Consternatiebureau of consultatiebureau?

Het consultatiebureau: je krijgt er direct na de geboorte mee te maken en door veel ouders word je voorbereid op het ergste. ‘Je kunt het beter het consternatiebureau noemen!’, ‘Je weet zelf, ene oor in en andere oor uit’ of ‘Vooral niet naar luisteren en je eigen gevoel volgen’. Tijdens de zwangerschap van Skyler zag ik er een beetje tegenop om na de bevalling daar naartoe te moeten. En inderdaad, bij de praktijk waar ik met Skyler terecht kwam werkten niet mijn beste vrienden. Er werd erg vastgehouden aan de standaard boekjes en dat is met een prematuur kindje met een andere groeicurve niet het beste idee van Nederland. Er was iedere afspraak wel wat qua groei en ontwikkeling en bovendien heb ik in al die tijd nog geen vast gezicht gezien. Ik trof constant een ander persoon in de kamer, wat de band ook zeker niet versterkte. Ze wuifden veel dingen weg die ik aankaartte, ik moest Skyler maar laten huilen ’s nachts en ‘die laatste fles kon toch echt niet meer’. We waren het nergens over eens en ik ging steeds weer met een naar gevoel weg. Geen advies maar steeds weer dat vingertje en die vervelende toon. Dat was met recht een bureau waarbij je alles het ene oor in moest laten gaan en het buiten direct uit je andere oor moest schudden zodat je alles héél snel zou vergeten. Voor een nieuwbakken moeder vond ik het echt geen fijne plek. Het was vooral een ‘ik zet me schrap voor wat ik nu weer ga horen’ in plaats van ‘leuk, we gaan kijken hoe het met ons kindje gaat!’

Verademing

Maar toen verhuisden we en kregen we een nieuw bureau waar we naartoe moesten. Dat was een verádeming en totaal het tegenovergestelde. Van consternatiebureau naar consultatiebureau. Nog steeds volgen zij het boekje en houden ze zich vast aan bepaalde groeicurves en ontwikkelingen. Natuurlijk, ze moeten wel. Het is echter niet het belángrijkste voor ze. Ze werken vooral kindvolgend en dat is heel, héél fijn. Vooral met Skyler heb ik nu gemerkt dat ze een beetje hetzelfde erin staan zoals ik. Het boekje is een fijne houvast, maar naar het kind kijken is veel belangrijker. Het hoeft allemaal niet zo binnen de lijntjes, zolang het kind het maar goed doet en goed ontwikkelt volgens maatstaven die acceptabel zijn. Het is erg prettig dat ze er zijn om je te sturen, hier en daar wat advies te geven en dat ze jouw kindje goed in de gaten houden, maar het is ook vooral heel fijn dat ze aan jou de keuze laten wat je er uiteindelijk mee doet. Tenzij er echt reden is voor ingrijpen natuurlijk, maar ik heb het nu gewoon over een standaard controle voor een gezond kindje met een gezonde thuissituatie. Over de normale groei- en ontwikkelingscontroles. Die gewoon bij ieder kind iets anders verlopen omdat ieder kind nu eenmaal anders is.

Oogtest

Skyler is een heel makkelijk kind. Hij kan thuis goed zelf spelen (heb je haar weer. Ja!), luistert goed, heeft amper terror-buien en we mogen in onze handen knijpen met zo’n peuter. Echter heeft hij ook zo zijn moeilijke dingetjes. Zo vindt hij nieuwe dingen eng, is hij toch voor zijn leeftijd behoorlijk laat zindelijk overdag (sinds deze week ook op de crèche!), werkt ‘ie niet zo graag mee tijdens testjes, praat hij nog niet altijd heel duidelijk en kan hij de boel op stelten zetten als hij het ergens niet mee eens is. Neem nu zo’n oogtest die bij een van de laatste controles hoort. De eerste keer weigerde Skyler álles. Dan kun je op je kop gaan staan, maar als onze peuter niet wil gaat het echt niet lukken. De tweede keer keek hij wel met beide ogen en dat ging hartstikke goed, maar begon hij flink te protesteren toen het brilletje met een afgeplakt oog op moest. De derde keer heb ik hem zelf geweigerd omdat Maddox toen net geboren was en het allemaal al spannend genoeg was. De vierde keer, en dus eigenlijk de derde keer, was afgelopen donderdag. In plaats van de vorige keren boos te worden, te zuchten (been there bij het vorige bureau) of te zeggen dat het écht moest, was het consultatiebureau meer van ‘we zien het de volgende keer wel weer. Don’t worry! Het is een peuter!’ Oké, de laatste keer voelde ik me wel heel erg bezwaard maar dat heeft meer met mijn ‘ik wil het graag zo goed doen!’- gevoel te maken dan dat zij me dat gevoel gaven.

‘Wow, wat goed! High five!’

