Het zal je vast niet ontgaan zijn dat ik wat minder online ben. Er komen wekelijks wat minder blogs online, wat er online komt is iets simpeler en op Instagram verschijn ik niet zo vaak. Het is momenteel roeien met de riemen die ik heb. Er staan een hoop veranderingen voor de deur en daar heb ik tijd voor nodig. Tijd die ik pak, maar die ik daardoor niet ergens aan kan spenderen. Volgende week kan ik je álles vertellen van de afgelopen twee maanden, maar voor nu kan ik zeggen dat mijn hoofd een chaos is. Ik kom mezelf enórm tegen en ik kan niet wachten tot alles maar gewoon definitief is. Dat alles een plekje krijgt en ik daardoor weer een beetje tot mezelf kan komen. Ik wilde toch mijn gevoel en worstelingen met je delen en zoals altijd doe ik dat het liefst in de vorm van een lijstje.
-
- Ik ben echt heel onrustig en vol in mijn hoofd. Ik vind de rust niet om te lezen, word meer agressief dan rustig van mijn meditatie-app, kan met sporten mijn draai niet vinden, wandelen zorgt voor zoveel gedachten dat ik gek word van mezelf en ik kamp al tijden met hoofdpijn. Ik probeer vaak te schrijven maar zit gerust een uur vol frustratie naar een knipperende cursor of lege bladzijde te kijken. Het zal allemaal bij het proces horen. Het is nu woensdagavond 19.12 uur, ik heb net Maddox op bed en ik zit met mijn laptop op de bank. Dit is voor het eerst vandaag dat ik even wat meer rust voel en iets uit mijn vingers krijg qua teksten.
- Diep van binnen weet ik heel goed wat ik kan en wat ik waard ben. Maar zo in het sollicitatieproces en alle gesprekken? Ik voel me zo klein, zo onzeker en zo slecht. Voor mijn gevoel bedrieg ik alles en iedereen, weet ik totaal niet waar ik over spreek en ben ik bang dat ik het allemaal niet kan. Het imposter syndroom, een welbekend fenomeen. Terwijl ik tijdens mijn gesprekken zeker en sterk overkom, sterf ik elke keer van binnen een beetje. Ik heb jarenlang hetzelfde gedaan, altijd mezelf als baas gehad en ik ben heel erg bang dat ik iets anders niet kan. Slaat natuurlijk nergens op, want ik heb heus wel mijn talenten en kan echt wel schrijven. Er zijn ook niet voor niets mensen geïnteresseerd in mij en ik ben niet voor niets al jaren zelfstandig ondernemer mét een contract bij een grote uitgeverij. Maar toch. Je hoofd en gevoel in een serieuze discussie is niet grappig.
- Grenzen stellen werd een 2.0 variant. Het was de eerste zes maanden van 2022 een thema, maar het is nog veel meer een thema tijdens deze tweede helft. Ik heb veel nee moeten verkopen aan mensen waarbij ik dat liever niet deed. Ik heb veel dingen afgeslagen die ik misschien liever wel had kunnen doen en ik zeg vaker nee tegen de kinderen omdat ik echt geen ruimte in mijn hoofd heb voor meer chaos in huis. Ik heb het huishouden wat meer laten verslonzen, de wasmand zit vol en sporten zat er vaker niet dan wel in. Allemaal om maar een beetje sane te blijven. Ik weet alleen niet of dat helemaal gelukt is, haha.
- Het schuldgevoel is door dit alles ontzettend aanwezig. Ik weet dat het allemaal beter wordt, maar ik vind het niet fijn om mensen teleur te stellen. Inclusief mezelf. Ik leer mezelf van een andere kant kennen, zit enorm in mijn eigen introverte bubbel, ben meer afwezig voor mijn gezin en zie vrienden weinig. Ik maak echt heel bewust mijn keuzes. Bovendien ben ik tijdelijk twee dagen per week aan het werk voor een opdrachtgever waardoor ik al krapper zit in mijn tijd (ik heb echt veel te vertellen, haha). En ja, mijn blog lijdt daar ook onder en dat vind ik heel erg klote.
- De balans zien te vinden in alles en toch echt die keuzes maken. Daar komt het allemaal op neer. Ik heb de afgelopen twee maanden heel actief gewerkt aan een nieuw werkleven. Omdat mijn vorige opdrachtgever failliet ging, maar ook omdat ik daar veel behoefte aan had. Aan heb. Ik heb een paar jaar geleden al uitgesproken dat het tijd was voor iets anders. En ik kan je zeggen: het gaat komen.
Vanaf 1 november heb ik een ander leven. Nou ja, een beetje dan. Dan zal alles op zijn plek vallen, de rust weer een beetje terugkeren en mijn hoofd rustiger worden. Dan word ik weer de persoon die ik was. Of de persoon die ik op dat moment moet zijn. Een persoon die keihard gewerkt heeft, zichzelf onwijs veel is tegengekomen, die ontwikkeld is, haar comfortzone uitstapt en die even een flinke struggle achter de rug heeft. Die keuzes heeft gemaakt en haar werkzaamheden op orde heeft. Ik denk dat ik daar wel klaar voor ben.
Vanaf volgende week wordt alles al een beetje anders en mag ik nog iets anders tofs toevoegen aan mijn cv. Ik kan in ieder geval zeggen dat Mommyhood altijd een deel van me blijft en dat ik dat gewoon draaiende hou. Weliswaar niet dagelijks of misschien niet zoals je de afgelopen jaren gewend bent met reviews en momblogs, maar zeker met persoonlijke verhalen en alles wat ik maar wil delen. Maar geef me nog even de tijd en ruimte om te verwerken. Om op adem te komen. Zoals Suzan & Freek zingen: laat me maar even kwijt, ik ben even kwijt.
Keep you posted! X
