Een jaar geleden

Het is 8 augustus 2016. Ik bevind me in Zakynthos waar ik heel impulsief naartoe ben gevlogen met een vriendin. Ze app’te me op een zaterdag; ‘misschien een gekke vraag en ik weet al dat je het niet wil, maar zou je woensdag met me mee willen naar Zakynthos?’ In eerste instantie begon ik keihard te lachen en ‘no way’ tegen mijn telefoon te roepen. Maar opeens was het Raymond die zei ‘waarom niet?’ Ik kreeg een beetje buikpijn van het idee dat ik Skyler zou gaan achterlaten, maar toch ging woensdagochtend om 03:00 uur mijn wekker om vervolgens om 06:00 uur in het vliegtuig te zitten. Uiteindelijk is het een onwijs leuke week geweest. Geen kind om rekening mee te houden, geen vriend aan mijn zijde en echt even losgekoppeld van thuis. Precies wat ik even nodig had.

Maar terug naar 8 augustus; het is onze laatste dag op het eiland en ik ontdekte in de ochtend dat ik zwanger was van Maddox. Ik was al ruim een week over tijd maar de testen die ik thuis deed waren allemaal negatief. Ik ging op vakantie met zowel tampons als een zwangerschapstest en uiteindelijk heb ik alleen die laatste gebruikt. Het verklaarde in ieder geval het misselijke gevoel dat ik iedere ochtend had tijdens die week. Terwijl ik normaal dol ben op ontbijtjes, kreeg ik daar amper een hap yoghurt door mijn keel. Oké, het ontbijt was daar niet je-van-het, maar uiteindelijk lag het dus aan de kleine spruit die in mijn buik aan het groeien was.

Dit moment is vandaag alweer een jaar geleden. In een jaar tijd ga je opeens van net zwanger naar moeder van een baby van 15 weken, een ‘leeftijd’ die Maddox vandaag ook aantik. Het was een rollercoaster jewelste met veel verschillende gevoelens.

De eerste weken van de zwangerschap vond ik, net als bij Skyler, heel erg spannend. Helemaal na de vroege echo die we hadden met zes weken werd de onzekerheid heel erg groot. Vlak daarna gingen we op vakantie en daar hield ik toch rekening met een vreselijk scenario. Achteraf ontzettend stom aangezien er helemaal niks aan de hand was. Met de 12-weken echo was alles helemaal in orde en kon het genieten beginnen. En dat deed ik dan ook, iedere dag weer. Toch overheerste heel erg dat gevoel: ben ik wel toe aan een tweede kindje? Wilde ik niet alleen zwanger zijn om het zwanger zijn? Hoe ga ik dat dan straks doen als de baby geboren is? Eigenlijk tot de laatste dag van mijn zwangerschap zag ik er een beetje tegenop, tegen het hebben van twee kids. Weer een baby in huis terwijl we net alles op de rit hadden, weer die slapeloze nachten, weer die onzekere tijden waarbij je niet weet wat jouw kindje wil. Ik had heel sterk het gevoel dat ik er nog steeds niet klaar voor was, zelfs niet toen ik 40 weken en 6 dagen zwanger was. Stom eigenlijk, want als je kiest voor een zwangerschap kies je ook voor een baby. Echter dacht ik wel dat negen maanden voldoende waren om aan het idee te wennen en mezelf voor te bereiden. Dat bleek in de praktijk toch ietsje lastiger. Volgens mij heb ik dat nog nooit zo duidelijk uitgesproken.

Gelukkig is dit na de bevalling helemaal goed gekomen. Maddox werd geboren en direct toen hij op mijn borst gelegd werd was ik verliefd. De onzekerheid veranderde in een oersterk gevoel en ik wist zeker dat we dit wel even zouden doen met zijn viertjes. Helemaal toen de kraamweek zo relaxed verliep, Skyler ontzettend lief was en eigenlijk alles gelijk op rolletjes liep, groeide mijn vertrouwen met de minuut. Gelukkig maar, want dat vertrouwen heb ik de afgelopen weken wel heel hard nodig gehad, toen het steeds ietsje slechter ging met Maddox en we in een cirkel terecht kwamen met eczeem, krijsbuien, urenlang ’s nachts wakker, veel spugen en een ontroostbaar kind.

Juist door die blauwe wolk waar ik me de eerste vier weken op bevond en dat zelfvertrouwen voelde ik dat ook dit wel goed kwam. Terwijl ik bij Skyler nog vaak in onzekerheid zat wat ik nu precies moest doen, wanneer ik de dokter eens moest bellen of wat hij precies nodig had, voelde ik dat dit keer feilloos aan. Dacht ik tijdens de zwangerschap nog dat ik alleen zwanger wilde zijn en stiekem helemaal nog geen baby wilde; bleek dat in werkelijkheid heel anders te liggen. Ik was veel meer klaar voor een tweede dan ik zelf dacht.

Ondanks de rumoerige tijd waarin we nu zitten met zalven smeren, nieuwe voeding proberen, indikken en toch weer niet krampen op en af en ziekenhuisbezoekjes, kan ik nog steeds zeggen dat ik onwijs geniet. Misschien juist wel omdat alles veel fijner en mooier is dan ik in eerste instantie dacht. Dacht ik aan twee kinderen, dan zag ik een chaotisch huishouden voor me, een moeder die het helemaal niet aankon en die het eerste jaar volledig in isolatie leefde. Maar niets is minder waar. Nu ik dit schrijf is Skyler lief aan het spelen en ligt Maddox heerlijk al een uur te slapen in zijn eigen bedje. Het loopt allemaal vrij geolied, alsof het nooit anders is geweest. En daar ben ik onwijs trots op. Wat een mooi jaar is het geweest, wat zat het vol met leermomenten en wat heb ik mezelf goed leren kennen. En wat is het resultaat práchtig geworden.