Morgen, 4 juni, is het een jaar geleden dat wij het gesprek hadden en het medische traject afsloten met mijn behandelend arts. Ik blijf natuurlijk altijd onder controle, maar dit was voor ons het einde van een lange weg waarin we hoop en vrees hadden en waar ons geduld aardig op de proef werd gesteld van tijd tot tijd. En dan nog maar te zwijgen over de fysieke (pijn) en emotionele kant. Maar 4 juni is voor mij een speciale datum: toen was ik medisch ‘klaar’. Over de periode daarna heb ik jullie meegenomen in mijn ups & downs. De dingen die ik geleerd heb en waar ik hard voor gewerkt heb. Nu precies een jaar later blik ik terug en kijk ik naar hoe het nu gaat.
Vorig jaar rond deze tijd was ik lichamelijk op. En na zo’n rollercoaster waarin je maar door moet gaan werd het tijd voor ruimte in mijn hoofd, met de hulp van een psycholoog en mindfulness training. Ik heb hier de tijd voor genomen omdat het ook gewoon broodnodig was. Het heeft me zoveel gebracht. Me weer wat vertrouwen gegeven en het heeft me geleerd om om te gaan met de mindere dingen in het leven. Ook ben ik gaan schrijven (zoals jullie hebben kunnen lezen) en ook dat heeft me veel steun gegeven. Ik zie het leven nu ook als golven waarop wij meebewegen. Ik heb meer rust en ben vastberaden om mijn bedrijf weer op te bouwen.
Nu wil ik niet zeggen dat alles weer ‘normaal’ is, want dat is het niet. Ik heb afgelopen jaar heel veel geleerd. Naast het hele medische circus heb ik mezelf goed leren kennen, heb ik anderen om me heen leren kennen en heb ik ervaren dat iemand het ook niet begrijpt en er niet voor je is. Dat is hard, maar ook dat is voor mij achteraf een goede les. Ik heb geleerd dat relaties niet lastig of pijnlijk moeten zijn. En als dat wel zo is, dat je dan zelf kunt besluiten om liefdevol afscheid te nemen. En het dan ook echt los te laten en te kijken naar wat en wie er wel allemaal zijn.
Nu een jaar later voel ik me fysiek weer sterk. Ik train bijna weer op hetzelfde niveau als eerst, ik ervaar rust in mijn leven en ook de periodes of dagen dat de angst toeslaat of dat ik me ineens weer zo slecht voel, omarm ik ook maar. Morgen weer een nieuwe dag met nieuwe kansen.
Als ik terugkijk ben ik heel blij en trots. Ik ben dit allemaal ondergaan en heb met beide handen mijn herstel vastgepakt. Mijn motto ook van die tijd was dat als ik er goed uit zou komen, ik het echt als een nieuwe start zou zien en de regie over mijn leven weer in handen zou nemen op de manier die voor mij (en mijn gezin) fijn voelt. Ik maak me veel minder druk om wat anderen vinden, bijvoorbeeld. Ik ben er ook achter dat veel mensen helemaal niks vinden, haha, en dat het echt in je eigen hoofd zit. En dat de mensen die om je geven je accepteren, ook als je zelf even minder in je vel zit of attent bent. Of dat ik wilde dat ik alles perfect voor iedereen en alles zou doen. Ben ik ook van af gestapt. Dat is zo’n opluchting kan ik je vertellen. Ik kan de teugels gewoon wat meer laten vieren en dat geeft rust.
Ik ben op dit moment happy met mezelf en mijn lijf. Ik zie er weer gezonder uit en zo voel ik me ook. Na een jaar kan ik alleen nog maar meer zeggen: wat is het leven fijn en wat hoop ik dat ik hier nog heel lang rond mag lopen. Ook geniet ik nog steeds van de kleine dingen. Ik was toch een beetje benieuwd of je na alle ziekenhuisheisa en herstel dit gevoel later weer kwijt zou zijn als je weer gewoon meedeed. Dat je door de rush van de dag vergeet om weer te genieten. Of dat de ontevredenheid van wat ik dan niet heb de overhand zou nemen. Maar gelukkig is dat niet zo. Ik ben veel te blij als ik lekker op een zondag thuis met mijn gezin aan het ontbijt zit. Ik heb ingezien dat het gras niet groener is bij iemand anders. Iedereen kampt met zijn eigen dingen. Ik ben een gelukkig en sterk mens, met een heerlijke glimlach die ik ongegeneerd laat zien.
Morgen op 4 juni heb ik een geweldige lunch van vrienden die jarig zijn. De dresscode is Club 55 dus ik maak me op, doe mijn haar, trek een leuk jurkje aan en ga genieten! Het leven is prachtig.
Stonne Moerdijk is 39 jaar en moeder van twee kinderen. Getrouwd met Diderik en woont in Aalsmeer. Ze is ondernemer, hooggevoelig, houdt van lekker eten met gezellige mensen, is wandelgek, sport en shopt veel. Houdt van een opgeruimd huis, want ‘opgeruimd hoofd’. En ja, ze is herstellende van borstkanker en probeert er altijd het beste van te maken. Stonne schrijft iedere vrijdag voor Mommyhood.
