Interessant: het competente kind

Al regelmatig heb ik lovende woorden uitgesproken over het kinderdagverblijf waar Maddox nu naartoe gaat. Vooral de rust valt me iedere week weer op. In de gangen, op de groep. Er zijn veel groepen, veel kinderen en iedereen komt rustig binnen. Je hoort geen gillende kinderen, je hoort amper kindjes huilen en als je eenmaal de deur van de klas opent, voel je de positieve, warme en dus de rustige sfeer. Het doet Maddox onwijs goed en daar ben ik heel erg blij om. Gisteren was Sinterklaas op de crèche en zelfs toen was het een oase van rust. Op de achtergrond hoorde je heel zacht Sinterklaasliedjes spelen en in een lokaal achterin zat Sinterklaas met twee Pieten. Af en toe kwamen er kindjes kijken en alles was heel gemoedelijk. En dus rustig. Ik hou van rust en ik merk dat dat een positieve invloed heeft op Maddox. Je zal me er vast nog vaak over horen. Ik werd er helemaal een beetje emotioneel van, zo mooi vond ik het hoe ze deze spannende gebeurtenis aanpakten.

Ouderavond

Afgelopen week had ik mijn eerste ouderavond en het ging niet over het spreken met de leidster over je eigen kind, maar er werd een algemene presentatie gegeven over het competente kind en hoe CompaNanny, de plek waar Maddox zit, handelt. Na de presentatie mocht je naar de groep en werd er een filmpje getoond waarin je beelden kon zien van de dagelijkse bezigheden op de groep, inclusief je eigen kindje, en hoe zij alles in de praktijk uitvoerden. Ontzettend fijn! Ik heb tijdens de presentatie veel geleerd en vond het zo interessant, dat ik het met jullie wilde delen. Ik heb foto’s gemaakt van de presentatie zodat ik het later zou kunnen uitwerken. Bij dezen! Ik heb geen idee of jullie dit interessant vinden, maar ik in ieder geval. Ik schrijf het dan ook graag op!

Competent

De ouderavond ging over het feit dat kinderen van nature competent zijn, dat ze de drang en behoefte hebben om zich te ontwikkelen. Daar hoeven ze niet in gemotiveerd of gepusht te worden door volwassenen. Ieder kind ontwikkelt zich op zijn of haar eigen tempo, maar uiteindelijk kunnen ze over een paar jaar allemaal hetzelfde. Mits het natuurlijk gezonde kindjes zonder enige beperkingen zijn. Kindjes die niet erkend worden in hun behoeften en gevoelens en geen ruimte krijgen, kunnen incompetent raken. Als je een kindje de tijd en ruimte geeft, zal het vanzelf ontdekken dat hij of zij ook kan rollen, kan kruipen en misschien wel kan staan. Zet je een baby constant vast in een wipstoel –om maar even een voorbeeld te noemen- zal het natuurlijk vrij weinig kunnen doen. Dit opende wel een beetje mijn ogen. Ik vind het namelijk soms wel makkelijk om Maddox in de kinderstoel naast me te zetten of in de wipstoel op de grond als Skyler aan het spelen is. En dat terwijl hij zo graag wil bewegen en zich wil ontwikkelen. Maddox kan al flink tijgeren en het kruipen zit eraan te komen. Het is jammer als ik hem die ruimte niet gun, alleen maar omdat het mij even beter uitkomt om hem vast te zetten. Een goede balans vinden is hierin ontzettend fijn. Op het kinderdagverblijf zie ik Maddox eigenlijk alleen ‘vast’ zitten als hij aan het eten of aan het uitbuiken is. De rest van de tijd ligt hij op de grond te spelen.

Volgende ontwikkeling

Wat ik heel mooi vond om te horen was dat kinderen vanzelf voelen wanneer het klaar is voor een volgende ontwikkeling. Geef ze een uitdagende en veilige ruimte, een gevoel van vertrouwen en veiligheid, en je zal zien dat ze zich op hun eigen tempo gaan ontwikkelen. Eerst rollen en dan zitten? Eerst zitten en dan rollen? Eerst zitten en dan kruipen of juist eerst tijgeren en dan pas zitten? Zodra ze de ene ontwikkeling onder de knie hebben, zullen zij zich pas focussen op de volgende. En dat zie ik bij Maddox ook heel erg terug. Hij wilde eerst rollen en vervolgens leerde hij tijgeren. Nu pas begint hij met iets stabieler zitten, maar ik merk ook dat kruipen eigenlijk zijn prioriteit heeft. Hij zit constant op handen en knieën heen en weer te wiebelen in de hoop dat hij vooruit komt. In een stoel tuimelt hij nog alle kanten op. Ik ben benieuwd welke ontwikkeling nu gaat volgen. Kruipen zou hij fantastisch vinden; zitten zou makkelijk zijn voor mij, haha.

