmatig moeders met zowel een baby als een dreumes. En ik? Ik kijk ernaar. Vol met respect. Want ik zou dan wel weer dólgraag zwanger willen zijn omdat ik dat zo fantastisch vond; de periode daarna zorgt voor zweethandjes. Hoe ga ik dat doen met twee? Gaat er dan nog iets van werk terecht komen? Hoe verdeel ik de aandacht? Hou ik van allebei wel even veel? Kan ik nog genieten van alles wat er gebeurt? Het zijn vragen die me de laatste tijd bezighouden. Skyler heeft aandacht nodig en alles combineren met mijn werk kost nu al veel tijd en energie. Iets wat ik voor een tweede misschien helemaal niet heb.
Toch ben ik een beetje bijgekomen van die lastige eerste maanden. Ik ging van ‘graag een tweede’ naar ‘never nooit meer’ en alles er tussenin. Momenteel durf ik toch wel weer een beetje te denken aan koter nummer twee. Dikke buiken zorgen voor kriebels en de baby van hiernaast laat me smelten. Als ik zelfs mijn moeder bel en ze gelijk opneemt met ‘ben je zwanger?’ omdat ik haar werkelijk nooit spontaan spreek via de telefoon, is ook duidelijk dat zíj maar al te graag weer oma wil worden. Raymond gooit heel sneaky weleens een balletje op en ik betrap mezelf erop dat ik het helemaal niet zo erg zou vinden als ik niet ongesteld zou worden. Ik word zelfs lichtelijk jaloers als er weer iemand om me heen een zwangerschap aankondigt. Maar toch is het verstandig om nog heel even te wachten. Geen tweede zwangerschap hier binnen nu en een paar maanden. Eerst een huis vinden, verhuizen, ons paleisje eigen maken en settelen. Plus alle aandacht aan Skyler geven en daarnaast lekker aan het werk zijn. De rust is net terug en daar wil ik graag nog even van genieten. Maar we houden wel vast rekening met een extra kamer en een riante tuin. Om daar over drie jaar misschien twee heerlijke kiddo’s te zien spelen in de zandbak. Dat gun ik Skyler, maar dat gun ik ons ook. Die eerste maanden en slapeloze nachten overleven we met een tweede ook wel weer… En mochten ze me moeten opsluiten omdat ik compleet doorgedraaid ben, heb ik in ieder geval een grote wens verwezenlijkt; moeder zijn van twee kindjes.
De afgelopen tijd heb ik ook geroepen dat ik geen tweede meer wil, zo’n baby slokt je energie ZO op en je denkt inderdaad: hoe ga ik dat doen met een tweede?
Maar toch wil ik graag een broertje of zusje erbij, gewoon omdat ik dat zelf ook heb gehad en wat jij zegt: die babytijd overleef je ook wel weer en “je doet het gewoon”… Ik zei altijd: als de eerste een jaar is wil ik wel voor een tweede gaan maar nu november steeds dichterbij komt denk ik: NOOO, nog LANG niet! Ik kan niet wachten tot de rust hier ook neerdaalt over een poos en dan wil ik daar ook even van genieten voordat je je weer begeeft in een achtbaan haha. Gelijk heb je!
Leuk stukje! En weetje: je hebt qua slapen zo ongeveer alles al gehad, kan haast alleen maar beter toch 😉 Ja een tweede brengt je weer even terug naar die nare nachten van de eerste. En het slokt energie. En je bent moe en hebt minder geduld enzo. Dat allemaal, maar het is OOK VEEL MAKKELIJKER een tweede keer. Vind ik althans.
Alle begrip hoor dat je van ja een tweede naar nooit meer en nu weer nadenken over… een heel logisch proces. Mijn dametje is inmiddels al wat ouder en aangezien ik nu alleenstaande mama ben zit een tweede er niet in, ook word ik wat ouder en vraag ik me af of een tweede nog wel zo verstandig is, maar ook ik heb soms die gedachten, ze zijn heel natuurlijk! Dus laat het op zijn beloop, het komt zoals het komt!
Leuk geschreven weer!
Leuk geschreven! Ik ben benieuwd… 😉
Volgens mij maken heel veel (ik schreef alle, maar zal het nuanceren ;-)) moeders hetzelfde proces door als jij. Zoooo vaak heb ik gehoord “nooooit weer” en toch kregen ze allemaal een tweede. 😉 Succes met het maken van een keuze! En leuk dat je hier zo open over schrijft.
Een heel natuurlijke proces waar je nu in zit Je hebt gelijk om het even uit te stellen en wanneer alles weer wat rustiger is en jullie hopelijk een droomhuis gevonden hebben, het te proberen. Ik heb er 5, mijn jongste is 5jaar en ik fantaseer ook geregeld over een 6de…..
