En toen bleek ik dus zwanger. Ik had al jaren over dat moment gefantaseerd. Had gedacht dat ik direct een soort overweldigend gevoel van moederliefde zou ervaren voor die kleine blob delende cellen in mijn onderbuik. Ik had gedacht dat ik direct gelanceerd zou worden naar een roze wolk, om daar de komende decennia niet meer af te komen. Ik had gedacht dat ik zou stralen als nooit tevoren, vanwege dat Wonder dat zich in mijn lichaam aan het ontwikkelen was. Ik had een plaatje in mijn hoofd van fanfares, vuurwerk en steigerende eenhoorns…
Viel dat even tegen! Ik voelde me boven alles eerst ronduit geshockeerd. Hoe kon ik nou zwanger zijn? Ik voelde helemaal geen connectie met mijn potentiële mini-me. Sterker nog: ik voelde me de afgelopen dagen juist alsof ik een lichte griep te pakken had. Helemaal niet vol liefde of roze-wolk-waardig, maar hangerig, rillerig en snotterig. Bovendien werd ik overweldigd door een gevoel van paniek, die eerste uren nadat ik een roze streep had gezien. Een kind! Kan ik dat wel? Maak ik ‘m niet per ongeluk dood? En ik word straks natuurlijk enorm dik! Daar heb ik helemaal geen zin in! Hoe zal dat met mijn relatie gaan? We hebben het zo geweldig leuk samen, daar kan zo’n nachtelijke schreeuwer geen positieve invloed op hebben, toch? En wat nou als we een gehandicapt kind met vijf armen krijgen? Of een achtling? Aaahhh!!!!
Mijn moeder heeft mij wel eens verteld dat zij ook overspoeld werd door paniek, nadat ze had ontdekt dat ze zwanger was van mij. Mijn ervaringsdeskundige vriendinnen beaamden dat allemaal. Dus ondanks de paniek, was ik niet echt in paniek. Als jullie begrijpen wat ik bedoel. Ik wist dat het erbij hoorde, al had ik dus toch echt wel die connectie verwacht, die tot op de dag van vandaag (9 weken zwanger) nog ontbreekt. Inmiddels ben ik een maand verder. Ik kan bijna niet geloven dat er pas een maand zit tussen dat legendarische roze-streepje-paniek-moment. Het lijkt zoveel langer! Ik heb ondertussen al de nodige zwangerschapskwaaltjes te pakken, heb Het Nieuws aan een enkeling verteld en al heel wat zwangerschapsboeken en mama-tijdschriften verslonden. Waar ik eerst nog voornamelijk in paniek was, overheerst nu toch langzaamaan steeds vaker het gevoel van verheugen op. Ik wandel, nog een beetje misplaatst voor mijn gevoel, steeds vaker langs de baby-afdeling van warenhuizen en lonk dan hebberig naar al die schattige babykleertjes. Ik kan niet wachten tot ik binnenkort zo’n klein, mollig babylijfje heb om te knuffelen en van die zachte babyhaartjes om aan te ruiken. Laatst stond ik, tot mijn schaamte, in de supermarkt aan een fles Zwitsal shampoo te snuiven… Ook fantaseren mijn lief en ik al uitgebreid over de spelletjes die we met Peanut – zo noemen we hem sinds de eerste echo – willen spelen en wat we tijdens Sinterklaas allemaal in z’n schoen zullen stoppen.
Wat ook helpt, is het relativeren. Ondanks de lichte misselijkheid, de pijnlijke borsten en het algemene ‘bleh-gevoel’, word ik in mijn omgeving veel geconfronteerd met vrouwen die het niet lukt om zwanger te worden. Op zo’n moment ben ik zo verschrikkelijk blij dat het mij wel zo makkelijk gelukt is en dat het tot op heden nog zo goed gaat. Al ben ik ergens nog steeds bang dat de echoscopiste bij de eerste termijnecho me uit zal lachen en zal vertellen dat ik écht niet zwanger ben en nooit ben geweest.
Hoe dan ook ervaar ik het begin van mijn zwangerschap als een emotionele achtbaan. Ik word heen en weer geslingerd tussen paniekgevoelens, euforie, een gevoel van trots, verheugen op, me zwak, ziek en misselijk voelen en stiekem aan ook een beetje genieten van het feit dat ik zwanger ben. ZWANGER! IK! Daar keek ik al zo lang naar uit! En die steigerende eenhoorns, die kan ik vast binnenkort verwachten, toch?
Ik wil jullie trouwens ontzettend bedanken voor de leuke, enthousiaste reacties op mijn eerste stukje. Leuk om te zien dat er meerdere meiden zijn die net als ik in deze verwarrende, bijzondere fase van de zwangerschap zitten. Ik hoop dat het bij jullie allemaal net zo voorspoedig gaat als bij mij!
