In deze rubriek komen verhalen voorbij van moeders die iets speciaals willen delen. Een samengesteld gezin, te vroeg geboren baby’s, afschuwelijke gebeurtenissen, vruchtbaarheidsproblemen, adoptie, noem het maar op! Wil jij hieraan meewerken? Mail me via ‘contact’. Het kan anoniem, mocht daar behoefte aan zijn. Deze week is Rosanneke aan het woord; zij had bevallingsangst en vertelt over haar keuze voor de ruggenprik.
Bevallingsangst
‘Het is 4 oktober 2012. Samen met mijn man kijk ik naar het plusje op de zwangerschapstest. Ja hoor, hij staat er echt, ik ben zwanger! Na twee miskramen durven we nog niet echt blij te zijn, maar toch, we kunnen ons geluk niet op. Maar gelijk daarna denk ik: nu zit het erin, het moet er ook uit…
Al zolang ik me kan herinneren, ben ik bang geweest voor alles wat met bevallen te maken had. Lange tijd was die angst zelfs zo overheersend dat ik nooit aan kinderen wilde beginnen. Uitscheuren, hechtingen, tangverlossingen, vacuümpompen, katheters; dat ging ik dus echt niet doen. Maar toen kwam ik mijn man tegen. En die was toch wel erg leuk, en vast nog leuker als papa. En opeens gingen ook mijn eierstokken rammelen. Dus we gingen ervoor. En die bevalling? Ach, daar denken we wel weer aan als het moment daar is. En bovendien: iedereen zegt dat je daar naartoe groeit, dus aan het einde van de 9 maanden is de angst vast wel weg.
En het einde van die 9 maanden kwam snel dichterbij. Hoewel het mij aanvankelijk niet snel genoeg kon gaan; ik had een zware zwangerschap waarbij ik de eerste 5 maanden 24 uur per dag ziek was. Ik was zo misselijk dat ik nauwelijks kon eten en zelfs medicatie mocht niet baten. Maar na 25 weken ging het steeds iets beter. En opeens kwam die bevalling in zicht. Ik ging braaf op een zwangerschapscursus, op aanraden van mijn verloskundige. Daar leerde ik ademhalingsoefeningen, kregen we informatie over alles wat er bij een bevalling komt kijken en praatte ik met andere zwangere meiden. Ik leek de enige te zijn die zo bang was voor de bevalling. ‘Joh, er is er nog nooit een blijven zitten’, klonk er uit de monden van de dappere mede-pufsters. ‘Iedereen kan het’. ‘Het moet er toch uit.’ Allemaal kreten waar ik niets mee kon. Ik was gewoon bang, punt uit. Angst is per definitie niet rationeel. Daarbij kwam nu een gevoel van falen: kennelijk was er iets mis met mij, dat ik zo bang was, die andere meiden leken nergens last van te hebben. Was ik dan zo’n mietje? Alles greep ik aan om rustiger de bevalling in te gaan. Bij bol.com bestelde ik een boekje en cd over hypnobirthing, een vorm van meditatie- en visualisatietechnieken die je helpen om, zo wordt beweerd, pijnloos te bevallen. Ik geloofde er eigenlijk niet in maar ging toch thuis driftig oefenen met de cd. Alles in het kader van: baat het niet, schaadt het niet.
Naarmate mijn uitgerekende datum dichterbij kwam, werd de angst echter eerder groter dan kleiner. Ik sliep steeds slechter, kon aan bijna niets anders denken en kreeg huilbuien. Genieten van mijn verlof was er nauwelijks bij, ik was voortdurend bezig met De Bevalling. Ik was bang dat ik in paniek zou raken, dat ik daardoor mijn ademhaling niet onder controle zou krijgen en dat ik helse pijnen zou gaan hebben. Waarom was dit in hemelsnaam zo gemaakt? Dat ging toch nooit passen? Het verrassingseffect vond ik eigenlijk nog het ergste; ik wist niet wanneer het zou gaan beginnen. Voor een control freak als ik was die gedachte echt onverteerbaar. Dat ik aan het eind van dit alles eindelijk mijn kindje zou ontmoeten, hielp niets. De bevalling was een enorme berg, waar ik niet overheen of langs kon kijken.
Bij de verloskundige was ik vanaf het begin eerlijk geweest over mijn angst, maar zij dacht aanvankelijk dat deze angst richting het eind van de zwangerschap wel zou afnemen. Nee dus. Zo’n 6 weken voor de uitgerekende datum zat ik als een snikkend hoopje ellende aan haar bureau. ‘Kan ik niet ingeleid worden, dan weet ik in ieder geval wanneer het gaat gebeuren’, vroeg ik aan haar terwijl de tranen over mijn wang biggelden. Ze zei me dat ik dat echt niet moest willen en ik knikte meewarig. Natuurlijk wist ik dat ook wel en natuurlijk wilde ik vooral wat het beste was voor mijn kindje maar de angst was zo groot, dat ik bijna niet meer redelijk kon denken. Ze stuurde me door naar de gynaecoloog voor een gesprek over mijn angst en een mogelijke oplossing.
