Een jaar geleden geloofden we nog niet dat Corona ons leven zou gaan beheersen. We hadden totaal geen weet van wat ons te wachten stond en hadden geen idee dat we in zo’n pandemie met ernstige gevolgen terecht zouden komen. Een jaar geleden waren we een weekend weg met vrienden, in een huisje op een vakantiepark van Landal. Ik stak mijn kop in het zand wat betreft de deadline voor mijn boek dat ik 1 mei zou inleveren en was net een beetje begonnen met meer bewegen. Ik sportte drie keer in de week en probeerde ook mijn stappenteller naar de 10.000 te krijgen. Raymond zat net een paar weken thuis van zijn werk vanwege gezondsheidsredenen en de kinderen gingen lekker naar school. Een jaar geleden, het voelt als een eeuwigheid. Het was een andere wereld voor mijn gevoel. Maar in een jaar kan er een hoop gebeuren en als ik toen wist wat ik nu weet, zou ik mezelf best drie adviezen kunnen geven.
Nu is het enige moment dat er is, dus wind je niet zo op over aankomende maanden.
Ik ben zo iemand die vooral kijkt naar wat er nog komen gaat. Ik kijk altijd vooruit, naar dingen die gepland staan, momenten voor de kinderen, etc. Raymond zat thuis en dat vond ik moeilijk en niet lang daarna kwam ook de eerste sluiting van de scholen. Ik zat mezelf heel erg op te winden, iedere dag weer. Ik vond het vreselijk met iedereen om me heen, telde af naar het moment dat de scholen weer opende en kon niet wachten tot Raymond ook weer aan de slag ging. Nog steeds maak ik me hier schuldig aan. Ik vind het heel moeilijk om meer in het moment te leven, of in ieder geval in deze week. Ik ben in mijn hoofd al heel erg bezig met het boek dat uitkomt, terwijl ik ook heel erg wilde genieten van de weg er naartoe. Ik ben in mijn hoofd veel bezig met Maddox die naar school gaat, terwijl ik nu nog wat mooie momenten met hem kan hebben. Ik ben nu al bezig met de vakantie in mei, terwijl ik aankomende weken ook echt nog wel veel leuke dingen kan gaan plannen. Bovendien: vandaag is ook een mooie dag om bij stil te staan. Ik probeer me hier wel meer bewust van te worden, door steeds vaker dingen op te schrijven en even een moment te pakken om stil te staan. Nu is het enige moment dat er is en wat we hebben. Alles na nu is helemaal open en onzeker. Geniet er een beetje van!
Geloof in jezelf zoals anderen dat doen, je hebt niet voor niets dat boekcontract in the pocket.
Oh, jongens. Ik kan zó onzeker zijn en twijfelen aan alles. Helemaal tijdens het schrijven van mijn boek liep ik regelmatig tegen de muur omdat mijn onzekerheid me in de weg zat. Ik ben dan echt zo’n uitsteller die haar kop in het zand steekt. Want als het er niet is, dan hoef ik het ook niet te doen en kan ik er ook niet onzeker over worden. Zo heb ik maandenlang mijn boek uitgesteld, tot er niets meer uit te stellen viel. Hetzelfde geldt nu met ander werk zoeken. Ik zou wel graag willen beginnen met een freelance klus erbij, maar ik word gewoon al onzeker van het feit dat ik op zoek moet, me moet openstellen en moet presenteren naar anderen toe en dat ik me moet bewijzen. Ik klap al helemaal dicht bij de gedachte. Zo stom, want diep van binnen weet ik wat ik kan en wat ik wil. Die onzekerheid zit me echt gigantisch in de weg. Mijn boek is ingeleverd, iedereen is trots, de redacteur is tevreden en toch ben ik dan weer bang dat het een grote flop wordt. Heel vervelend deze gedachten, kan ik je vertellen. Het advies luidt dan ook: blijf geloven in jezelf, je bezit mooie kwaliteiten en je kan het allemaal best!
Blijf goed voor jezelf zorgen op alle mogelijke manieren, dat zorgt voor meer energie.
De afgelopen jaren is me niet in de koude kleren gaan zitten. Al die slapeloze nachten waar ik nu nog steeds moeilijk uitkom, al dat gejojo met mijn gewicht, mijn huid dat ups en downs kent, mijn sportavonturen en conditie dat op en af gaat, mijn voeding waar ik het ene moment volledige controle over heb en het andere moment compleet laat versloffen. De afgelopen maanden, of eigenlijk wel het hele jaar, stonden voor mij heel erg in het teken van goed voor mezelf zorgen. Ik maakte kennis met Gladskin en kreeg mijn huid na jaren op orde, ik trok de wandelschoenen aan en liep honderden kilometers, ik sportte drie en soms zelfs vier keer in de week, ik was veel buiten, probeerde actief te blijven en lette heel erg goed op mijn voeding. En ondanks dat de nachten nog steeds een drama zijn (Maddox slaapt redelijk maar mijn eigen slaappatroon is heel erg verstoord), probeer ik toch wat liever voor mezelf te zijn door extra vroeg naar bed te gaan en niet zo veel van mezelf te verwachten ’s ochtends na een waardeloze nacht. De eerste maanden van het jaar, zo van maart tot ongeveer oktober, ging dit heel erg goed. Ik voelde me goed, zag er goed uit qua huid, was conditioneel behoorlijk vooruit gegaan en voelde me uitgerust en fit. Eind oktober is dit weer een beetje verslapt. Qua voeding, maar later ook qua beweging. Minder wandelen, de sportschool weer dicht. Ik ben het nu allemaal weer aan het oppakken en voel me met de dag weer beter en energieker. Ik wil mezelf zo graag het advies geven dat het zoveel met me doet qua energie, dat ik dit gewoon vol moet blijven houden en er een echte lifestyle van moet maken. Maar ja, makkelijker gezegd dan gedaan. Dus dit staat vanaf nu op een briefje geschreven, dat ik bij mijn bureau bewaar. Een dagelijkse reminder voor mezelf, dat ik goed voor mezelf moet zorgen. Niet alleen de kinderen voorzien van genoeg bouwstoffen en energie; maar vooral mezelf niet vergeten.
