Zwanger! #40

Vandaag is het 19 april, een datum die ik al een aantal maanden omcirkeld in de agenda heb staan. Het is namelijk de uitgerekende datum van baby twee. Vandaag ben ik 40 weken zwanger en ik had nooit, maar dan ook nóóit verwacht die datum ooit te gaan halen. Niet omdat het niet goed ging of omdat het kindje eerder gehaald zou moeten worden; het was puur een gevoel, gebaseerd op mijn eerste zwangerschap. Want hé, als je een eerste keer bevalt met 36 weken, blijft een tweede toch nooit zó lang zitten dat je misschien wel over de 40 weken heen gaat? Nou lieve mensen, zoals met alles deze zwangerschap; baby twee trekt zijn eigen plan. Vandaag is mijn uitgerekende datum en vooralsnog zit de baby in mijn buik en ligt hij niet naast me in een wieg.

Depressieve muts

Ergens verwachtte én hoopte ik dat de bevalling afgelopen week zou beginnen. Ik kamp al een paar dagen met flink rommelende darmen en last van mijn maag waar de nodige toiletbezoekjes bij horen. Dat kan een seintje van je lichaam zijn dat er toch íets gaande is van binnen. Maar wat er ook gaande is; een bevalling hoort niet in dat rijtje thuis. Ik heb hierdoor wel echt even een flinke dip gehad en stond iedere ochtend weer op met de gedachte ‘Shit, weer geen baby. Waar blíjf je toch?’ Ik hing op de bank, had nergens zin in, kleedde me niet eens meer fatsoenlijk aan en moest mezelf soms echt even een schop onder mijn hol geven om in ieder geval een artikel te schrijven of om iets leuks te doen met Skyler. De laatste loodjes zijn zwaar en helemaal als je al weken denkt dat de baby eraan zit te komen. Niet alleen mentaal kostte me dat een hoop moeite; ook lichamelijk is alles aan het protesteren. Veel harde buiken, veel steken, slapeloze nachten waardoor mijn energielevel beneden peil is en de rommelende darmen waar ook nog eens flinke misselijkheid bij komt kijken. Tsjah, probeer dan je hoofd maar even koel te houden. Maar toen Raymond maandag met Skyler naar buiten wilde om even te spelen en te fietsen ging er een knop om. Hup, kleding aan, zonnebril op en gaan met die banaan. Even een frisse neus halen en een flink stuk wandelen. Het ging niet heel erg soepel, maar ik voelde me weer mens worden. Want hoe je het ook wendt of keert; die laatste loodjes sucken, maar het kan nog best twee weken duren. En van jezelf opsluiten is nog nooit iemand beter geworden.

Mijlpaal

Ik klink als een depressieve, hoogzwangere die het leven niet meer ziet zitten. Zo voelde het afgelopen week wel even maar gelukkig gaat het nu weer iets beter. Ik besef me heel goed dat ik aan de laatste zwangere dagen ooit in mijn leven ben begonnen en probeer nog te genieten. Van het getrappel in mijn buik, van het feit dat ik het kindje nog helemaal niet hoef te delen en bij me kan dragen en natuurlijk dat we dit mijlpaal van 40 weken samen hebben behaald. Want het mag dan misschien niet zo prettig zijn voor mij; voor de baby is dit natuurlijk veel beter dan ter wereld komen met 36 weken. Hij is voldragen en klaar om gezond en wel geboren te worden. Ik probeer nog van de dikke buik te genieten (ik blijf het prachtig vinden) en van het feit dat ik de zorg heb voor maar één kindje. Wel word ik lichtelijk hysterisch van alle app’jes en berichtjes die ik ontvang. ‘Nog geen baby?’, ‘Wat duurt het lang!’ ‘Wat laat je ons wachten!’ Is het heel gemeen als ik vanaf nu gewoon een babyfoto van Skyler ga sturen en zeg dat ik al twee weken geleden ben bevallen, dat ze het nieuws gemist hebben? Wel een beetje, hè?

Net bevallen naar Anouk

Week 40, wie had dat ooit gedacht? Ik absoluut niet, Raymond niet, mijn ouders niet. Iedereen zit al weken te wachten op een telefoontje dat de bevalling is begonnen. De concerten van Anouk in mijn agenda bewijzen wel dat ik hier absoluut geen rekening mee had gehouden. Over vijf weken trapt ze haar concertreeks af in het ZiggoDome en tijdens het kopen van de kaartjes verwachtte ik in ieder geval een baby van een paar weken te hebben. De baby is er wel; maar toch wel een stukje kleiner dan ik dacht, haha. Misschien nog maar drie weken? Natuurlijk ben ik er gewoon bij en heb ik drie keer mooie zitplekken om van haar muziek te kunnen genieten, maar het is slechts een voorbeeld van iets waar ik in eerste instantie helemaal niet vanuit was gegaan. Zo zie je maar hoe onvoorspelbaar het leven is. Een zwangerschap, een geboorte. Dat een eerste keer helemaal niets zegt over volgende keren.

Stripact

Alles gaat vooralsnog gewoon goed. Ik ben weer goedgekeurd bij de verloskundige, de bloeddruk is op die ene uitschieter na weer redelijk onder controle, de baby doet het goed, trapt er rustig op los, heeft nog flink wat vruchtwater en op de vervelende lichamelijke klachten na is er absoluut geen reden voor paniek. Wel hoop ik van harte dat er deze week iets gaat gebeuren. Dat ik ’s nachts wakker word van weeën en mijn lichaam én de baby uit zichzelf de bevalling in gang gaan zitten. De verloskundige heeft er in ieder geval alle vertrouwen in. Anders staat er voor volgende week een stripact op de planning én is het zelfs tijd om na te denken over een eventuele inleiding. Dat zie ik eigenlijk niet zo zitten. Ik ben toch van mening dat een spontane bevalling voor zowel moeder als kind het beste is. Helaas hebben we het niet voor het zeggen. We naderen data als 27 april (Koningsdag), 30 april (onze verlovingsdatum) en 1 mei (14 jaar samen). Gaat het één van die dagen worden of luistert de baby naar mijn verzoeken én de voorspelling van de verloskundige en wil hij zich deze week laten zien? Zoals altijd: keep you posted. Hij zorgt in ieder geval nú al voor onrust. En voor heel wat gespreksstof.

Ik sluit dit stuk weer af met de buikfoto. Week 40, mensen. Ik vind het verschrikkelijk, fantastisch en hilarisch tegelijk. Voor de medezwangeren: zeg nooit, maar dan ook nooit, dat je wel een jaar lang zwanger wil zijn… Dat kan je nog wel eens in de koude kleren gaan zitten.

Tot volgende week?