—–
Ik ben Sanne. eind twintig en nu 9 weken zwanger van ons eerste kind. Ik schrijf onder een pseudoniem voor Mommy To Be, omdat zelfs mijn eigen familie en vrienden nog niet op de hoogte zijn van de groeiende boon in mijn buik. Iedere donderdag kunnen jullie van mij een stukje verwachten over mijn prille zwangerschap. De onzekerheden, de eerste kwaaltjes, het glashard liegen tegen mensen uit mijn omgeving: het zal allemaal aan bod komen. Ik hoop dat jullie het leuk vinden om te lezen en ik hoop vooral leuke meiden te leren kennen die ook (net) zwanger zijn. Wie weet kunnen we elkaar tot steun zijn, als we weer eens misselijk naar adem happen.
Shirley: ‘Ik miste de zwangerschapsverhalen op Mommy To Be en omdat ik nu moeder ben en geen pregnant stories meer kan vertellen, draag ik het stokje graag over!’ Kelly en ik zullen schrijven over het moederschap en je zult Sanne kunnen volgen tijdens haar zwangerschap. Stay tuned!
Leuke blog! Het shock- en paniekmoment herken ik heel erg van mijn eerste zwangerschap!
Don’t worry, mocht het inderdaad niet goed zijn bij de eerste echo, dan zal de echoscopiste je in ieder geval écht niet uitleggen. Het heen- en weer geslingerd worden tussen bepaalde gevoelens is heel normaal. Goed dat je ook stilstaat bij dat het, hoe vaak het ook op een dag gebeurt, een wonder blijft om überhaupt zwanger te raken en dan ook nog eens een gezond kind op deze wereld te zetten.
Herkenbaar hoor. Toen ik het net wist was ik euforisch, de volgende dag dacht ik: misschien was het een droom. Toen heb ik nog een test gedaan en toen werd het realistischer. Ik raakte niet in paniek, maar ik vond het ongelofelijk spannend. Ik heb heel lang ook niet het gevoel gehad dat ik niet zwanger was. Ik moest zo wennen aan het idee. Dat zo’n bij zonder wondertje in mijn buik groeit vind ik heel speciaal.
En nu ben ik er alleen maar blij mee! Niet om reclame te maken voor mijn blog, maar ik heb vandaag een post: “50 things I love about being pregnant”. Ik heb wel 50 (!!) puntjes gevonden die ik erg leuk vindt aan zwanger zijn.
Wat een geweldige schrijfstijl heb je, heel humoristisch wat je verhaal voor mij nog herkenbaarder maakt. Heel mooi en herkenbaar dat gevoel van nog maar kort zwanger zijn. Een overweldigd gevoel en veel onzekerheid komt om de hoek kijken. Het eerste trimester vond ik helemaal niet leuk. Ik kijk nu al uit naar je volgende artikel! 🙂
Herkenbaar. Ook ik was de eerste welen van mijn zwangerschap in shock omdat het gewoon gelukt was haha. Je gevoel is denk ik hartstikke normaal. Hier nooit stijgerende eenhoorns gezien maar ik kan je wel vertellen dat het moederschap boven verwachting leuk is 🙂
Ja zeker herkenbaar! Ik (wij) zijn zwanger geworden via iui maar ik had het helemaal niet verwacht dat het wel eens raak zou kunnen zijn.
Ik had ook zo’n speciaal plaatje in mijn hoofd maar niets was minder waar. Meteen vanaf het prille begin last gehad van incontinentie en vanaf de 9e zwangerschapsweek kwam de slapeloosheid. Ook vreselijke beelden van een ongezond kindje, maar nu alweer bijna 6 maanden mama. En hoewel ik best wel uitkijk naar een broertje of zusje voor F. zie ik nog een keer zwanger zijn helemaal niet zitten.
Herkenbaar die paniek. Hier helaas al vanaf de 6e week wisselend in het ziekenhuis door HG. Had ik me zwanger zijn even anders voorgesteld. Ondanks dat ik heel dankbaar ben voor het wondertje dat in mij groeit, is die roze wolk soms ver te zoeken. Inmiddels 28 weken en kan meer genieten. De euforie en stijgende eenhoorns heb ik bij elke echo, zo mooi om kleine uk te zien bewegen.
