De eerste twee jaar heb ik me onwijs veel zorgen gemaakt om de kinderen. Niet alleen met Skyler belandden we bij de kinderarts en op de KNO-afdeling vanwege klachten, ook met Maddox kwamen we in het medische circuit terecht. Bij Skyler bleek het achteraf niet veel meer te zijn dan last van zijn oren, maar bij Maddox speelden er een hoop zaken. Oorklachten, allergieën, eczeem, ondergewicht, slecht groeien. We hebben er heel wat onderzoeken en slapeloze nachten op zitten. Gelukkig ligt die tijd een beetje achter ons. Nog steeds groeit Maddox niet helemaal zoals ik het graag zou willen zien maar zolang de uitslagen goed zijn en hij goed functioneert, probeer ik het allemaal een beetje los te laten. Maar terwijl ik me om dit soort zaken heel erg zorgen kan maken, ben ik op andere gebieden onbezorgd. Misschien soms een beetje te onbezorgd.
Pas op!
Ik had het er laatst over met een vriendin toen we naar het dorp liepen voor wat boodschappen. De kinderen renden een stuk voor ons en bij iedere weg hoorde ik haar roepen ‘stop!’, ‘pas op!’ of ‘iets aan de kant, jongens!’ Ook waren ze in de tuin aan het spelen waar we hen net niet konden zien en hoorden we Maddox huilen. Terwijl zij direct op wilde springen om te kijken wat er aan de hand was, ben ik meer de rust zelve. Ik zie dat gevaar niet zo snel. Ik ga niet kijken bij ieder huiltje en als hij op de stoep loopt, vind ik het prima als dat iets meer bij de rand is dan in het midden. Natuurlijk roep ik even dat hij moet wachten bij de weg, maar daar blijft het wel bij. Mijn vriendin vertelde me dat ze dat ergens wel fijn vindt en zou willen dat zij misschien iets meer onbezorgd is; ik daarentegen denk soms ‘moet ik me niet íets meer druk gaan maken?’ Een groot verschil is misschien ook dat ze al met enige regelmaat in het ziekenhuis heeft gezeten met haar zoon vanwege een gat in zijn hoofd of een scheur in zijn wenkbrauw, terwijl mijn kinderen van zichzelf al ietsje voorzichtiger zijn en er vanaf komen met blauwe plekken en soms een schaafwond.
Kind weg
Vorige week was Skyler buiten spelen met een vriendje. Dat mag hij sinds kort, alleen naar buiten, als hij in de wijk blijft. We wisten dat ‘ie met iemand anders was en vonden het oké. Raymond haalde hem om 17.00 uur op, maar Skyler moest nog even iets zoeken voor zijn vriend. Resultaat: Raymond kwam na 10 minuten thuis en zei dat ‘ie niet meer wist waar Skyler was. We dachten dat ‘ie vanzelf naar huis zou komen omdat dat de afspraak was maar na een half uur was er nog geen spoor van hem te vinden. Ik ben toen een rondje door de wijk gaan lopen en zag hem een paar minuten later in de speeltuin met zijn vriend. Ik riep hem, hij kwam naar me toe, ik vertelde waarom ik een beetje boos was, dat ik dit vervelend vind en samen liepen we naar huis. Op de terugweg kwamen we een politieagent tegen met de vraag of we twee meisjes hadden gezien, een tweeling. Zij waren onvindbaar en er was een aantal ouders op zoek. Op dat moment dacht ik: ‘shit, dat had mijn kind kunnen zijn.’ Gelukkig waren ze vrij snel weer gevonden, maar ergens voel ik me dan wel te onbezorgd. Ik heb me echt geen moment druk gemaakt over het feit dat Skyler nog niet thuis was en was er heilig van overtuigd dat ‘ie ‘gewoon even vergeten was’ dat hij naar huis moest komen.
