Vertel eens, hoe gaat het nu ’s nachts?

Het is misschien wel de meest gestelde vraag van de afgelopen tijd en dat is natuurlijk niet zo gek na al mijn verhalen over de slapeloze nachten. Iedereen leeft onwijs mee, heeft mijn zoektocht naar een oorzaak gevolgd en is nu wel benieuwd hoe het met de nachten is afgelopen. Ik ga jullie vandaag het antwoord geven.

Het is alweer zes weken geleden dat Skyler naar het ziekenhuis moest voor de ingreep. Twijfelde de Kno-arts eerst nog een beetje aan het feit of Skyler buisjes nodig had; was dat tijdens de ingreep absolute noodzaak. Niet alleen had Skyler een vergrote neusamandel; ook achter zijn trommelvliezen zagen ze veel vocht zitten. Buisjes, dus. Ik had enorme buikpijn de dagen voordat we naar het ziekenhuis moesten en zag enorm op tegen de narcose. En ik kan ook niet ontkennen dat het naar was. Skyler lag in mijn armen, kreeg een kapje op en werd steeds slaperiger en zwakker. Op een gegeven moment was ‘ie volledig weg en moest ik hem op de tafel achterlaten. Ik keek nog even achterom en mijn moederhart brak. Het was slechts een hele kleine ingreep en ik besef me heel goed dat er veel ergere dingen in de wereld gebeuren, maar je kleine kindje zo ‘levenloos’ op de grote tafel zien liggen doet toch wat met je. In de kamer ernaast konden we wachten en twintig minuten later werd Skyler, huilend en wel, de uitslaapkamer in gereden. Een lichte narcose voor de kleintjes waar ze binnen no time uit zijn. Skyler was woest en wild en ik ben wel een uur bezig geweest met hem kalmeren. Het infuusdopje schoot er nog even af waardoor alles onder het bloed zat, maar na een uurtje was de rust teruggekeerd, kreeg Skyler een lekker waterijsje en mochten we na een check en uitleg van de Kno-arts naar huis. Ik heb hem paracetamol gegeven maar eigenlijk was Skyler thuis direct weer de oude. Alsof er niks was gebeurd. Heel erg fijn.

De twee weken daarna waren ontzettend rommelig ’s nachts. Het leek wel erger dan voorheen en daarom werd ik even bang dat we het totaal bij het verkeerde eind hadden. Dat de slapeloze nachten niet aan zijn oren lagen en dat we ons gigantisch vergist hadden. Alhoewel dat natuurlijk niet helemaal waar is, aangezien de arts toch duidelijk iets aan zijn oren had gevonden en hem niet voor niks wilde ‘opereren’. Maar of het ook de nachten zou verbeteren? Gelukkig had ik online verhalen van andere ouders gehoord waarvan het kindje dezelfde ingreep had ondergaan; de weken daarna waren vaak erger dan daarvoor, om vervolgens een stuk beter te worden. Is daar een verklaring voor? Geen flauw idee, maar ik wist wel dat het bij ons van toepassing was. Skyler was twee weken de draak zelve ’s nachts, om vervolgens te slapen als een roosje. En met roosje bedoel ik ook roosje! Om half 8 ’s avonds naar bed en om half 8 ’s ochtends wakker worden, met slechts één keer wakker midden in de nacht. En we weten allemaal dat dat enorm goed is en we dat een flinke vooruitgang kunnen noemen. Het was fijn en we begonnen helemaal te wennen aan deze heerlijke nachten. Tot hij opeens helemaal onder het eczeem kwam te zitten.

Het lijkt wel alsof het bij Skyler nooit ophoudt. Zijn zijn oren goed; komt er opeens flink wat eczeem op zetten. En dan niet een klein plekje, maar zijn hele borst en buik vuurrood en open van de uitslag. Ik ben zelf geboren met eczeem en heb altijd gehoopt dat ik het mijn kindje niet door zou geven. Helaas. Skyler heeft een enorm gevoelige huid en opeens waren daar de eczeemplekken. De hele nacht was Skyler aan het krabben en werd hij huilend wakker van de jeuk. Ook het weekend dat hij bij opa en oma sliep omdat wij naar Anouk in Antwerpen waren. Ze zijn de hele nacht met Skyler bezig geweest om hem maar te kalmeren en te troosten. Maar gelukkig kan ik nu zeggen dat ik dit onder controle heb gekregen. Met flink wat verzorging en zalf ben ik aan de slag gegaan en nu, weer twee weken later, kan ik zeggen dat het goed gaat. Op wat kleine plekjes na zijn de erge plekken verdwenen en was de rust enigszins teruggekeerd. En toen was daar weer een verdomde oorontsteking.

Vorige week moest ik op controle bij de KNO-arts en precies die ochtend kreeg Skyler twee looporen. De twee nachten ervoor waren weer erg onrustig en dit verklaarde natuurlijk weer een hoop. Steeds als hij nu onrustig is, is daar een verklaring voor; vieze broek, jeuk of last van zijn oren. We kunnen er de klok op gelijk zetten. De arts constateerde weer een flinke ontsteking en we verlieten het ziekenhuis met oor- en neusdruppels. En nu ga ik een flink stuk hout pakken om af te kloppen, maar voor nu kunnen we zeggen dat de rust weer begint terug te keren. De buisjes zorgen ervoor dat de druk achter zijn trommelvliezen beperkt blijft en dat Skyler dus niet al teveel last heeft van zijn ontsteking, de zalf heeft het eczeem verminderd en de nachten beginnen enigszins weer rustig te worden. Skyler slaapt over het algemeen nog steeds van half 8 tot half 8, met ongeveer gemiddeld 1 of 2 keer wakker ’s nachts. Soms pas om 06:00 uur; de andere nacht al om 01:00 uur en nog eens om 04:00 uur. Er zijn uitzonderingen dat hij de boel op stelten zet, maar gelukkig is dat op één hand te tellen. Het is in ieder geval rustiger dan vóór de ingreep en tijdens het eczeemgeval. De eerste maanden hebben we uren met een hysterisch kind door huis gelopen en gelukkig is dat voorbij. Laten we hopen dat het nu voorlopig even over is met al dit gedoe. Skyler heeft zijn portie wel gehad. En papa en mama trouwens ook…