Op het moment dat ik dit schrijf heb ik net Maddox naar bed gebracht. De hele dag loopt hij al te hoesten en ben ik in de weer met zijn puffers. Hij heeft ’s ochtends en ’s avonds een vaste puffer die we hem geven voor onderhoud, maar de andere medicatie is ook weer nodig. Hij is benauwd, klinkt buiten adem en zit ontzettend vol. Gedurende de dag hebben we zijn medicatie opgehoogd en de laatste uren hebben we hem ieder uur de puffers toegediend. Gelukkig is hij rustig in slaap gevallen maar ik weet nu al dat we niet lekker slapen. Ik ben dan toch heel alert. Veel hoesten is voor mij een teken dat ik naar hem toe ga, maar helemaal niets horen voelt ook niet fijn. Sinds afgelopen december ben ik toch extra waakzaam.
Ziekenhuisopname
In december kwam Maddox in het ziekenhuis terecht. We kwamen via de huisartsenpost binnen op de eerste hulp en na een check hoorden we dat we moesten blijven. Raymond kwam mijn spullen brengen, Skyler wilde nog een knuffel en niet veel later lagen Maddox en ik op een kamer. We begonnen met ieder uur vernevelen, de hele nacht door. Helaas redde hij dat niet en kwam er zuurstof bij. Het beeld krijg ik nog niet van mijn netvlies af en de schrik zat en zit er goed in. Daarna is het nog eens twee keer bijna zo heftig geweest, maar was er gelukkig van een opname geen sprake. Het is vrij heftig en intens want zodra er een verkoudheid om de hoek komt kijken, merken we dat we de medicatie alweer moeten ophogen. Astma is een bitch.
Moeilijk inschatten
Zelf ben ik bekend met eczeem en astma. Dat Maddox eczeem heeft is niet leuk, maar dat heb ik goed onder controle. Ik weet wat ik moet doen qua zalf en smeerschema’s. Dat hij nu ook veel last van zijn longen heeft, vind ik moeilijker. Ik vind het gevaarlijker en ik vind het moeilijk inschatten allemaal. Het is een flinke verantwoordelijkheid. Wanneer ga je ophogen? Hoeveel puffers ga je dan geven? Om de hoeveel uur? En wanneer moet je eigenlijk bellen? Ik heb gelukkig veel en goed contact met de kinderarts. Afgelopen week belde ze nog even voor haar vakantie om te kijken hoe het met Maddox gaat en of hij deze rs-piek goed doorkomt. Onwijs lief en heel waardevol.
Geen moeite
Er wordt me wel eens gevraagd hoe ik Maddox zover krijg om zijn medicatie te nemen. Gelukkig is dat sinds dag 1 al geen probleem. Hij heeft de puffers sinds de babytijd al veel nodig en sinds ons ziekenhuisbezoek heeft hij de dagelijkse puffer. De opname heeft zo’n impact gehad op ons beiden, dat we weten dat het voor een goed doel is. Maddox weet dat als we dit netjes doen samen, dat de kans een stuk kleiner is dat we naar het ziekenhuis terug moeten. De coronatest, de vernevelaar ieder uur de hele nacht door, de zuurstof waar hij onwijs van geschrokken is, de draadjes op zijn buik. Kinderen zijn heel flexibel en veel dingen vergeten ze ook wel, maar dit komt zeker nog wekelijks ter sprake. Maddox weet nog heel goed dat hij erg in paniek was van de zuurstof en dat hij veel pijn aan zijn gezicht had van de plakkers. De puffers vallen dan in het niet.
Verantwoordelijkheid
Een kind met astma is altijd goed bekijken wat nodig is. Schakelen wanneer dat nodig is en schema’s in elkaar draaien als dat nodig is. We hebben inmiddels goed met de kinderarts gesproken wanneer we mogen ophogen, tot waar we mogen ophogen en wanneer we aan de bel moeten trekken. Ik heb een keer bij de huisartsenpost gezeten toen het eigenlijk niet nodig was, maar ik ben ook eens thuisgebleven waarna ik te horen kreeg dat ik had moeten komen. Blijft lastig.
Toekomst
Voor nu hoop ik op een goede en rustige nacht. Ik hoop hem goed door de komende dagen heen te krijgen. De medicatie is nog niet zo hoog dat ik ervan schrik, maar moeilijk om te zien is het wel. Ik hoop met heel mijn hart dat hij er snel overheen groeit, maar ik ben bang dat het net zo blijft hangen als bij mij. Ik heb alleen zelf de mazzel gehad dat ik nooit een ziekenhuisopname heb meegemaakt. Hopelijk blijft het met Maddox ook bij één keer.
