Rivaliteit tussen de kinderen

Zojuist stond ik op het schoolplein om Skyler op te halen en omdat het donderdag is, had ik Maddox ook mee. Het is enorm schattig om te aanschouwen; Maddox staat te springen voor de deur en zodra het klaslokaal opengaat (deze deur bevindt zich direct aan het schoolplein), houdt hij Skyler nauwlettend in de gaten. Zodra Skyler eraan komt stormt Maddox op hem af, omhelst hem en Skyler geeft zijn kleine broertje een kus op zijn hoofd. Iedere keer doet het me weer smelten en vind ik het heerlijk om te zien hoe fijn Maddox het vindt als Skyler er weer is. Maar er is ook een andere kant; we zijn nog geen uur binnen en ik hoor de jongens schreeuwen tegen elkaar. Maddox wil samen spelen; Skyler wil rustig een filmpje kijken. Skyler wil met Maddox spelen, maar Maddox is te wild en maakt het stuk. Ze doen hun best en ze willen heel graag, maar momenteel maken ze vaak ruzie met elkaar. Die bekende broer/zus rivaliteit is in volle gang en ook al hebben ze echt hun goede momenten en kunnen ze héérlijk samen spelen; dat geruzie maakt me hondsdol.

Skyler is op een leeftijd dat hij zijn eigen ding heel erg belangrijk vindt. Hij vindt het heerlijk om zich terug te trekken met de iPad op ons bed, bijvoorbeeld. Hij vindt het heerlijk om in alle rust te bouwen met Lego aan de eettafel en hij vindt het fantastisch opeens om te tekenen en te schrijven en zich daar helemaal in te verliezen. Maddox wil graag meedoen. Hij voelt zich groot, ziet Skyler echt als zijn beste vriend, kijkt tegen hem op en doet alles na wat Skyler ook doet. Dat valt zeker niet altijd in de smaak bij onze oudste. Maddox zit momenteel ook zeker de fase dat ‘ie aan het testen is. Bouwt Skyler heel lief een treinbaan voor Maddox; maakt hij hem na vijf minuten stuk. Zit Skyler een kleurplaat in te kleuren; pakt Maddox een stift om er een streep doorheen te zetten. Andersom weet Skyler ook heel goed dat ‘ie soms verkeerd bezig is. Zijn kleine broertje de schuld geven, heel snel naar beneden om de iPad te claimen terwijl we hem Maddox beloofd hadden en net wat harder roepen dat ‘ie nog op mag blijven terwijl ik Maddox naar bed breng. De slachtofferrol is bij beide kinderen wel al bekend. De ander de schuld geven, extra hard (nep)huilen, nog even snel uithalen achter mijn rug om en dat soort zaken. Ik kan wel zeggen dat het echte broers van elkaar zijn; ze kunnen niet zonder, maar momenteel ook niet mét, elkaar.

Het is zeker niet zo dat het continu strijd is; het is zeker wél zo dat het op dit moment fijner is om ze alleen te hebben. Gelukkig hebben we die momenten genoeg, aangezien Skyler al op school zit en Maddox natuurlijk nog niet. Je merkt dan echt grote verschillen en ik kan wel zeggen dat dat de fijnste momenten zijn met de jongens. Alhoewel het gisteren wel weer heel erg genieten was, toen ik de jongens heel lief in het bos zag spelen samen. Buiten gaat het eigenlijk altijd wel goed samen; binnen lijken ze een soort van hun territorium af te willen bakenen, haha.

Van How2Talk2Kids heb ik het boek ‘broers en zussen zonder rivaliteit’ ontvangen en daar ga ik zeker vanavond al in beginnen. Ook heb ik al een tijdje het boek ‘Samen spelen, wat nou delen?’ liggen. Het zijn twee mooie boeken die meer vertellen over de rivaliteit tussen broers en/of zussen en vooral in die van How2Talk2Kids vind je herkenbare voorbeelden en manieren om bepaalde situaties goed en rustig op te lossen. Hoe vaak ik wel niet als een politieagent tussen beide jongens ga zitten, schreeuwend dat ze normaal moeten doen… Wat ik nog wel heel lastig vind is dat ze vaak ruzie hebben, maar dat het ook vaak gewoon spel is. Ze kunnen zichzelf daar zo in verliezen, dat het behoorlijk wild wordt met gegil en dat ik direct denk dat er iets aan de hand is.

Ach, laten we het erop houden dat het een uitdaging is momenteel met die twee jongens. De leeftijd 6 en 2.5 kunnen heel erg leuk, fijn en makkelijk zijn samen, maar het levert ook zeker soms onhandelbare situaties op. Maar tijdens het typen van dit stuk zijn de jongens boven, hoor ik af en toe ‘Nee, Maddox!’, schreeuwt Maddox weer ‘Mag wel!’ en hoor ik vervolgens ‘Oké, kom maar lievie’ uit Skylers mond. Veel kunnen ze ook zelf oplossen en ik merk dat dat ook zeker beter gaat als ze boven samen spelen, of beneden samen spelen waar ik ook bij ben. Af en toe moet je de boel maar gewoon even laten gaan. Tot ze elkaar de hersenen inslaan, dan wordt het tijd om in te grijpen. How2Talk2Kids leert me vast nog wel hoe dat moet.