Drie onverwachte leermomenten door het moederschap

Toen ik jullie laatst vroeg om artikelideeën kwamen er paar mega leuke suggesties, waaronder; wat zijn drie onverwachte leermomenten door het moederschap? Ik heb er echt de afgelopen dagen iedere dag wel even over nagedacht en uiteindelijk kwam ik tot de volgende drie punten. Dit had ik niet verwacht, maar leerde ik van de afgelopen vier jaar met Skyler én het afgelopen jaar met Maddox om me heen.

Ik ben niet de moeder die ik vroeger altijd dacht te worden

Vroeg me vroeger wat ik wilde worden en ik gaf ‘moeder’ als antwoord. Ik wilde ook graag juf worden maar moeder worden was mijn nummer 1 goal. Een vriendje vinden, trouwen en kindjes maken. Oh, en ik zou dus juf worden, maar hoe ik dat met de kinderen zou combineren wist ik nog niet. Ik wilde namelijk fulltime bij de kinderen zijn. Dat juf worden werd hem even niet aangezien ik na een jaar Pabo gillend gek werd, maar de rest van het plaatje komt toch redelijk overeen. Ik heb een stabiele relatie, de trouwplannen liggen er en ik ben moeder van twee fantastische kinderen. Maar dat beeld van vroeger klopt toch niet helemaal aangezien ik niet 24/7 bij ze wil zijn. Ik droomde altijd van kinderen en het feit dat ik daar altijd voor zou zorgen. Ik zou altijd thuis zijn om met ze te kleuren, te knutselen en na schooltijd klaarzitten met thee en koekjes om de dag door te spreken. En hoe graag ik ook zo’n moeder zou willen zijn; ik ben het niet. Natuurlijk zorg ik voor ze, hou ik van ze met heel mijn hart en wordt er echt weleens gekleurd, worden er spelletjes gespeeld, gepraat en koekjes gegeten, maar echt een knutselmoeder en thuisblijfmoeder ben ik niet geworden. Ik hou namelijk heel erg van mijn eigen ruimte, nog meer dan ik dacht, en ik word enorm gelukkig van het feit dat mijn kinderen nu op school zitten en ik momenteel dit artikel typ in een tentje waar ik ondertussen geniet van koffie en een ontbijtje. Even geen kinderen, geen vieze neuzen, geen vieze broeken en geen ‘ge-mamaaaaa’ om me heen. Lekker mijn eigen ding doen, werken, mijn eigen ruimte claimen en vervolgens straks weer opgeladen mijn kinderen ophalen. Dán ben ik namelijk wel weer volledig moeder en daar geniet ik dan ook met volle teugen van. Had me vroeger verteld dat ik mijn kinderen naar het kinderdagverblijf zou brengen om zelf thuis te werken, dan had ik je voor gek verklaard. Nu ben ik alleen maar heel erg blij met de keuze en zou ik niet anders willen. De combinatie kinderen, thuiswerken en opvang bevalt me ontzettend goed en ik ben blij dat ik toentertijd met Skyler en nu met Maddox die keuze heb gemaakt.

