Van 2012 naar 2018: een wereld van verschil

Op Twitter zag ik van de week een afbeelding met daarop de tekst: ‘post a pic of you from 2012 and 2017 and see how much you’ve changed. Dit soort dingen vind ik altijd leuk en dus dook ik direct mijn archief in om een foto uit 2012 tevoorschijn te halen. Ik zag al vrij snel dat er qua uiterlijk niet eens zo heel veel is veranderd. Ik draag nu een bril en ik ben wat kilootjes zwaarder, maar over het algemeen zie je nog goed dat ik het ben. Als ik kijk naar het leven van toen en het leven van nu, dán zie ik pas echt de grootste verschillen. Sterker nog: op mijn relatie met Raymond na is eigenlijk alles wel veranderd.

In 2012 was ik volop bezig met Styleguide. Ik was net een jaartje fulltime aan het bloggen, had mijn hoogtepunt qua bezoekersaantallen en zat er lekker in. Ik ging naar fashionweeks, had vaak afspraken, schoot meerdere keren per week outfitfoto’s en was eigenlijk altijd wel de hort op. En het is niet dat ik er op dat moment niet van genoot want anders had ik het niet gedaan (denk ik), maar voor nu kan ik me er totaal geen voorstelling meer bij maken.

2012 was ook het jaar waarin ik na jarenlang afvallen mijn streefgewicht behaalde. Ik zag de 65 kilo op de weegschaal en was daar blij mee. Niet enthousiast, maar gewoon blij. Het kon in mijn hoofd namelijk altijd wel beter. Nog steeds waren mijn benen te dik, mijn buik te zichtbaar en mijn armen te flink. Bizar eigenlijk, want als ik nu foto’s terugkijk denk ik echt ‘my goodness, wat een figuurtje.’ Als ik de foto’s bekijk van 2012 zie ik ook een kledingstijl waar ik op dat moment dol op was; ik droeg eigenlijk vaak jasjes, mooie tops, heel hoge hakken en stond altijd wat krampachtig op de foto’s om mezelf slanker te laten lijken. En dat terwijl ik er zo beeldig uit zag. De kledingstijl voelde op dat moment helemaal mij en ik kon aardig goed en lang op hakken lopen. Die goede oude tijd.

Maar ik zie ook wat anders als ik naar de oude foto’s kijk en dat is een berg onzekerheid. Misschien dat ik daarom wel altijd de hort op was terwijl dat diep van binnen niet is wie ik ben. Ik wilde mezelf als blogger bewijzen en overal bij horen. Misschien dat ik daarom ook zo gefocust was op het afvallen want ja, met maat 38 en 65 kilo ben je – vond ik toen- leuker dan als je maat 42 draagt en tien kilo zwaarder bent. Jasjes en pumps maakten me een stukje zekerder en verbloemden (hoopte ik) die grote onzekerheid. Als ik nu naar de persoon op de foto kijk voel ik ergens wel trots want ik weet waar ik vandaan kwam. Ik voel trots omdat het me gelukt was om aan mezelf te werken en om mijn bedrijf op te bouwen. Maar als ik naar de foto van 2017/2018 kijk, voel ik me pas écht goed over mezelf, ondanks dat er juist nu genoeg dingen zijn om onzeker over te zijn.

Het is nu 2018 en ik ben zwaarder dan toen in 2012. Tien kilo om precies te zijn. Ik draag maat 40/42, kan niet meer op hakken lopen, draag liever sweaters dan jasjes, ga sowieso niet meer naar fashionweeks en sla menig event over. Sterker nog: Styleguide is gestopt en Mommyhood is er voor in de plaats gekomen. De grootste verandering is natuurlijk dat ik twee kindjes heb gekregen en juist het moederschap is iets waar wij vrouwen super onzeker van worden. Maar het is waar: deze twee jongens hebben me zo veranderd, dat ik sinds kort pas écht kan zeggen dat ik tevreden ben met mezelf. Dat heeft niks te maken met kleding, niks met gewicht (dat gewoon nog steeds lekker schommelt, in dat opzicht is er alle jaren niks veranderd), niks met sociale contacten en zeker niks met mijn werk. Het heeft te maken met meer zelfvertrouwen, meer innerlijke rust en het feit dat die twee jongens mijn leven zijn en ik hun leven ben.

Veel volgers van mij van vroeger, die me graag volgden op Styleguide vanwege de mode, zijn afgehaakt. Ze hebben lange tijd tegen me gezegd dat ze het ‘meisje met de mooie jasjes en de pumps’ zo misten. Dat ze de oude Shir misten en me zo veranderd vonden. Ja, dat ik veranderd ben is een ding dat zeker is. Maar als ik naar alles kijk, heeft die verandering me alleen maar goeds gebracht. Ik ben veranderd van een meisje van 25 naar een vrouw van 30 met een gezin. Ik doe wat ik het meest leuk vind om te doen, laat me niet meer –of in ieder geval minder- leiden door wat anderen van me verwachten. Ik voel me stabieler, meer zeker en echt een stukje rustiger dan alle jaren hiervoor. Natuurlijk is er altijd ruimte voor verbetering, ben ik heus wel blij als de weegschaal opeens drie kilo lichter aangeeft en voel ik me soms genoodzaakt om even ergens naartoe te gaan voor mijn werk terwijl ik daar niet zo heel erg veel zin in heb. Maar ik laat me er niet meer allemaal door leiden en het mijn leven bepalen. Ik vind dat iets heel moois en vooral iets heel erg fijns om te ervaren.

Ik hoop dat ik over vijf jaar weer zo’n tag tegenkom en weer een foto kan delen. Ik ben er namelijk nog niet en ben nog niet op het punt dat ik wil zijn qua zekerheid en zelfvertrouwen. Maar ik had in 2012 nooit verwacht dat ik in 2018 op dit punt zou staan. Daar kunnen geen slanke lijntjes, hoge pumps en uitnodigingen voor modeshows tegenop.

Vertel eens: als je kijkt naar foto’s uit 2012, hoe voel je je dan? Heeft het moederschap jou veranderd qua zelfvertrouwen?

ps: I swear, aan mijn tanden(kleur) heb ik niks laten doen. Geen idee waarom het nu zo wit lijkt en toen in 2012 zo geel, haha. Denk door de sjaal en mijn vreselijke huid(skleur) op dat moment. Ook dat is een wereld van verschil.