Vallen en opstaan
Zo zijn er nog meer zaken waarbij ik heel onbezorgd ben. Klimmen? Prima, ga lekker je gang. Te hard op je fiets gaan en dan vallen? Ach, hoort erbij. Huilen? Ik hoor wel of er écht iets aan de hand is. Springen op de trampoline en dan allemaal capriolen uithalen? Je merkt vanzelf wel of dat een goed of slecht idee is. Vooral Maddox is heel erg ondernemend en vindt het heerlijk om te ravotten en wild te doen. Het is echt niet zo dat ik me nergens druk om maak en dat ik niet op sommige momenten met mijn hart in mijn keel zit. Ik vind bijvoorbeeld dingen met water heel erg eng en ben panisch als ze te dichtbij een sloot gaan lopen of alleen naar de zee lopen als we op het strand zijn. Maar ergens vanaf springen, bij de stoep met oversteken, vallen, klimmen, te hard van de heuvel fietsen en andere zaken? Doe maar. Van vallen en opstaan leer je alleen maar. Ik ben soms ook zo’n moeder die, als haar kind valt, vraagt om weer op te staan, tranen afdroogt, een kus geeft en gewoon doorgaat zonder er al teveel bij stil te staan. Misschien niet altijd even goed, maar op dat moment voelt dat als oké. En soms vergis ik me en was de val harder dan ik dacht waardoor ik me schuldig voel om deze ‘nuchtere’ houding. Daar leer ík dan weer van. We zullen vast nog wel bij de eerste hulp belanden en wie weet verandert dan uiteindelijk mijn houding. Voor nu ben ik die (te?) onbezorgde moeder. Tot ze bij het water komen of mijn kind een allergische reactie krijgt. Dan kan ik behoorlijk hysterisch worden. En anders is daar altijd mijn vriendin, die ze direct van de stoeprand afhaalt om ze netjes in het midden te zetten. Gelukkig brengt ze haar kind zonder enige zorgen bij mij en ben ik daar dan toch wel weer iets voorzichtiger mee…
Ben jij onbezorgd of maak je je toch wel snel druk als het om de stunts van je kinderen gaat?
Ik ben een bezorgde mama en ik zou het graag iets minder willen zijn. Soms maak ik me druk om niets en dat geeft me stress. Zoals je zegt, vallen en opstaan hoort erbij. Maar toch ga ik automatisch panikeren als ik ‘gevaar’ zie voor mijn dochter.
Ik laat onze oudste best vrij, hij weet wel wat hij wel en niet mag, gaat soms toch kijken hoe ver zijn grenzen liggen, want dat doen kinderen van 4 jaar oud. Maar één keer heb ik me wel heel schuldig gevoeld: hij klom op de bankleuning, wat ie niet mag, ging er op staan en viel recht op de tegelvloer, plat op zijn hoofd. Huilen maar ook 2x over moeten geven wat resulteerde in een nachtje ziekenhuisopname. Gelukkig met een sisser afgelopen, maar jeetje. Dan werkt 40x waarschuwen nog niet. Boos ben ik niet geworden, sindsdien doet hij het ook niet meer. Buiten spelen alleen mag hij nog niet, maar als wij in de voortuin zijn dan gaat hij mee. Hij blijft dan wel op de stoep, heb m nog niet betrapt op de straat op rennen.. Met onze jongste zal ik misschien voorzichtiger zijn, zij is ook anders dan de oudste. Al leert ze ook met vallen en opstaan wel hoe het gaat.
Ik ben zo’n pasopkijkuitdoemaarniet moeder en dat is best vermoeiend. Ik wil dat ook niet maar ik kan er niks aan doen. Ik ben mijn dochter ook kwijtgeraakt toen ze 3 was in een pretpark met zwemmeer. Het duurde misschien 10 minuten maar ik ben nog nooit zo bang geweest. Dat heeft mijn (onredelijke) angst aangewakkerd. Ze is kort daarna op zwemles gegaan zodat ik die waterangst een beetje af kon schudden. Ik begin nu echt te merken dat de oudste dingen van mij niet mag, die veel leeftijdsgenoten wel mogen (bijv alleen buitenspelen). Maar ook dat leer ik los los te laten. Iedereen heeft namelijk een eigen manier en je op die manier ‘meten’ met andere ouders heeft helemaal geen zin. Tussen veel te laks en veel te beschermend zitten 1000 manieren!
