Ik weet nog dat ik als tiener op een forum terecht kwam, waar ik kennis maakte met mensen die fan waren van een zanger of groep. Het fascineerde me. Jonge meiden die zo in de ban waren van artiesten als Robbie Williams, dat ze hun kamer vol hadden met posters. Ik had zoiets niet. Ik vond weliswaar de Spice Girls helemaal de bom, maar echt fan van iemand? Maar opeens was daar Anouk met het album Hotel New York in 2004. En wow, dat vond ik zó fantastisch. Natuurlijk kende ik Anouk al van nummers als Nobody’s Wife en R U Kiddin’ Me, maar Hotel New York was voor mij de echte kennismaking met Anouk. En het was de start van iets moois. Opeens keek ik ook tegen iemand op. Bewonderde ik iemand. Was ik fan.
19 jaar geleden
Inmiddels is het 19 jaar geleden dat Hotel New York uitkwam en is het dus ook al 19 jaar geleden dat ik fan werd. Wat een tijd. Ik begon Anouk te volgen in haar muzikale carriere en in 2006 was daar het moment dat ik haar voor het eerst live zag. Op het podium van Radio538 tijdens Koninginnedag op het Museumplein. In 2008 barste het fangirlen pas echt los. Ik ging naar het Paard van Troje, Gelredome, diverse festivals en drie keer naar een show van haar in de Heineken Music Hall. Ik had er een nieuwe hobby bij en snapte opeens alle fans op dat forum zo goed. Het is zo fijn om iets te hebben waar je zó van kunt genieten, dat je er helemaal in op gaat. Mensen vragen wel eens aan me of het niet saai wordt. Waarom ik in hemelsnaam drie keer naar dezelfde show zou willen kijken. Maar dat valt eigenlijk niet echt uit te leggen. Misschien dat ik een poging moet wagen.
Mijn momenten
Anouk is een artiest die elke show 100 procent geeft. Ze doet haar ding en dat betekent dat geen een show hetzelfde is. Weliswaar gebruikt ze dezelfde setlist, maar elke keer is anders. De sfeer, de setting, hoe zij er zelf in zit, hoe ik mij voel op dat moment. Vooraf word ik heel zenuwachtig en zodra de lichten uitgaan en zij de eerste noot inzet, is het even uittunen. Ik denk eigenlijk dat ik nergens anders alles zo kan loslaten als bij een concert van haar. Ook al zit ik de dag daarna in mijn ‘Anouk-kater’; ik krijg er uiteindelijk bergen energie van en teer daar heel lang op. En daarom zijn het mijn momenten. Ik praat niet veel en ik ben geen gezellige concertganger. Ik ben daar voor de muziek en wil van begin tot eind alles in me opnemen. De nummers, de zang, de band, alles war er gebeurt. Op een of andere manier is Anouk ook een voorbeeld voor me. Ze vindt optreden doodeng maar doet het wel. Ze is gigantisch vaak op haar bek gegaan in haar leven maar staat er wel. Ik waardeer en respecteer haar als persoon enorm. En haar muziek spreekt me aan. Er is geen een nummer dat ik niét leuk vind. Alhoewel Lost stiekem wel een beetje mijn neus uitkomt, haha. Maar live zing ik hem nog net zo hard mee.
50e optreden
Dit jaar ga ik het 50e optreden aantikken. Ja, ik heb alles bijgehouden. Stuk voor stuk mooie herinneringen. Aankomend weekend zie ik haar voor de 48e keer op het festival Central Park. Daarna reis ik nog naar Breda voor Breda Live en op Scheveningen, op 31 augustus, zal ik de 50 optredens halen. Ik kan wel zeggen dat mijn momenten me nog dierbaarder zijn geworden. Ze treedt niet zoveel meer op en elke keer dat ze iets nieuws aankondigt, stuiter ik van enthousiasme. Af en toe heb ik het gewoon nodig. Even alles loslaten en naar Anouk. Mijn moment. Ik word er gewoon altijd een blijer en leuker mens van. Het is een gevoel, iets dat aangewakkerd wordt. Iets ongrijpbaars. En daarom zo moeilijk uit te leggen en misschien te begrijpen voor anderen die dit gevoel niet kennen.
Waylon
Inmiddels heb ik hetzelfde met Waylon. De eerste keer dat ik hem live zag was in 2010 en sindsdien volg ik hem. Weliswaar niet zo fanatiek als Anouk (ik heb hem een keer of 15 gezien), maar dat komt omdat Waylon wél veel optreedt. Ik heb simpelweg het geld niet om ook nog eens naar al zijn optredens te gaan, haha. Ik maak keuzes, probeer elke theatertour minimaal twee keer te zien en zodra hij in de buurt is, ben ik sowieso van de partij. Naast dat zijn muziek me enorm aanspreekt, vind ik hem een persoon die gemaakt is voor het podium. Ik geniet ervan om hem op te zien treden. Ik geniet van hem met zijn band. Maar ik vind het ook gewoon een woest aantrekkelijke man, lol. Zo’n foute, heerlijke vent. Goede kop, goede kledingstijl. Terwijl ik Raymond echt kan uittekenen in een jeans met overhemd of polo (een beetje de Twinlife kleding stijl, niks mis mee en ik hou al 20 jaar ontiegelijk veel van hem), zie ik Waylon in skinny jeans, afgeknipte spijkeroverhemden, toffe sneakers en in oversized designerkleding. Het doet iets met me, haha. Heb je wel eens.
Support
Raymond vindt het allemaal maar grappig. Noemt Waylon mijn tweede lover en roept verscheidene keren per jaar ‘heb je haar weer met haar Anouk’. Hij snapt het fangirlen niet, maar accepteert het wel. Hij heeft samen met mij al heel wat uren gewacht in zijn leven tijdens concerten en festivals. Hij helpt me naar voren omdat ik vooraan wil staan en roept ‘ik ga wel met je mee’ als ik niemand anders kan vinden. Hij was zelfs de eerste die zei; ‘dan ga je toch alleen naar Carré als je zo graag wil?’ Hij is blij voor me als ik een fijne avond heb gehad en schudt lachend zijn hoofd als ik drie keer op rij naar een optreden ga. De mensen om me heen weten niet beter. Zodra Anouk of Waylon ergens verschijnt, krijg ik appjes en vragen of ik al kaartjes heb. Maar natuurlijk zijn ze dan al in the pocket. En gelukkig zijn er best wat mensen die met me mee willen. Naar Anouk sowieso; Waylon wordt iets moeilijker, haha. Niet iedereen deelt mijn enthousiasme. Maar dat is oké. Ze luisteren met alle liefde naar mijn verhalen en zijn dolblij voor mij als ik met mijn tweede lover op de foto ga. Zelfs Waylon-haters zoals Debbie 😉 Op mijn werk zijn ze ook al helemaal op de hoogte. Zodra Anouk of Waylon in Amstelveen te vinden zijn of ik een ander haakje met Amstelveen weet te vinden, word ik er op af gestuurd voor een interview. Geen idee of ik dat tot een goed einde weet te brengen, maar het zal wel echt de kers op de taart zijn.
Laat mij maar lekker fangirlen. Ik geniet ervan. Zelfs als we 20 jaar en 50 optredens verder zijn. Aankomend weekend mag ik weer!