Van de week stond ze ons net zo enthousiast als voorgaande keren op te wachten en stond ze hysterisch te applaudisseren, te lachen, en te ‘high fiven’ bij ieder stapje dat voltooid werd. Skyler werkte namelijk heel erg goed mee. Dat ik hem heb gezegd dat we anders naar het ziekenhuis moeten naar de ogendokter is even tussen jou en mij. Je moet soms rare dingen verzinnen om ze iets te laten doen. Bovendien hoorden we de vorige keren helemaal niet dat ‘het wel erg lang duurde voordat Skyler zindelijk was’ maar was het nu van ‘wow, wat goed dat je zonder luier bent gekomen, Skyler!’ En tegen ons ‘zie je wel, je merkt vanzelf wanneer hij er klaar voor is!’ Ze wijzen niet met een vingertje en dat is prettig. Zo zijn er nog twee puntjes voor Skyler waar we aan moeten werken maar was het nu vooral ‘hij is net zindelijk en dat was al heel wat voor hem, hij gaat bijna naar school en dat is onwijs spannend, laat het maar gewoon even. Dat kun je aanpakken als hij naar school gaat en de rust is teruggekeerd.’ AMEN. Heel verfrissend. Of het feit dat Skyler nog steeds ’s avonds protesteert met eten. ‘Ach, op crackers en fruit doet ‘ie het blijkbaar ook!’, kreeg ik gisteren te horen. En dan vooral Skyler een high five geven omdat ik haar vertelde dat ‘ie nu wel iedere avond wil proeven wat we eten. Het lijkt bijna een samenzwering tussen Skyler en het consultatiebureau. Tsjah, het is fijn zo’n nuchtere houding om je eigen onzekerheid als moederzijnde te compenseren. Het is prettig om te overleggen over dingen, onze onzekerheden te delen en om advies te vragen. Maar het is ook prettig om te horen dat je het wél eens goed doet, dat daar de nadruk op wordt gelegd, dat niet ieder kindje hetzelfde is en dat er heus nog wel andere kinderen in dezelfde situatie zitten. Dat het allemaal echt wel goed komt, ondanks dat het niet volgens het boekje gaat. We hebben handvatten mee naar huis gekregen en daar gaan we zeker mee aan de slag, maar het komt in een fijn gesprek in plaats van een ‘ik weet het beter en jij moet naar me luisteren’-toon.

Ze spelen alles mee en ‘eten hun bord leeg’ als Skyler in het kinderkeukentje ‘pizza’ staat te maken en het naar ze toe gaat brengen, zijn enthousiast, vriendelijk, luisteren veel meer naar de ouders en het kind dan naar het ‘systeem’ en ondanks dat veel van hen wel iets ouder zijn, laten ze het ouderwetse boekje voor wat het is. Achter de schermen zijn ze er misschien (natuurlijk!) wel mee bezig, maar ze hebben me nog nooit het gevoel gegeven dat er iets niet goed is, dat we iets niet goed aanpakken of dat er iets niet goed zou zijn met Skyler. Natuurlijk geven ze je handvatten want ze zijn er niet voor niets. Natuurlijk zijn er heus af en toe wel dingen die zij ons vertellen en die we echt aannemen en natuurlijk is het niet zo dat we alleen de veren in onze kont accepteren en geen weerwoord willen. Het wordt alleen op een goede, fijne manier gebracht. Feedback, echt dingen waar we iets mee kunnen, in overleg. Niet dat stomme vingertje of die nare tone of voice. Met Maddox zitten we inmiddels bij hetzelfde bureau en ik vind het fijn dat dat de komende jaren onze plek gaat zijn.

Pleidooi

Ik heb eigenlijk geen idee waarom ik dit hele pleidooi voor ons consultatiebureau schrijf. Misschien om eens een weerwoord te laten horen. Om te vertellen hoe het ook kan gaan bij het consultatiebureau en aanstaande mama’s een hart onder de riem te steken. Om het consultatiebureau in een positief daglicht te zetten. Als mensen over het consultatiebureau praten hebben ze het vaak over een praktijk waar mensen werken die níks goed kunnen doen. En oké, die ervaring heb ik met het vorige bureau ook een beetje. Maar nu voel ik me heel prettig en stap ik iedere keer met een glimlach die praktijk binnen. Het is gewoon iedere keer leuk en gezellig en het voelt daar fijn en vertrouwd. Het begon al toen de jeugdarts bij ons thuis was toen Maddox net geboren was. Gelijk vriendelijk, gezellig, met Muis knuffelen (haha), vertellen over haar hobby vogelsoorten spotten in het Amsterdamse Bos (heerlijk zo’n passie) en vooral heel erg aan het luisteren in plaats van zelf aan het praten. Meedenken en me vooral het gevoel geven dat ik zelf de touwtjes in handen heb, wat de keuzes ook gaan zijn. Bij Skyler kreeg ik gelijk een heel pleidooi over borstvoeding en dat ik dat toch echt niet aan de wilgen moest hangen. Dat ik dat niet kon opgeven want iets beters zou ik mijn kind niet kunnen geven. Dat mag best geadviseerd worden, maar dat kan ook op een heel andere manier. Deze tweede keer was het meer ‘wat knap dat je borstvoeding probeert en volhoudt! Als het goed gaat is het fijn want het is natuurlijk de beste manier om je kindje te voeden. Lukt het niet, dan kun je beginnen met flesvoeding, worden ze ook groot van!’

Gelukkig heb ik nu een heel fijn bureau en ik zou willen dat iedereen dat treft. Vooral als het je eerste kindje betreft en je af en toe een extra steuntje in de rug nodig hebt met al die onzekerheden. De assistente die ons vrolijk opwacht en constant met Skyler gaat spelen, de artsen die ons alles op ons eigen tempo laat doen, die hier en daar wat advies geven maar ‘doe vooral waar je je zelf fijn bij voelt!’ er achteraan roepen, die met je meedenken, die zeggen waar het op staat en net zo nuchter in het leven staan als ik. Dus zo kan het ook lieve mensen. Een consultatiebureau in plaats van een consternatiepraktijk. Waren ze maar allemaal zo. En zo niet, dan zul je moeten verhuizen naar Aalsmeer. Doe ze de groetjes!