Oh dit is zo herkenbaar en wilde er binnenkort ook een artikel over schrijven.. Ik ben ook zo makkelijk en merk in mijn omgeving misschien wel té makkelijk. Misschien komt dit door mijn werk maar ik ben ook een persoon die niet gauw in paniek is en kinderen graag zelf dingen wil laten ontdekken.
Ik zal zeker dit artikel erin vernoemen.
Onbezorgd is niet hetzelfde als ongeïnteresseerd. Ik laat ze ook vrij. Van zelf leren vallen tot zelf ruzies oplossen in de speeltuin. Maar niet elk kind is hetzelfde en bij niet elk kind past die aanpak. Mijn oudste is super zelfstandig. En kan juist daardoor niet lang alleen buiten spelen op straat. Hij zou echt zomaar met iemand mee kunnen gaan of de weg kwijt raken. Maar in de sloot vallen of onder een auto komen? Neuh dat zal niet snel gebeuren. Terwijl onze jongste super onhandig is, maar wel bij ons blijft. Elk hun eigen aanpak dus. Maar de basis is wel: zelf uitzoeken en zelf ondervinden.
Ik herken dit wel, ik ben enorm makkelijk in de zin van ‘probeer maar uit, ervaar maar wat er gebeurt’. Soms doet het pijn, soms lukt het wel. Als ik sommige vriendinnen zie met hun kinderen denk ik ‘jeetje, maak je je dáár nou druk om?’ terwijl ze opvoedkundig dan weer dingen doen dat ik denk ‘waarom?!’.
Oei ik zou nu nog niet kunnen zeggen wat voor moeder ik zou worden, bezorgd of totaal niet of er tussenin.
Ukkie kan eer dezen dagen komen. Ik ben benieuwd wat mij daarin gaat opleveren.
Als ik kijk naar mijn ene oma die al in paniek is om bijna niks, ik hoop dat dat mij bespaart kan blijven.
Sowieso is mijn man een stuk relaxter in dit soort dingen. Wie weet heb ik weer wat aan zijn kijk op het opvoeden en vinden we een middenweg.
Ik weet nog dat ik vroeger oppas was van 2 kids, die veel mochten van hun ouders. Ze hadden ze jong al veel vrijheid gegeven en fietste bijvoorbeeld vanaf 8 jaar al zelf naar school. Dat was toen mijn regerentiekader en ik weet nog dat een andere moeder toen haar kids van 8 en 10 niet eens in de speeltuin om het hoekje alleen liet. Ik vond dat zoo overdreven. Maar nu dat ik zelf moeder ben, kijk ik er anders naar. Ik zie soms kids van 5 zo hard door de wijk fietsen, waarbij het soms maar net goed gaat als er een auto aankomt. Dan denk ik woww waar zijn je ouders?
Met vallen en huilen ben ik wel makkelijker merk ik dan bijv schoonzussen. Ik ga niet meteen troosten of naar mijn kleintje toe, maar kijk het even aan en meestal is er niets aan de hand. Ik kijk dan met verbazing hoe mijn schoonzus meteen naar haar zoontje rent en begint met troosten, terwijl er niet echt wat aan de hand is.
Helaas overbezorgd! Mijn zoontje was laatst ook weggelopen,was stiekem met zijn vriendinnetje naar de speeltuin gelopen. Wanneer ze gewoon vallen, valt het mee. Maar ik hou ze altijd wel erg goed in de gaten. Doodsbang dat er iets ergs met ze gebeurd, ik zou die knop graag om willen zetten maar dat is helaas niet mogelijk.