Gisteren was ik voor het eerst in het AMC-ziekenhuis voor mijn longen. Na een lang consult met de longarts om alles in kaart te brengen, moest ik doorlopen naar de prikpoli om bloed af te laten nemen voor verder onderzoek. Ik vind dat nooit zo prettig en zie daar altijd tegenop, terwijl het achteraf dan toch wel meevalt. Ik moest plaatsnemen in cabine 25 en zag daar twee vrouwen zitten; een oudere vrouw en een jonge vrouw. Ik raakte aan de praat, omdat dat goed is tegen mijn zenuwen. Ik merkte dat de jonge vrouw een student was en aanwijzingen kreeg van haar ‘leidinggevende’. Uiteindelijk prikte ze en kwam er geen bloed in het buisje gelopen. Ze voelde zich ietwat ongemakkelijk, riep drie keer sorry en ik mocht naar een andere cabine waar iemand het even overnam. Maar voordat ik wegliep, kon ik het niet laten om nog even met haar te kletsen. ‘Het is helemaal niet erg, je deed het hartstikke goed. Iedereen moet het leren en er staat je een mooie carrière te wachten.’ Ik liep weg en hoorde nog even achter me: ‘Bedankt. En nogmaals sorry.’ Het bracht me even terug naar mijn bevalling van Maddox. Mijn bevalling werd namelijk ook grotendeels gedaan door een stagiaire. En dat vond ik helemaal prima.
Kennismaking in het ziekenhuis
Ik neem je mee terug naar 25 april 2017 23.00 uur. Ik meldde met samen met Raymond in het Amstelland ziekenhuis, omdat ik al de hele avond een rommelende buik had. Ik was die ochtend gestript en ondanks dat ik nog niet kon spreken van weeën, had ik wel al even contact gezocht met de verloskundige. Ik moest naar het ziekenhuis komen (daar wilde ik bevallen). Ze zou mijn vliezen breken en de verwachting was dat het dan wel snel zou gaan. Toen ik in het ziekenhuisbed lag, ging de deur open en was daar de verloskundige. Inclusief stagiaire die ik nog niet eerder had gezien.
Stagiaire
Beiden checkten ze mijn ontsluiting en daarna brak de verloskundige mijn vliezen. De voorspelling bleek juist: de bevalling ging heel snel. Ik ging binnen een paar minuten na volledige ontsluiting en een uur later had ik een baby in mijn armen. Van het binnenkomen tot het moment dat ik Maddox in mijn armen mocht houden, werd voor zo’n 90 procent gedaan door de stagiaire. Een stagiaire in haar laatste jaar weliswaar, maar wel een stagiaire. En ze deed het waanzínnig! Ik voelde me volkomen op mijn gemak met haar kundigheid en met de verloskundige op de bank naast ons, ging het van een leien dakje. Voor zover een bevalling van een leien dakje kan gaan. Op een gegeven moment ging het niet zo goed met persen en daalde de hartslag van de baby, waardoor de verloskundige even een gedeelte overnam, maar uiteindelijk kwam er een gezonde baby ter wereld. Ik hoop met heel mijn hart dat die lieve meid inmiddels een mooie verloskundecarrière heeft.
Carrière
Ik weet dat sommige mensen er soms moeite mee kunnen hebben, dat er een stagiaire bij zulke grote momenten is. Maar ook zij willen het vak leren en onder toeziend oog van de verloskundige, kun je er alle vertrouwen in hebben dat het goed gaat. Bloedprikken is dan weliswaar een kleinere ‘ingreep’; ook zij kreeg de kans om te leren onder begeleiding van een al deskundige. Ik vind het niet zo heel erg om op deze manier in de praktijk ‘gebruikt’ te worden. Het ging misschien niet zoals ze hoopte, maar ook dat gebeurt af en toe. Het zorgde vandaag in ieder geval voor een mooi gesprek, een fijne herinnering aan de bevalling en hopelijk is zij een stukje dichter bij een mooie, medische carrière.
