Het is dinsdagavond 20.30 uur en ik heb zin om even van me af te schrijven. Het waren hectische en intensieve dagen en ik ben blij dat vandaag een dag was dat ik lekker even aan het werk kon voor mijn opdrachtgevers. Daarmee kon ik mijn hoofd even iets anders laten doen dan me druk maken. Donderdag is Maddox namelijk een beetje ziek geworden en dat liep dit weekend behoorlijk uit de hand. Van ‘wel oké’ op donderdagmiddag naar ‘gaat hij wel of niet naar school?’ op vrijdagochtend, tot ‘op naar de spoedpost’op vrijdagmiddag en ‘we moeten hem zuurstof toedienen’ op vrijdagavond. Het leek even alsof ik in een slechte film zat maar précies een jaar na de eerste opname, lag Maddox weer in het ziekenhuis. Vorig jaar zette hij zijn schoen op 1 december op de kinderafdeling; dit jaar zette hij zijn schoen op 13 november, op diezelfde kinderafdeling. Ik hoop met heel mijn hart dat ‘drie keer is scheepsrecht’ in dit geval niet opgaat.
Astma-aanval
Maddox is astmatisch en bij flinke verkoudheden komt de ventolin extra uit de kast. Ik heb al een kort lijntje met de kinderarts omdat we een paar weken geleden een inhalator hebben toegevoegd aan zijn ritueel vanwege benauwdheidsklachten en omdat zij toch wel bang was dat Maddox het rs-virus zou gaan oppakken. Dát was niet het geval, maar de heftige verkoudheid vorige week werd een astma-aanval en die astma-aanval resulteerde weer in een opname.
Opname
Toen Maddox vrijdag gedurende de dag steeds slechter werd, voelde ik hem al aankomen. Ik belde de huisarts, liet hem checken en omdat zijn saturatie lager werd, moest ik me met hem melden bij de spoedpost. Ik ben snel naar huis gereden waar mijn moeder op ons zat te wachten, heb snel een tas vol met spullen gevuld omdat het voor mij vrij duidelijk was dat we in hetzelfde schuitje als vorig jaar zaten en reed met hem door naar het Amstelland ziekenhuis. Daar werd Maddox steeds zieker in mijn armen en uiteindelijk kreeg hij een kamer toegewezen waar de arts hem kwam checken. Na twee keer vernevelen werd toch besloten om hem een nacht daar te laten. Blij dat ik mijn spullen bij me had. We werden opgehaald door de kinderverpleegkundige, kregen een eigen kamer en toen kon het hele traject weer beginnen. ‘We gaan ieder uur vernevelen, de hele nacht door’, hoorde ik ze zeggen. De covid-test die afgenomen werd was negatief, gelukkig. We gingen weer de opname in met vernevelen, prednison en duimen.
Ieder uur vernevelen en zuurstof
Ik ken het van de vorige keer en het is zwaar. Loodzwaar. Ieder uur vernevelen betekent de vernevelaar aan voor 10-15 minuten en na drie kwartier komen ze weer je kamer binnen. De hele nacht door. Omdat zijn saturatie flink daalde toen Maddox een beetje in slaap doezelde, kon zuurstof niet uitblijven. Hij redde het niet meer op eigen kracht. Net als de vorige keer krijste Maddox de hele boel bij elkaar en vond hij dit het meest vreselijk. Terwijl hij het vernevelen prima vindt en dit helemaal zelf doet, vocht hij enorm tegen het zuurstofmasker dat hij om moest. Uiteindelijk is het gelukt en werd dit gecombineerd samen om hem de nacht door te krijgen. Gelukkig heeft hij toen redelijk geslapen en viel hij steeds in slaap tijdens het vernevelen. Om 06.30 uur was hij klaarwakker en wisten we dat er sowieso nog een dag en nacht zouden volgen. Met zuurstof is dat het protocol; eerst een nacht zonder.
Sinterklaas-weekend
De dag vond ik vrij heftig, maar dat had meer met mijn gevoel te maken. Het feit dat we hier na een jaar weer zaten, precies in het Sinterklaas-weekend, raakte me. Hij mocht zijn schoen zetten in het ziekenhuis, we hebben de intocht in het bed gekeken en moesten het Pietenhuis in Aalsmeer afzeggen. Ik vond het intens verdrietig dat ik hem dat moest vertellen. Gelukkig hebben we er wel een leuke dag van gemaakt, voor zover dat kon. Tussen het vernevelen door, dat om de twee uur mocht uiteindelijk, speelden we memory, speelden we met auto’s op het bed, keken we drie keer het Sinterklaas-journaal en werden er spelletjes gespeeld met Skyler (die thuis zat) op de iPad. Maddox was zichzelf niet, heeft drie dagen amper iets gezegd en was ontzettend boos en verdrietig de hele tijd. Snap ik heel goed. Zo klein en dan al zo veel ellende met je longen.
Kinderarts
Zondag had onze eigen kinderarts dienst en daar was ik heel erg blij mee. Ze kent Maddox al sinds hij drie maanden was en dat gaf me een goed en vertrouwd gevoel. Ze nam de tijd, checkte hem goed en uiteindelijk besliste ze dat we naar huis mochten. Met een strikt puf-schema’s, nog een paar spuitjes met prednison en een direct lijntje met de kinderafdeling.
Thuis
Inmiddels zijn we twee dagen thuis. Terwijl het gisteren heel erg goed ging, Maddox tegen het hyperactieve aan zat en ik hem sowieso vandaag naar school zou brengen, was het vandaag opeens weer niet zo best. Hij werd benauwd wakker, redde het niet meer met om de vier uur puffen, ik moest het schema iets ophogen en hij heeft zich de hele dag koest gehouden. En als Maddox zich koest houdt, betekent het dat hij zich niet lekker voelt. Ik hoop dat hij morgen weer een beetje meer zichzelf is. Hij wil dolgraag naar school en het zou fijn voor hem zijn als dat lukt die halve dag op woensdag. En voor mij eigenlijk ook. Ik snap naar een klein beetje eigen ruimte na deze intensieve dagen.
Zorgenkindje
Maddox is en blijft ons zorgenkindje. Vorig jaar vond ik heel vervelend en schokkend op dat moment; dit keer was de opname voorspelbaar maar gaf het me een naar gevoel. Gaat dit een voorbode zijn voor iedere winter? Was dit slechts het begin voor hem? Hoe gaan zijn longen het de komende winters houden? De verpleegsters in het ziekenhuis zijn waanzinnig en ik vond het fantastisch dat ze allemaal nog wisten wie hij was en dat ze hem op handen droegen. Maar het is niet zoals het hoort te zijn. Bij iedere verkoudheid sta ik nu paraat, verhoog ik de pufschema’s en hoop ik het allemaal in de hand te houden. Het feit dat dit soms niet meer genoeg is en dat er zuurstof nodig is, beangstigd me een beetje. Ook omdat hij al zo gevoelig is en een slechte weerstand heeft. We gaan zien wat de komende jaren gaan brengen. Eerst deze week maar doorkomen. Vorig jaar zat ik na een week weer op de spoedpost omdat ‘ie te benauwd werd; dat wil ik nu graag voorkomen en dus is alle aandacht op hem voorlopig. Fingers crossed!
