Nog drie weken. Nog drie weken tot de zomervakantie begint voor de jongens. Nog vier weken tot we met de caravan op vakantie gaan. En hoewel dat als muziek in de oren klinkt (hopelijk zon, niks moeten, veel buiten zijn, chillen, boeken lezen) voelt het op dit moment vooral alsof we nog even een eindsprint trekken met z’n allen. Een sprint vol lijstjes, volle agenda’s, tassen inpakken, feestjes, deadlines, dingen vergeten en ‘Mam! Wanneer is ook alweer…?’
Skyler zit in groep 8, zijn laatste weken op de basisschool. En dat betekent: de grote afsluiting. Alles draait nu om ‘de laatste keren’. Het kamp komt er volgende week aan, de kennismakingsdag op de middelbare school, de musical is in volle gang en dan zijn er nog partijtjes, schoolactiviteiten zoals reddingszwemmen, schoolbasketbal, schoolvoetbal, een schoolfeest, cadeautjes voor de juffen… het houdt niet op. Allemaal leuk, maar wel allemaal veel. Ik werk met lijstjes want echt zelf nadenken zit er even niet in. Zo had hij afgelopen week reddingszwemmen, georganiseerd via school. Heel leuk en een goed initiatief. Ik werkte het lijstje met kledingvoorschriften af en zorgde ervoor dat alles in zijn tas zat. Eenmaal op school kwamen we erachter dat we een handdoek waren vergeten. Tsjah, dat stond ook niet op het lijstje. Een dag voor het schoolvoetbaltoernooi kwamen we tot de conclusie dat Skyler helemaal geen voetbalschoenen heeft. Gelukkig had zijn beste vriend nog een paartje over. En Skyler kwam afgelopen week thuis: ‘Eh mam, klopt het dat ik mijn komkommer niet mee had vandaag?’ Shit.
En dan Maddox. Die gaat straks naar groep 5 en wil vóór die tijd nog ongeveer élk vriendje minstens drie keer zien. Schoolreisje, schoolvoetbal, schoolbasketbal, juffendag, zomerfeest… hij leeft z’n beste leven en sleept mij daar vrolijk in mee. ‘Mam, mag ik vanmiddag afspreken?’ ‘Mam, wanneer is nu eens dat voetbaltoernooi, ik wacht al maanden?” ‘Mam, wanneer is schoolreisje?’ (Spoiler: ik weet het soms echt niet meer.)
Ondertussen is het op werk ook allesbehalve rustig. We zitten vlak voor de deadline van de 100e editie, een mijlpaal waar ik stiekem heel trots op ben, maar waar ook flink wat uurtjes (en energie) in gaan zitten. Ik schrijf veel, ik bel veel, ik mail veel, ik fotografeer veel. Tel daarbij op dat we drukke weekenden hebben, waarin we ook nog verjaardagen hebben en ik nog wat concerten gepland heb. Leuk, maar vermoeiend. Maar leuk. Anouk wordt nooit afgezegd.
Maar als ik eerlijk ben… ik ben gewoon moe. Na maanden fulltime werken, combineren met de jongens, al die school- en sportactiviteiten, overstappen naar nieuwe clubs, selectieprocedures waar ze gespannen voor zijn (en ik dus ook), merk ik dat het op begint te raken. Ik slaap slecht, vergeet dingen en fantaseer over een dag zonder afspraken of agenda. Gewoon een dag waarop ik alleen hoef te denken aan hoeveel koffie ik ga drinken en of ik ga wandelen of sporten.
Maar goed, eerst nog even door. De komende weken worden druk, maar ook bijzonder. Het zijn de weken waarin Skyler afscheid neemt van zijn basisschooltijd, waarin Maddox weer een stapje groter wordt. Het zijn de momenten die we later misschien wel het meeste gaan onthouden, hoe chaotisch ook. Dus ik probeer het vast te houden. Tussen het rennen en regelen door probeer ik te kijken, echt te kijken. Naar hoe Skyler trots vertelt over de winnende potjes voetbal, hoe hij zich in het zweet rent voor basketbal en een goede training heeft en hoe hij dingen vertelt over het aankomende kamp en de plannen die ze hebben. Naar hoe Maddox vol trots zijn voetbalshirt aantrekt en met een glimlach van oor tot oor de bus in stapt naar schoolreisje waar hij al maanden naar uitkijkt. Naar die kleine grote jongens, die met elke dag iets minder klein zijn.
En dan… vakantie. De tassen aan de kant, broodtrommels diep weg gestopt, wekker op stil. Geen musical, geen toernooien, geen deadlines. De eerste week van de vakantie nog heel even werken en dan zijn we drie weken pleite. Alleen wij, zon, ijsjes, water, boeken, elkaar en een beetje niks.
Ik kan niet wachten.
