De laatste zwangere dagen #1

Het is zover: ik ben mijn uitgerekende datum voorbij en vandaag officieel een dag over tijd. Alhoewel een baby tussen week 37 en 42 kan komen en ze bij de verloskundige nog niet van te laat spreken, voelt het voor mij absoluut anders. Ik ben 40 weken én 1 dag zwanger en dus gewoon een dag voorbij mijn due date. Ik ga jullie middels kleine dagboekjes meenemen in deze laatste zwangere dagen. Wat doe ik allemaal nog? Hoe vul ik de dagen in? Hoe voel ik me?

Gisterochtend deed ik het rustig aan maar ’s middags wilde ik er toch even uit met Skyler. Ik heb een kindje dat zich uitstekend thuis kan vermaken maar af en toe samen op pad is absoluut een must. Voor hem, maar ook voor mij. Ik probeer normaal iedere week wel iets leuks te plannen en als dat ook nog eens weg valt, voelt het wachten helemaal als oneindig. Dat gaan we dus niet doen!

We gingen ’s middags naar het winkelcentrum in Amstelveen omdat er een nieuwe speelplaats geopend zou worden door Nijntje. Een prima uitje om te combineren met een ijsje eten, dacht ik zo. We liepen om 13:00 uur het winkelcentrum binnen (nadat we eerst terug naar huis moesten omdat ik mijn telefoon was vergeten, niet handig op de uitgerekende datum) en opeens stonden we oog in oog met een vrouw in een konijnenpak. Alhoewel Skyler behoorlijk onder de indruk was, vond hij het na vijf minuten toch wel weer mooi geweest. We liepen naar de ijssalon om een frozen yoghurt te halen, aten deze op in het zonnetje en liepen daarna naar Spotty Tree omdat Skyler het alweer de hele week had over ‘spelen met de treinen bij die leuke winkel.’ Ik plofte op de stoel met een verse muntthee en Skyler kon weer even heerlijk zijn gang gaan. Een tosti en wat drinken later vertrokken we naar huis. Het was lichamelijk behoorlijk zwaar en alhoewel ik dat tijdens het lopen al een beetje voelde, kwam het pas echt opspelen toen ik thuis even ging liggen op de bank. Die laatste loodjes gaan je niet in de koude kleren zitten! Dat vind ik misschien nog wel het meest lastig; dat ik mentaal alles nog wil ondernemen maar dat het lichamelijk gewoon écht niet meer gaat. Toen ik van Skyler beviel was ik 36 weken zwanger en dat is toch heel anders dan nog eens een maand verder zijn.

Er werd me gevraagd of ik het nog wel durfde om van huis weg te gaan. Ik heb hier vorige week absoluut aan getwijfeld maar gisteren was er van die twijfel geen sprake meer. Ik was in Amstelveen, slechts een kwartiertje verwijderd van ons huis. Het ziekenhuis waar ik ga bevallen is ook in Amstelveen, mijn verloskundige zit om de hoek en met mijn telefoon én zwangerschapskaart op zak (voor de zekerheid…) voelde alles veilig genoeg. Ik zou niet meer in mijn eentje nu naar Amsterdam gaan om te winkelen (trek ik ook niet) of een autorit plannen naar Maastricht, maar zo dicht bij huis moet alles toch nog wel kunnen. Anders wordt de wereld helemaal zo klein en duren de dagen in mijn ogen véél te lang.

Vandaag doen we het rustig aan. Mijn lichaam is aan het protesteren van het uitstapje van gisteren. Maar als je kind maar blijft zeggen ‘wat een leuke dag was het, hè?’, dan maakt dat alles toch wel heel erg goed. Als Skyler geniet, geniet ik ook. Het is ook wel bijzonder deze dagen om even flink veel qualitytime te plannen. Het duurt niet lang meer voordat Skylers broertje komt en ik mijn aandacht vanaf dat moment moet gaan verdelen. Skyler wil veel knuffelen en voelt heel erg goed aan dat er dingen gaan veranderen. Hij kwam vanmorgen om 06:00 uur naar onze slaapkamer gerend, dook onder de dekens en sloot nog tot 09:15 uur zijn ogen dicht tegen me aan. Dat soort momenten zijn me absoluut goud waard. Waren ze al, maar nu des te meer. De baby komt wanneer ‘ie komt en ik vind het niet zo leuk dat we nu al zo lang wachten, maar het maakt je extra bewust van deze mooie momenten die je nog even samen kunt gaan invullen.

Om de thuisdag toch iets specialer te maken bleven we vanmorgen lekker lang in bed liggen, knuffelden we heel veel en besloot ik net dat het tijd was om koekjes te bakken. In pyjama, dat dan weer wel. Deeg maken, vormpjes gebruiken, koekjes bakken en versieren. Skyler geniet, ik geniet. Het maakt het wachten draaglijk en bijzonder tegelijk. Want terwijl ik Skyler zag lachen en genieten, voelde ik de baby er flink op los trappelen. Straks heb ik gewoon twee van die monstertjes! Maar voor nu nog heel even de aandacht voor één.

Eens zien hoe lang we met deze rubriek kunnen doorgaan! Ik zal hem per twee (of drie, als ik niet zoveel te vertellen heb) dagen gaan invullen. Ik schrijf hem in ieder geval heel last minute, voor het geval dat…