Het is 00.15 uur als ik me omdraai en op de digitale klok kijk die aan Raymonds kant van het bed staat. Hij ligt al diep te slapen terwijl ‘ie net vijf minuten geleden zijn hoofd op het kussen legde. Ik lag er om 21.30 uur in, sliep heel snel maar werd uiteindelijk wakker op een tijdstip dat voor mij bekend is. Het is de tijd dat Maddox ruim twee jaar lang wakker werd voor een fles. Een fles die we maar moesten blijven maken vanwege zijn lage gewicht. Het is ook een tijdstip waarop Skyler vaak begon te schreeuwen vanwege zijn nachtangsten. Maar nu is het stil. Maddox slaapt en hoeft geen fles meer. Skyler slaapt en heeft vrijwel geen last meer van de schreeuwbuien. Iedereen slaapt. Behalve ik. Ik ben zo gewend geraakt aan het wakker worden, dat het me niet meer lukt om volledige nachten door te slapen. Ook nu Maddox veelal de nachten doorhaalt en slaapt van 18.30 uur tot 06.30 uur lukt het me niet om rustig in bed te liggen en de volgende dag wakker te worden van de wekker. Een nacht met minimaal drie keer wakker is voor mij geen onbekend terrein meer.
Meerdere keren wakker
Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet meer moe ben door onderbroken nachten. Ik ben het gewend om meerdere keren wakker te worden en als ik nu alleen even naar het toilet ga, ben ik veel minder aan het lopen dan toentertijd met de kinderen. Echter, ik krijg nu opeens zoveel meer uren slaap dan dat ik gewend ben, dat ik vaak in de nacht wakker word of soms om 05.00 uur klaarwakker ben. Om vervolgens na een hoop gewoel om 06.15 uur voor nog tien minuten in slaap te vallen. Dat laatste is trouwens wel funest voor mijn ritme en energie; dan kan ik beter om 05.00 uur gewoon aan de slag gaan. En áls ik dan na heel wat woelen ’s avonds in slaap val en pas ’s ochtends wakker word, dan ben ik volledig gedesoriënteerd en sleep ik mezelf met veel moeite mijn bed uit.
Onrustig
Ik ben blij dat de slapeloze nachten na zes jaar verleden tijd zijn en dat we negen van de tien keer een rustige avond en nacht hebben, maar het heeft bij mij zijn sporen nagelaten. Mijn slaapritme is volledig verstoord en stiekem word ik daar nog veel meer moe van. Ik lig uren naar het plafond te staren, slaap onrustig en ben toch wel blij als ’s ochtends de wekker gaat. Inmiddels probeer ik wat nachtrust-middelen uit maar vooralsnog wil dat nog niet echt aanslaan. Het inslapen lukt over het algemeen oké; het daarna vaak wakker worden is heel vervelend. Ik word er onrustig van, mijn lichaam voelt onrustig, ik bedenk weer van alles in mijn hoofd, ga weer naar het toilet, kijk bij de kinderen en kruip vervolgens weer onder de wol in de hoop dat ik de slaap weer kan vatten. Dat ik naast me soms een snurkende vent heb liggen helpt niet heel erg mee maar ik kan vooral heel erg boos worden midden in de nacht dat het hem wél lukt om te slapen. Gewoon naar bed, hoofd op het kussen, ogen dicht en snurken maar. Om de volgende dag te kunnen zeggen: ‘goh, ik heb lekker in een keer doorgeslapen!’
Goede hoop
Het heeft tijd nodig. Zes jaar onderbroken nachten zijn natuurlijk niet direct opgelost na een maand doorslapen. Het is ook een van de redenen dat ik niet naar een hotel ging toen Maddox nog aan het spoken was; tijdens logeerpartijtjes van de kinderen lag ik ook maar naar het plafond te staren, simpelweg omdat je eraan gewend bent. Ik kan het handelen en na al die tijd ben ik allang blij dat ik eindelijk redelijk rustige slapers heb, maar ik zou ook wel eens om 07.00 uur willen roepen: ‘goh, ik heb lekker in een keer doorgeslapen! Dat is me de afgelopen jaren nog niet een keer gelukt.’ Ik ben benieuwd na hoeveel tijd dat gaat gebeuren.
Geen tips, maar die heb je inmiddels vast ook al gelezen allemaal. Ik hoop alleen voor je dat jij je ook snel weer goed uitgerust voelt na een nacht slapen
De magische momenten podcast op spotify. Aanrader als je maar blijft malen 🙂 sowieso komt het goed.. ooit.. you go girl
Zo herkenbaar! Ik heb dan wel geen 6 jaar gebroken nachten gehad, maar 2 jaar. De laatste maanden slaapt mijn dochter steeds beter (hout vasthouden!), maar net als jou word ik veel wakker ‘s nachts en kan ik niet meer in slaap vallen. Ik weet als geen ander hoe irritant dat is. Het is zelfs zo erg dat ik me inbeeld dat ze aan het huilen is. Als ik dan op de babyfoon kijk, ligt ze gewoon rustig te slapen. Dat gehuil zit enorm in mijn systeem. En ja, ook hier een snurkende man die na 5 minuten in slaap valt. Dat helpt inderdaad niet.
Bij Quinten heb ik een jaar niet doorgeslapen en het duurde 2 maanden om dat weer te leren. Dus het kan wel weer terugkomen, ik hoop het zo voor je!
Een tip: Sleepzzz melatonine 5 mg. 1 Strip helemaal opmaken, heeft mij erg geholpen.
Zo ontzettend herkenbaar… Ging mijn jongste na drie jaar eindelijk (af en toe) doorslapen, lag ik zelf wakker. Vooral het inslapen was bij mij het probleem, alsof mijn lichaam dacht ‘wat heeft het voor zin om nu te slapen als ik er toch zo weer uit moet’. Inmiddels gaat het een stuk beter. Omdat er meer tijd overheen gegaan is, en omdat er meer rust in huis is in deze gekke Corona tijd. Ik hoop dat het bij jou ook snel beter gaat want als er IETS vervelender is dan ’s nachts wakker zijn dan is het wakker zijn terwijl de kinderen slapen…
Heel herkenbaar, ik ben ondertussen ook de enige die wakker ligt naast mijn snurkende partner. Ook beeld ik me in gehuil te horen maar dochter ligt heerlijk te slapen. Ik ben sowieso een moeilijke slaper maar zo’n verstoord ritme is erg jammer ja!