Ik wil niet al teveel reclame maken voor het kinderdagverblijf, maar wel even vanuit hun naam praten omdat ik daar nu eenmaal de ouderavond had. Ze vertelden me dat ze het ‘competente kind’ ondersteunen door de volgende handelingen;

Ruimte te geven

Kindjes worden niet teveel gestimuleerd en mogen zich dus ontwikkelen op hun eigen tempo. Ze worden simpelweg gewoon op de grond gelegd waar ze kunnen ‘spelen’. Wat ze gaan doen bepalen ze helemaal zelf. Ze ontwikkelen zich dan ook zelf en de leidsters zijn er alleen om een handje te helpen en de boel in de gaten te houden. Bovendien wordt de bewegingsvrijheid niet beperkt door de kindjes dus niet in stoelen of in boxen te zetten. Ook gaven ze aan dat de kinderen zoveel mogelijk op een harde ondergrond liggen. Om zo goed contact te maken met ‘de aarde’ en beter grip te hebben om bijvoorbeeld te draaien en te kunnen staan. Ik zie ook negen van de tien keer alle kinderen op blote voeten, voor dat extra stevige gevoel. Als laatste wordt er gezorgd voor zo min mogelijk impulsen. Erg mooi, vind ik.

Objectief benoemen

Alle handelingen worden benoemd, wat de kinderen zien en wat ze doen, wat ze voelen en hoe ze reageren. Hierdoor voelen de kinderen zich gezien. Bovendien worden kinderen effectief geprezen. Een kindje moet iets doen omdat hij of zij dat zelf wil en niet omdat er altijd maar complimenten volgen. Dit is voor mij een leerpunt, aangezien ik overal wel ‘goed zo! Wat knap van je’ op kan zeggen, haha. Als laatste zorgen de leidsters voor veel contact tijdens verzorgingsmomenten. Alles wordt benoemd, ook als een kind bijvoorbeeld opgepakt wordt tijdens het spelen omdat het verschoond moet worden. Hoe gek is dat eigenlijk voor een kleintje, om opeens uit zijn spel weggehaald te worden vanwege een schone broek? Door uitleg te geven weten ze wat er komen gaat en wordt alles iets meer voorspelbaar.

Te laten kiezen

Tijdens een cursus van How2Talk2Kids, waar CompaNanny ook goed mee werkt, leerde ik al dat je kinderen het beste kunt laten kiezen. Maar dan wel zo, dat het antwoord altijd is zoals jij dat graag wil zien. Leren beslissen is een belangrijke vaardigheid en zo worden kinderen geholpen om te groeien in eigenwaarde en zelfvertrouwen. Ik vraag Skyler ook niet zo vaak meer ‘wat wil je op brood?’ maar stel meer de vraag ‘wil je dit of dit op je brood?’ Zo hoeft hij niet teveel te twijfelen en krijg ik geen antwoord dat ik eigenlijk niet wil horen. Ik beslis namelijk zelf wat de keuzes gaan worden waar hij uit mag kiezen. Hetzelfde wil ik proberen door te voeren met Maddox. Ik merk dat Skyler er rustiger van wordt, doordat de mogelijkheden niet eindeloos zijn. Wanneer kinderen iets mogen beslissen over zichzelf, zullen zij het deel waar ze geen keuze hebben makkelijker accepteren. Ik leerde deze avond ook dat vragen voor baby’s altijd gesloten moeten zijn. Daar ga ik eens op letten!

Ruimte te geven aan gevoelens

Gevoelens worden altijd neutraal benoemd en het één is niet slechter dan het ander. Een kind mag blij, boos of verdrietig zijn en moet deze ruimte ook krijgen. Kinderen moeten gevoelens leren begrijpen en het is van belang dat je daarom goed benoemd wat je ziet. Zo leren ze gevoelens herkennen en ermee om te gaan. Ze krijgen niet te horen ‘nu stoppen met huilen’ maar er wordt gekeken naar waarom ze verdrietig zijn om er vervolgens over te praten.

Grenzen te stellen

Dit vind ik zelf altijd best lastig. Ik merk dat ik, vooral nu ik wat vermoeider ben, behoorlijk snel uit mijn slof kan schieten. Tegen Skyler vooral, maar ’s nachts kan ik ook behoorlijk boos worden op Maddox. En ja, dat werkt gewoon averechts. Het is belangrijk om te benoemen wat kinderen doen, in plaats van woorden te gebruiken die beschuldigen. Ook kun je het beste praten in de ik-vorm. ‘Ik zie dat je dit en dit doet, en ik vind dat niet zo leuk omdat…’ Geef er altijd een reden achteraan zodat een kindje begrijpt waarom iets niet mag. Interessant stukje en ik pak zeker het boek van How2Talk2Kids er nog eens bij om dit onderwerp in te duiken. Ik denk namelijk dat dit erg essentieel is voor een fijne en rustige thuissituatie.