De gynaecologe was erg aardig en vroeg me op een gegeven moment waarom ik niet op voorhand koos voor pijnbestrijding. Volgens haar zou mijn bevalling, met zoveel angst, sowieso geen pretje worden en ook niet goed vorderen. Als je bang bent, blokkeer je namelijk je eigen lichaam en zal de ontsluiting ook niet goed verlopen. Pijnbestrijding kan voor ontspanning zorgen en dat komt je bevalling ten goede. In overleg met haar en na onszelf goed ingelezen te hebben over de voor- en nadelen van verschillende vormen van pijnbestrijding, was ik eruit: ik zou in een vroeg stadium van de bevalling een ruggenprik krijgen. De bevalling zou daarmee medisch worden en niet meer begeleidt worden door de verloskundige maar door een klinisch verloskundige in het ziekenhuis. We maakten afspraken over wanneer ik zou mogen bellen en we legden alles vast in een geboorteplan. Ik was opgelucht, vooral over het feit dat ik zo serieus genomen werd. Het grote wachten ging verder maar nu met wat meer rust en minder paniek.
Op een vrijdag had ik in de middag een dutje gedaan, zoals ik wel vaker deed tijdens mijn verlof. Toen ik wakker werd, voelde ik me niet zo lekker. Beetje grieperig, dacht ik. Tijdens het avondeten kreeg ik last van kramp. Ik dacht er niet veel van, tot ik na een uur opmerkte dat er een soort van ritme in zat. Opeens drong het tot me door: dit zouden weleens weeën kunnen zijn! Tot mijn verbazing was er helemaal geen paniek, zoals ik van tevoren had gevreesd. Ik wist dat ik op elk moment naar het ziekenhuis zou mogen gaan en die gedachte stelde me gerust.
De hele avond en nacht gingen de weeën door, en ik kon me er gewoon doorheen puffen, zonder hysterisch te worden. Het lukte me om in het moment te blijven en me over te geven aan de pijn. In de vroege ochtend kwamen de weeën steeds sneller op elkaar en werd het moeilijker ze op te vangen. Nu werd het toch wat minder leuk. We reden naar het ziekenhuis waar ik 3 cm ontsluiting bleek te hebben. Mijn vliezen werden gebroken en volgens afspraak werd ik naar de OK gereden waar ik een ruggenprik kreeg. Ik stond er zelf van te kijken hoe kalm ik alles onderging. Het zetten van de prik ging snel en pijnloos en voor ik het wist, was ik weer terug op de verloskamer.
Mijn ontsluiting vorderde razendsnel terwijl ik weinig pijn voelde. Voor ik het wist, had ik 10 cm en mocht ik gaan persen. Toen de verpleegkundige dit tegen me zei, vlamde de angst toch weer even op. Maar er was eigenlijk geen tijd om veel na te denken; we gingen gewoon beginnen. Ik voelde mijn persweeën door de prik heen dus die mocht aan blijven staan. Helaas viel het persen tegen; na anderhalf uur was onze dochter er nog niet en ik begon steeds vermoeider te raken. Waar ik van tevoren nachtmerries over had gehad, werd nu realiteit: ik kreeg een knip. Maar toen de gynaecoloog zei: ‘Bij de volgende wee heb je je kindje op je buik’, voelde ik opeens een stoot adrenaline door mijn lijf heen gaan en weg was de angst. Ik ging ervoor! Binnen een paar tellen zou ik mijn dochter gaan ontmoeten! En inderdaad, nog geen minuut later lag er een glibberig, schreeuwend klein meisje op mijn borst. Ze keek me aan en ik kon alleen maar lachen en verbaasd kijken naar dat mensje dat net daarvoor nog in mijn buik gezeten had. Wat was ze mooi! En wat een kick: ik had gewoon een kind gebaard!
Ik kijk met een enorm positief gevoel terug op mijn bevalling en dat had ik van tevoren niet durven dromen. Van de nadelen die bij een ruggenprik op kunnen treden, hebben gelukkig noch mijn dochter, noch ik last gehad. Ik weet dat de meningen uiteenlopen over pijnbestrijding tijdens een bevalling, en sommige mensen zullen mijn keuze voor pijnbestrijding op voorhand ook niet begrijpen. Er wordt veel gesproken over de nadelen. Het lijkt alsof vrouwen elkaar af proberen te troeven met horrorverhalen over hun bevalling, en als je een ruggenprik hebt gehad, lijk je niet mee te mogen praten. Dat vind ik jammer. Ik heb ook een kind gekregen, op de manier waar ik me prettig bij voelde. Elke vrouw moet kunnen en mogen kiezen voor de bevalling die bij haar past. Voor mij is 15 juni 2013 in ieder geval de allermooiste dag uit mijn leven geweest en ik hoop dat ik zo gelukkig mag zijn dit ooit nog een keer mee te maken!’
mooi om te lezen! fijn dat je het door de ruggenprik beter kon ondergaan.