Streven naar perfectie hoeft niet meer

Het moederschap heeft me in positieve zin veranderd. Niet alleen word ik gelukkig in mijn rol als moeder, ook voel ik me veel beter over mezelf. Voorheen moest alles maar beter, groter en mooier; ik moest en zou afvallen, ik moest en zou overal naartoe gaan om te groeien, ik moest maar contact houden met iedereen om aardig gevonden te worden en ik moest en zou ja zeggen ten koste van mezelf. Dat is echt heel erg veranderd de afgelopen jaren, en vooral de laatste twee jaar. Ik ben gelukkig met hoe ik nu ben, hoe mijn leven er nu uitziet en hoe alles loopt. Ik hoef niet de grootste blogger te zijn, zolang ik mijn eigen ding maar kan doen. Ik hoef geen duizenden euro’s per maand te verdienen, zolang ik mijn rekeningen maar kan betalen en af en toe iets leuks voor mezelf kan kopen. Ik hoef geen maat 36 zolang ik maar op deze maat blijf, niet zoveel aankom en positief naar mezelf kan blijven kijken. Ik hoef niet zo heel veel vrienden, zolang de mensen die er wel zijn maar belangrijk genoeg zijn, blijven en er voor me zijn. Het hoeft gewoon niet anders. Als het voor altijd zo zou blijven zou ik gelukkig genoeg zijn voor de rest van mijn leven. En dat gevoel is zó prettig. Het zorgt voor minder stress en omdat ik liever voor mezelf ben, sta ik ook blijer op en voel ik me goed. Ik heb ontdekt de afgelopen jaren dat je bezig kunt blijven en als je die perfectie die je toen in je hoofd hebt bereikt, is het alsnog niet goed genoeg. Ik wil blijven groeien en mezelf blijven ontwikkelen, maar op een heel andere manier dan dat ik altijd heb gedacht. Ik wil leren over nieuwe dingen in de vorm van cursussen, ik heb bepaalde doelen in mijn leven waar ik aan wil werken (komt dat rot boek weer om de hoek kijken, haha), ik wil een goede moeder zijn en blijven voor mijn kinderen en gelukkige jaren hebben met Raymond en met ons gezin. Leuke dingen kunnen doen, het gezellig hebben met zijn alles, gezond blijven en ondertussen werken aan mijn eigen ding. Ik denk dat ik het daarmee al druk genoeg heb in het leven.

Slaap is zo, zo, ZO belangrijk

Als je een baby krijgt bereid je je voor op slapeloze nachten. Een paar maanden gebroken nachten horen erbij en dat kun je prima handelen. Althans, dat denk je als je nog geen kinderen hebt. In de kraamweek is dat ook wel zo, dan leef je op adrenaline en is iedere onderbroken nacht prima te doen. De weken daarna accepteer je het ook nog en als je een relatief goede slaper hebt die af en toe eens wakker wordt, is dat ook prima. Maar als het maanden, of soms zelfs jaren duurt en je kind een paar keer per nácht wakker wordt, weet je soms van gekkigheid niet wat je met jezelf en je leven aan moet. Ik heb regelmatig reacties gehoord van ‘ach, dan slaap je overdag toch?’ Of ‘tsjah, het hoort erbij als je een kindje krijgt!’ Ik snap dit allemaal heel erg goed, helemaal als mensen zonder kinderen of ouders van goede slapers dit uitkramen. Maar weet je? Onderbroken nachten zijn zó heftig, niet slapen is zó kut en slaap is zó belangrijk, dat het je hele leven kan beïnvloeden. Toen met Skyler stond ik iedere ochtend huilend op omdat ik zo moe was en de dag weer was aangebroken. Ik was ’s avonds gesloopt omdat Skyler er een potje van maakte en nu met Maddox, die gelukkig wel iets beter slaapt dan zijn grote broer deed, was ik na zes maanden helemaal van het padje af en trok ik het niet meer. Slapen wordt zo onderschat en wat het met je gemoedstoestand doet is ongelofelijk. Je relatie staat op spanning, je relatie met je kinderen wordt verstoord, je relatie met jezelf is kut, je werk lijdt eronder, de band met vrienden en familie wordt slecht en je bent gewoon een mess. Daarom, lieve mensen. Koester je slaap nu het nog kan, voel je geen slechte ouder als jouw kindje ook niet binnen een maand doorslaapt en zorg goed voor jezelf als jouw kind er net zo’n puinhoop maakt ’s nachts als mijn twee kids. I feel you en ik kan je zeggen: er is licht aan het einde van de tunnel. Tot die tijd moet je standje overleven aanzetten. Hang in there.

Nou, ik denk dat dit wel een mooi lijstje is. How about you, mensen met kinderen? En sorry, volgers zonder kids. Voor jullie nu ook een vraag, haha: wat heb jij in 2017 geleerd wat je meeneemt voor de rest van je leven?