Leren praten

Boekjes lezen, alles benoemen wat kinderen doen en zien, tegen kindjes praten over van alles en nog wat. Het zijn allemaal dingen om de taal te stimuleren. Als jij tegen een baby zegt dat je nu zijn beentjes omhoog doet tijdens het verschonen, zal het kind al snel deze handeling kunnen koppelen aan het woord beentjes, waardoor het sneller begrijpt wat daadwerkelijk zijn benen zijn. Het is allemaal zo vanzelfsprekend maar uitvoeren is soms gewoon nog best lastig. Ik wil Maddox regelmatig even snel pakken en verschonen, om vervolgens weer verder te gaan met de dag. En dat is zonde, aangezien dit juist een fijn moment kan zijn voor beiden en Maddox die duidelijkheid goed kan gebruiken.

Zelf doen

Kinderen worden aangemoedigd om dingen zelf te doen. Het mooiste om nu op de babygroep te zien is dat vrij jonge kinderen al zelfstandig fruit kunnen eten. Bovendien drinken ze nu állemaal, dus ook Maddox, al uit een gewone beker. Maddox heeft natuurlijk nog hulp nodig, maar heel veel kinderen kunnen al zelfstandig wat water drinken. Met Skyler zijn we van fles, naar tuitbeker, naar rietjesbeker en vervolgens naar gewone beker gegaan. Nergens voor nodig, zegt het kinderdagverblijf. Dit is handiger, beter voor de motoriek en ze leren al vrij snel zelf dingen te doen. Op de peutergroep mogen ze ook al zelf hun broek uitdoen als het bedtijd is. Allemaal kleine handelingen waardoor het zelfvertrouwen groeit. En zit de broek verkeerd om? Laat hem verkeerd om. Door te zeggen ‘goed gedaan’ en de broek weer uit te trekken en om te draaien snappen ze er niks meer van. Ook zeggen dat het fout is, kan averechts werken. Ze hebben hun best gedaan! Er werd ook bij gezegd dat we vaak alles maar voor de kids doen omdat we tijdgebrek en haast hebben. Zo trek ik nog regelmatig Skylers schoenen en jas aan omdat het me te lang duurt. En ‘s ochtends kleed ik hem altijd nog aan terwijl hij best een hoop zelf kan en dat op school tijdens gym ook moet doen… Tsjah, iets eerder opstaan dan maar?

Passief speelgoed

Ik heb jullie al vaker verteld over passief speelgoed en hoe erg ik daar nu fan van ben. Ook op het kinderdagverblijf zijn ze van mening dat passief speelgoed actieve en creatieve kinderen maakt. Ze bedenken zelf wat ze met het speelgoed kunnen, in plaats van op een knopje te drukken en vermaakt te worden. Ik ben zelf helemaal nieuw in die wereld en vind het allemaal onwijs interessant. Ik ben ook heel benieuwd hoe het uiteindelijk qua creativiteit tot uiting gaat komen bij Maddox. Skyler kan heel erg goed zelf spelen en ik merk totaal niet dat hij passief of niet creatief is geworden omdat ‘ie veel dingen met knopjes en geluid heeft en had. Maar goed, Maddox en Skyler zijn twee totaal verschillende kinderen dus het is afwachten hoe dit zich gaat ontwikkelen.

In perspectief

De presentatie werd geëindigd met een afbeelding met daarop twee mensen die tegenover elkaar stonden en die samen naar de 6 keken. Of de 9. Het is maar net hoe je het bekeek. Zie alles in perspectief. Keuzes zijn leuk voor een kind maar kom op, daar hebben we niet altijd zin in. Net als alles zelf doen. We hébben ook gewoon niet altijd tijd om het kind alles zelf te laten doen. Om nog maar te zwijgen over nee. Soms is nee gewoon nee. Klaar. Geen discussie mogelijk, geen keuzes mogelijk. Wees duidelijk naar het kind toe, maar wees ook duidelijk naar jezelf toe.

Al met al vond ik het een onwijs interessante en inspirerende avond en ik vond het fijn om het filmpje na afloop te zien, om te kijken hoe het overdag in de groep gaat. Je ziet echt dat er goed aan deze dingen worden gewerkt en dat ze zich vrij en blij ontwikkelen op hun eigen tempo. Ik merk alleen wel dat sommige dingen in de praktijk nog best lastig zijn uit te voeren, als ouder zijnde. Ik hou er simpelweg niet altijd rekening mee. Dit artikel zal ik er dan ook regelmatig even bij pakken, om te zien of ik nog op de goede weg zit.

Vertel eens: vind jij dit interessant? En hoe ben jij met bepaalde punten bezig in de opvoeding?