Ik ben heel erg blij om jouw verhaal te lezen! Ik ben zelf ook verschrikkelijk bang om te bevallen. Nu is er nog geen sprake van, maar over een aantal jaar willen mijn vriend en ik ook een kindje. Jouw angst herken ik gelijk en ik ben zelfs op het punt dat ik graag een keizersnee zou willen, net zoals mijn moeder mij heeft gekregen (maar zij had zwangerschapsvergiftiging, niet zomaar een keizersnede dus). Dit is natuurlijk onzin maar het is voor mij wel echt een nachtmerrie als ik denk aan een eventuele bevalling later.
Wat vervelend dat je er zo’n angst voor had en daardoor ook minder van je zwangerschap hebt kunnen genieten! Gelukkig is de bevalling goed verlopen! Hopelijk zal de angst minder/weg zal zijn bij een eventuele volgende zwangerschap, nu je het ervaren hebt.
Wat vervelend dat je zo’n zware zwangerschap hebt gehad! Fijn dat de bevalling uiteindelijk toch meeviel!
Super goed dat je van te voren al voor een ruggenprik kon kiezen en hebt gekozen, beter dan het allemaal maar op zn beloop laten met alle gevolgen van dien. Fijn dat je nu toch positief op je bevalling terug kijkt!
Wat een mooi verhaal. Ik had verwacht dat er een verschrikkelijke bevalling zou volgen maar helemaal niet. Wat een mooie ervaring. Fijn dat je daarop kunt terug kijken.
Mooi verhaal! Ik heb maar één gedacht hoe krijg ik nou een meloen uit een citroen (die vergelijking achtervolgt me nu steeds meer) en na het lezen van diverse boeken en praten met vriendinnen ben ik meer gerustgesteld. Ik denk dat het het onbekende is wat de angst geeft. Het is nieuw, voor iedereen anders, je weet gewoon niet wat je kunt verwachten. Ik vind je verhaal echt mooi om te lezen en geeft mij ook meer rust. Over een aantal weken moet ons kindje er toch ook uit. Geniet van je meisje!
Dank je wel. Voor je mooie verhaal en het delen van je ervaring. Ik ben helaas nog nooit zwanger geweest maar ook ik heb flinke bevallingsangst. Als ik er met mensen in mijn omgeving over praat dan lijken ze het helaas nooit serieus te nemen. Dan krijg ik van die leuke opmerkingen als “ach miljoenen vrouwen zijn je al voor gegaan” en “wat er in gaat moet er ook weer uit” Van die dingen dus waar ik werkelijk NIKS mee kan. Nu staat Nederland er ook wel bekend om een nuchter land te zijn met veel thuisbevallingen en zonder verdoving, maar ik ben blij om te horen dat je hier ook heel bewust voor kunt kiezen. En dat je ook serieus genomen wordt als je echte bevallingsangst hebt. Je hebt me een beetje gerust kunnen stellen want ik weet ook wel heel zeker dat ik een ruggeprik zou willen! Geniet van je mooie dochter!
Bedankt voor de reacties! Fijn dat ik met mijn verhaal een paar dames heb kunnen helpen, dat was ook mijn gedachte erachter. De bevallingscultuur in Nederland is gelukkig aan het veranderen; je hoeft niet meer extreem te lijden bij de geboorte van je kindje. Alleen moet je daar wel eerlijk over zijn, en duidelijk zijn in hetgeen wat jij denkt nodig te hebben om op een fijne, vertrouwde en ontspannen manier te bevallen. Doe je niet stoerder voor dan je bent, het is niets om je voor te schamen. Ik heb af en toe dus wel het gevoel gekregen van vrouwen om me heen dat ze me niet voor vol aanzagen omdat ik met pijnbestrijding ben bevallen, en dat vind ik heel verdrietig. Waarom elkaar proberen af te troeven? Ik vind elke vrouw die een kind op de wereld zet stoer!
Ik ben hier best van onder de indruk. In België, waar er erg veel bevallingen in het ziekenhuis gebeuren en mensen daar niet raar bij opkijken, het wordt als standaard beschouwd, is een ruggenprik een optie die vanzelf wordt aangeboden. De anesthesist komt ze zetten in de verloskamer en misschien heb ik geluk gehad, maar het ging als niets bij mij. Ik heb er zelfs niet over gepiekerd het zonder te doen (en achteraf bekeken was ik daar blij om, want de bevalling zelf was best zwaar, dus als ik ook nog eens doorheen al die weeën had moeten puffen, zou ik daar absoluut geen energie voor gehad hebben…)
Fijn dat je zo serieus genomen werd en dat er zo goed met je meegedacht werd waardoor de angst een aanzienlijk stuk minder was 🙂 En je ziet wel, ook jij kunt het 🙂