Leuk geschreven! Ik ben benieuwd wat er gaat gebeuren maar eerst verhuizen klinkt wel als een logische volgende stap. 🙂
Pfff ik was al bang dat ik de enige was die er zo over dacht, ook al slaapt mijn dochtertje Day s’nachts heel goed heb ik toch echt weinig energie en zou ik niet weten hoe dit zou zijn als er een 2e bij zou komen. Daarom zeg ik nu ook voorlopig geen 2e en dat doet pijn, ik kom uit een gezin van 4 kinderen en er was altijd iemand thuis, zo fijn. Maar wie weet wat de toekomst ons brengt…eerst maar eens genieten!
Haha herkenbaar! Ik wilde na eem jaar of twee wel een tweede maar mijn vriend vond een wel genoeg. Ik heb dus vier jaar mijn best gedaan om hem over te halen. Toen was ik eindelijk zwanger en toen sloeg de twijfel bij mij toe; ging ik het wel redden? Was dit niet de stomste beslissing ooit? Alles liep juist zo lekker! Nu is mijn dochter zes weken en voel ik me, bij vlagen, de koning te rijk; twee gezonde kinders! En het lijkt nu toch even makkelijker dan de eerste keer
Wat goed geschreven…. ondanks de vroeg geboorte van onze 1e dochter heb ik toch altijd geroepen ik wil een 2e als het lukt.
Maar kan me voorstellen dat er veel twijfels zijn bij moeder en van geen zwangerschap naar wel naar twijfel enz gaan.
Goed dat je er wel over nadenkt nu, wat je graag wil.
Mijn dochtertje is 2, en hier ook méga slechte nachten gehad! Waren er bij dat ik maar maximum 2 uur kon slapen, en in de loop van de dag deed ze dan ook maar kleine dutjes van max. een half uurtje (en dat was al lang!) Ze had ook verborgen reflux waardoor ze de eerste weken énorm veel geweend heeft. Dus hoe graag ik eigenlijk diep in mijn hart nog wel een tweede wil, krimp ik ook in elkaar bij de gedachten aan een tweede. (Had trouwens ook een zware zwangerschap, ik had HG en heb 5w moeten plat liggen op het einde).
Heel herkenbaar! Ik heb ook maandenlang geroepen dat ik absoluut geen tweede wilde. Heb een pittig eerste jaar gehad en was als de dood dat ik gek zou worden bij een tweede en geen goede moeder zou zijn. De hormonen zijn nu langzaam vertrokken en ik denk ook vaker aan een tweede. De ene keer met de gedachte als Laurens een jaar of 3/4 is, om vervolgens paniekerig te bedenken dat ik dan 37/38 ben en dat dan weer oud is. Zucht…ik vertrouw er maar op dat we net als bij Laurens op t juiste moment de knoop doorhakken, tot die tijd genieten van de verse dreumes!
Mijn dochter scheelt 1 dag met Skyler en ik ben inmiddels bijna 30 weken zwanger van de tweede.Wij hebben altijd geroepen dat we 2 of 3 kinderen willen maar na de geboorte van onze dochter is dat toch terug gebracht naar 2. Druk genoeg… Wij hebben het geluk dat we een super makkelijke baby gehad hebben. Ik vind het nu juist wat pittiger worden. Je vorige artikel over een dreumes-puber was erg herkenbaar! 😉 Ik ben erg benieuwd hoe wij het straks gaan ervaren.
Hier een dreumesje van net een jaar en hier is het inderdaad nog heel erg thanks but no thanks. Op dit moment denk ik heel zeker te weten dat ik nooit nooit nooit nooit nooit een tweede wil haha. Jouw verhalen lezende lijkt jouw ‘reis’ wel op die van mij, dus benieuwd hoe het hier is met 20 maanden.
Hier ook hevige kriebels, maar het zal nog een poosje duren 🙂 Ik denk dat het bij een tweede iets makkelijker gaat, omdat je dan jezelf kunt voorhouden dat de chaos van voorbijgaande aard is…
Het zijn tropenjaren met kleine kinderen. Nu die van mij tieners zijn en ik wel eens om heen kijk denk, oh boy, zo blij dat ik er ‘klaar’ mee ben :). Vooral ook omdat ik er alleen voor kwam de staan met twee kleintjes. Maar echt, het is ook zoooo leuk (cliché hallo!) en de tijd vliegt voorbij. Ik ben ook superblij met mijn twee koters!
Mooi geschreven…en zoooo ontzettend herkenbaar…serieus AL mijn beste vriendinnen zijn zwanger! Allemaal! Dan krijg ik nog meer kriebels om een zusje of broertje voor Lola te krijgen…en hoe lang duurt het voor het lukt…gaat alles wel goed…zoveel zorgen al voordat je begint…
En dan kijk je vooruit en denk je inderdaad…hoe ga ik dat dan doen met twee kleintjes….ik denk dat we het vooral op ons af moeten laten komen en voor nu lekker genieten van onze kleine moppies…nummer twee die komt (hopelijk) vanzelf wanneer het moment daar is…
Ook heel lang geroepen. Tot we op een keuze kwamen te staan. Spiraal laten zetten of toch proberen. De pil is mij niet goed vanwege de oestrogeen. Onze zoon was bijna 2 dus ja opzich prima leeftijd om te denken aan een tweede. De tweede is er nu 6 mnd. We hebben er bijna 3 jaar tussen. Het is druk. Op mijn vrije dagen vlieg ik van de ene afspraak naar de andere met de kinderen. Dus je moet er wel echt klaar voor zijn!!!
