Hartverscheurend

Vandaag wil ik niet schrijven over hoe slecht het is als je als ouder de keuze maakt om te gaan werken en daardoor een kinderdagverblijf nodig hebt. Ik wil niet schrijven over hoe slecht en gevaarlijk een stint is en dat het verboden zou moeten worden. Ik wil niet schrijven over een leidster die niet goed heeft uitgekeken. Van dat alles is namelijk helemaal geen sprake. Het gaat om een dodelijk ongeluk, waarbij vier kinderen overleden zijn en de leidster en een ander kindje zwaargewond in het ziekenhuis liggen. Het gaat om een gebeurtenis waar heel Nederland vannacht niet van heeft kunnen slapen en het gaat om iets waar we gisteren allemaal een traan om hebben gelaten.

Gisterochtend 08:00 uur. Ik was doodop want Maddox besloot weer te gaan spoken en was uiteindelijk om 05:30 uur klaarwakker. Ik niet, en ik had onwijs veel moeite om er een gezellige ochtend van te maken. Sterker nog: ik was ontzettend blij dat we richting school gingen, waar zowel Skyler als Maddox een dagje naartoe gingen. Maddox een extra dag naar het kinderdagverblijf vanwege een afspraak waar ik echt heen moest en Skyler extra naar de overblijf én na school spelen bij een vriendje. Ik had het goed geregeld en had de hele dag voor mezelf.

Het was 09:00 uur toen ik weer thuis was. Ik kreeg aan app’je van een vriendin over een ongeluk waarbij kinderen waren overleden. Ik hoorde later dat het om een stint en een trein ging en mijn maag draaide om. Kinderen tussen de 4 en 8 jaar oud die ’s ochtends door hun ouders uitgezwaaid waren, die een dikke kus kregen, die ‘tot vanmiddag!’ riepen, ‘ik hou van jou!’ en ‘veel plezier op school!’ hadden gehoord van hun ouders en die door een leidster naar hun school werden gebracht. Een doodnormale ochtend die uitloopt op een vreselijk drama. Drie kinderen uit hetzelfde gezin, wat zullen ze het gezellig hebben gehad tijdens het eerste gedeelte naar school. Ik ken namelijk alleen maar verhalen van kinderen die de stint fantastisch vinden. De grootste lol en heel veel gezelligheid met de leidster die op dat moment zo’n bak moet besturen. Het is namelijk ook gewoon hartstikke tof. Als alles goed en naar behoren werkt.

Mijn eerste gedachte: ‘ze zal toch geen haast hebben gehad en om de slagbomen heen zijn gereden?’ Maar al gauw veegde ik die gedachte van tafel. Dat kan niet, iemand met zo’n verantwoordelijkheid, die gok neem je toch niet? Wat zou er gebeurd zijn? Op het moment van dit schrijven ken ik alleen wat speculaties; de remmen hebben het niet gedaan en de stint is vol tegen de slagbomen gereden. De leidster deed haar best om de kinderen te redden maar tevergeefs, de trein kwam er al aan.

Ik denk aan hoe blij ik was dat de kinderen van mij naar school konden. De nacht was rot, de ochtend om 05:30 uur veel te vroeg. Ik was moe en veel te gehaast en eenmaal thuis achter de computer las ik over het verschrikkelijke ongeluk. Ik deed leuke dingen gisteren en had leuke gesprekken, maar de kinderen zaten in ons hoofd. Bij de presentatie van VTech aan onze tafel ging het over niets anders. Ze zaten in ons hoofd, in ons hart, in de knoop verweven in onze maag. Niets leek nog belangrijk.

Ik checkte direct de app waar ik een foto zag van Maddox die heerlijk aan het knutselen was. Ik dacht aan Skyler die bij een vriendje kon spelen omdat mama even op pad moest. Ik dacht aan het feit dat mijn kinderen in de stint hadden kunnen zitten omdat ze daar regelmatig uitjes mee hebben gemaakt. Ik dacht aan het feit dat de leidster doodsangsten had en heeft uitgestaan en dat ze schijnbaar heeft geroepen dat ze de stint niet onder controle kreeg. Dat ze er alles aan heeft gedaan om de kinderen te redden met gevaar voor eigen leven. Dat het misschien wel een juf van Maddox had kunnen zijn die iedere dag weer haar best doet om voor onze kinderen te zorgen en er een gezellige, vertrouwde en mooie dag van te maken.

Ik sta stil bij de machinist die dit nooit zal kunnen verwerken. Ik mocht later mijn kinderen halen en dacht aan de ouders die dat niet meer konden doen. Ik overhandigde cadeautjes aan de leidsters die zo ontzettend goed voor mijn kind zorgen omdat ze dat verdienen op de Dag van de Leidster en was in gedachten bij de vrouw die dit waarschijnlijk nooit meer te boven komt.

Ik knuffelde gisteravond mijn kinderen tot ze niet meer wilden en Skyler mocht vijf verhaaltjes uit het Dikkie Dik boek, waar ik normaal niet altijd zin in heb omdat ik een schurfthekel heb aan dat boek. Maar het was even niet belangrijk wat ik vond. Het draaide om mijn kinderen die ik heelhuids bij me had. Ik dacht aan de dag daarvoor die ontzettend fijn was en waar we alle drie ontiegelijk van hebben genoten. Ondertussen liet ik wat tranen. In gedachten was en ben ik in Oss, en deze week nog meer dan ooit bij mijn kinderen. Mijn moederhart huilt. Hartverscheurend.