Het is vandaag 21 september en dat betekent dat Raymond en ik een jaar getrouwd zijn. Of nou ja, op 20 september zetten we onze handtekening bij het gemeentehuis, maar op 21 september vierden we de liefde met onze vrienden. Omdat Bibi ons trouwde, bedachten we deze constructie. Ik had het niet anders willen doen. Het jaar is voorbijgevlogen en regelmatig denk ik terug aan deze bijzondere dag. Het klopte en het voelde helemaal passend voor ons. Ik ben zo blij dat we het op deze manier hebben gedaan.
Achternaam
Nog steeds moet ik wennen aan mijn achternaam. Ik heb ervoor gekozen om Raymonds achternaam achter de mijne te plakken, maar ik betrap mezelf er ontzettend vaak op dat ik mijn meisjesnaam nog gebruik. Sterker nog: in het colofon van AmstelveenZ Magazine heb ik het pas vorige maand aangepast, haha. Donderdag ging ik met Raymond naar De La Mar in Amsterdam en toen ze mijn naam checkten, stond dit ook nog op Shirley Visser. Laten we het erop houden dat ik ooit ga wennen aan de naam, maar dat het wel een omslag is na 37 jaar Visser te hebben geheten.
Terugdenken
Als ik terugdenk aan deze dag, denk ik vooral aan de liefde die ik van de mensen om ons heen gevoeld heb. Van vriendinnen tot familie en van een dierbaar persoon die de hele dag onverwachts aan mijn zijde heeft gestaan tot mijn collega’s die ik pas een jaar kende. Een vriendin die het op dat moment ontzettend zwaar had, stond daar te wachten toen ik door de deur kwam. Een vriend waarvan ik wist dat hij moest werken, had alles op alles gezet om daar toch te zijn. Een vriend van mijn vader die de moeite nam om erbij aanwezig te zijn en zich aanpaste aan de groep. Mijn schoonmoeder vanuit het buitenland. Bibi die een geweldige speech had. De normaal zo nuchtere Raymond die me met tranen in zijn ogen opwachtte. De jongens die zo netjes en mooi samen naar voren liepen. Ik voelde me heel erg geliefd en heb soms echt van een afstandje naar de mensenmassa gekeken. De groep die perfect met elkaar samenging.
Van tevoren dacht ik wel: zal dit genoeg zijn? We hadden een ceremonie, een borrel, een walking diner. Geen dansfeest, geen live entertainment. Gaan mensen zich niet vervelen? Gaan er geen stiltes vallen? Maar het is echt waar: als je doet waar JIJ blij van wordt, dan valt alles wel op zijn plek. En dat gebeurde deze dag. Het was voorbij voordat we er erg in hadden. Als ik het over mocht doen, zou het precies weer zo zijn.
Band
Heeft het iets tussen Raymond en mij veranderd? Nee, eigenlijk niet. We zijn al 21 jaar samen en zijn echt een team. Wat dat betreft voelt het niet heel anders. Ik vind het wel fijn dat het nu echt mijn man is. Dat we er bewust voor gekozen hebben om samen te trouwen en ons leven samen te delen. Ik vond het trouwen heel belangrijk en heb jarenlang aan Raymonds kop gezeurd om dit officiële gedeelte in gang te zetten. Dat hij dit voor mij heeft gedaan, vind ik getuigen van ongekende liefde. Het afgelopen jaar was niet makkelijk. Ik ben niet de beste versie van mezelf geweest. Maar het idee dat deze man al 21 jaar naast me staat en vorig jaar heel bewust heeft gekozen om met mij te trouwen, voelt als iets heel erg moois. De band voelt sterk en ik voel me heel erg geliefd. Het is met recht door dik en dun, door goed en door slecht. Ik weet zeker dat hij er had gestaan als we niet getrouwd waren, maar voor mij gaf dit een extra lading en een diepere betekenis.
Aandenken
Het jaar is voorbijgevlogen. Mijn trouwboeket ligt gedroogd in de kast, het fotoalbum ligt op de kast, het gastenboek ligt op de kast. Onze trouwfoto’s hangen uitvergroot aan de muur en ik heb nog wat bedankjes (ik had zeepjes laten maken) door het huis liggen. De photobooth-foto’s liggen verspreid door de woonkamer en er gaat geen dag voorbij dat ik niet naar mijn glinsterende ring om mijn vinger kijk. Ik ben een getrouwde vrouw. Al een jaar lang. En het bevalt uitstekend. Nu alleen die achternaam iets vaker aannemen…