Bij ons zit er drie jaar tussen onze twee kinderen. Perfect. De eerste al wat ouder en zelfstandiger en nu we weer een paar jaar verder zijn, kunnen ze toch ook leuk samen spelen. Ik had het niet anders gewild (voor zover je het kunt ‘plannen’ natuurlijk’). Respect voor mensen die binnen twee jaar, twee ukkies rond hebben ‘lopen’. Maar, dat zag ik toch echt niet zitten.
Wij riepen in onze 2e zwangerschap, als deze gezond is, zijn we klaar. (Onze oudste is na 19 weken zwangerschap overleden en onze 2e is een 26 weker). Nu is hij over 2 weken 1 jaar en gaat mijn spiraal er volgende week uit.
Oh…wat lijken wij eigenlijk keihard op elkaar! Ik lees precies mijn eigen verhaal hier!!
Mijn zoontje is nu vier en ik riep altijd dat het bij hem zou blijven. En dat blijft het waarschijnlijk ook, maar soms, heel soms… 😉
Nooit plaats ik een reactie op welke blog dan ook maar deze keer kan ik het niet laten. Je verhaal maakt me aan het huilen, ik heb een zoon van oktober 2013 en alles gaat fantastisch, ik geniet ontzettend van hem. Mijn wens voor een tweede was al snel aanwezig en erg groot, inmiddels ben ik drie miskramen verder in één jaar en telkens als ik zwangere vrouwen zie met kinderen van de leeftijd van mijn zoon moet ik even slikken…. en het worden er steeds meer. Nooit gedacht dat het na een goede eerst zwangerschap van een gezond kind lastig zou zijn een tweede te mogen krijgen. Gelukkig heb ik er vertrouwen in dat het goedkomt maar ik heb inmiddels echt ondervonden dat niet alles maakbaar is en/of gaat zoals je zelf wilt.
Ik denk ook wel eens aan een tweede. Zoonlief is nu 15 maanden en ik begin echt wel weer rammelende eierstokken te krijgen. Maar mijn zwangerschap verliep zo ontzettend slecht. En de maanden daarna waren ook pittig. Ik ben zelf vooral bang voor de zwangerschap. Daar kan ik niets aan doen. De periode daarna zal denk ik wel meevallen. Je hebt het al een keer meegemaakt, dus denk ik dat je veel minder snel van je stuk te krijgen bent omdat je je er al op instelt dat het zwaar wordt.
Bij je eerste denk je nog; goh, na de bevalling wordt het zo genieten. Terwijl het echte werk dan pas begint 😉
Ons dochtertje is inmiddels 2 jaar en herken zeker dat je fantaseert over een tweede. Tijdens de eerste zwangerschap en bevalling is er echter zoveel mis gegaan dat ik nog steeds aan het revalideren ben. Ben daardoor ontzettend huiverig voor nog een zwangerschap terwijl ik wel graag nog een kindje wil. Heel lastig!
Super te zien dat je weer goed in je vel zit, rust in moederschap hebt gevonden en stuk zekerder bent! Fijn om mijn vriendin zo gelukkig te zien <3 x
Heel begrijpelijk hoor hoe je dat zo voelt. Ik had ook een pittig eerste jaar met onze zoon, en dan echt niet zo pittig als jij, maar dat ik een tweede nog niet echt zag zitten. We zijn pas begonnen toen we dat wel voelden, en dan heb je natuurlijk nog 9 maanden. Er zit straks dan bijna 3 jaar tussen als jongeman nummer 2 komt, en daar ben ik eigenlijk best blij mee want met de oudste valtdan ook meer af te spreken als wanneer die ong. 2 was geweest. Maar neemt niet weg dat ik m weer knijp voor dat eerste jaar, en dan heb je er twee waar je je handen vol aan hebt…
Fijn om te lezen dat je kijk op het moederschap diverse fases doormaakt. Ik ben zelf nog geen moeder, en er zijn ook nog geen concrete plannen voor nummer 1. De wens is er wel, nu nog wachten tot we voelen dat we er klaar voor zijn 🙂 (mijn oma, moeder en schoonmoeder geven af en toe wel hints haha)
Succes met de huizenjacht! En verstandig inderdaad om dat eerst allemaal af te ronden, en de omstandigheden te ‘creeëren’. Ik kijk uit naar de aankondiging van het broertje/zusje van Skyler 😉