Ik wil mijn naam nog even onbekend houden, omdat ik net als jij nog in het begin sta van mijn zwangerschap en veel vrienden en familie het nog niet weten. Ik dacht ook dat ik het meteen zou weten als ik zwanger was, dat ik zou stralen en dat ik misschien ook wel al kotsend boven de wc zou hangen. Dat stralend was alles behalve, ik had geen fut, maakte me zo min mogelijk op en sliep het liefste de hele dag. Toen ik uiteindelijk besloot om een test te doen was ik in shock, heel erg in shock, maar wel op een positieve manier. Mijn hart maakte op dat moment overuren. Ik heb de test zelfs alleen gedaan en mijn vriend op zijn werk gebeld, eigenlijk best zielig, want hij was natuurlijk ook in shock. Ik heb geen idee hoe lang ik exact zwanger ben, aangezien mijn ongesteldheid heel onregelmatig is geweest en ik het niet precies bij hield. Maar ik denk dat ik rond de 10 weken ben. Al heb ik het idee dat als mijn vriend en ik morgen naar de echoscopiste (eindelijk, we wachten al 4 wkn om ons wondertje te zien!!) te horen krijgen van: “Goh mevrouw, u bent eigenlijk al 4 maanden zwanger” of “Nou, het is er niet een, maar het zijn er twee!”. (en alles maakt me niet uit, zolang ons wondertje maar gezond is) Maar ondanks alles geniet ik van de zwangerschap, zit nu echt op een roze wolk en vind het heel erg fijn om jouw verhalen te lezen.
Leuk om te lezen.
Wij waren na meer dan 2 jaar eindelijk zwanger d.m.v. iui. Ik zat wel meteen op de roze wolk maar kon het niet geloven dat het eindelijk gelukt was. De eerste 20 weken was ik naast de roze wolk ook heel bang dat het fout zou gaan.
Inmiddels ligt ons meisje van 3 maanden nu lekker in haar bedje. Elke dag heb ik wel zo’n moment waarop ik heel bewust ben van de dankbaarheid dat zij in mijn leven is.
Wat leuk weer 😀 Ik denk dat ik ook in paniek zou raken als het bij ons ooit mag gebeuren. Je kunt dan niet meer terug (ja kan wel maar dat doe je niet). Ben benieuwd naar het volgende stukje!
Ben dan wel bezig met de laatste loodjes maar herken jouw woorden zo erg! Al heb ik niet jarenlang gedroomd van het krijgen van een kindje, toch had ik ook verwacht helemaal op een roze wolk te zitten.. Nou die roze wolk komt nog wel hoor, zelfs met allerlei kwalen.. dat verzeker ik je, want mijn zwangerschap was niet de fijnste maar toch zwijmel ik nu op die wolk omdat er over een paar weekjes een meisje ons komt verblijden!
Wat leuk geschreven weer! Ik denk dat als ik ooit zwanger mag worden ik ook in paniek zou raken hoor!
Je schrijft echt onwijs leuk! Echt goed om te weten dat je misschien even moet wachten op het orkest en de steigerende eenhoorns. Maar uit je verhaal op te maken verheug je je al wel een beetje, en geniet je van de momenten waarop je dingen voor Peanut (ik moest echt hardop lachen haha, leuke naam voor een project in aanbouw) aan het bedenken bent. Heel veel succes!
Nou in paniek was ik het eerste trimester nog helemaal niet. En violen heb ik ook niet gehoord. Wel was ik tot een week of 14 a 15 de hele dag misselijk, moe en beroerd. Nu met bijna 21 weken komt alles in een wat rustiger vaarwater ondanks nog wat lichamelijke klachten. Ik denk dat het voor mij pas echt werkelijk werd toen wij de geslachtsecho achter de rug hadden… Nou moet ik wel zeggen dat ik sinds kort wel af en toe paniek heb maar meer omdat mijn buik nu groeit en ik soms denk: oh jee, al over de helft en wat er in zit moet er straks ook nog UIT… Haha. De realiteit haalt me soms in ben ik bang. Nou ja, eerst nog maar even rust pakken nu het nog kan.
Ik vind het echt heel leuk om deze verhalen te lezen! Lijkt me ook wel eng ja, om zwanger te zijn, al die gemixte gevoelens die omhoog komen.
Heel herkenbaar.
Oh hou op. Ik heb tijdens mijn zwangerschap een droom (nachtmerrie) gehad dat me vk zei dat ik nooit zwanger was. Vergeet dat nooit meer, vreselijke nachten.
Leuk en herkenbaar geschreven! Ik ben even ver (toevallig!), maar heb andere klachten dan jij! Hoewel ik bij iedere keer dat ik vertel dat ik zwanger ben tranen voel prikken achter mijn ogen, heb ik niet een achtbaan aan emoties. Wel misselijkheid. Enorme misselijkheid! In de zin van veel overgeven. Gelukkig ben ik weer wat meer gaan eten, want ik viel af, maar ik voel me ook beter (ook nu het ‘idee’ begint te wennen). Veel succes de komende weken, nog even en dan komt de eerste echo! Dan pas wil ik het ‘bekend’ gaan maken buiten de ‘inner circle’. Spannende tijd!