(~215 B)




Lieve Skyler…

Lieve Skyler…

Lieve Skyler,

Raar om je geen Puck meer te noemen. Tijdens de zwangerschap was dat mijn naam voor jou en iedere brief die ik aan je schreef of in iedere conversatie die ik met je voerde, had ik het maar over Puck. Zelfs toen ik je naam al wist. Ik denk omdat ik bang was dat het allemaal wel heel echt zou worden. Telkens als je papa het over Skyler had schrok ik. Skyler? O ja, de bevalling komt eraan en daarna ben ik mama van jou, van Skyler. Tijdens de zwangerschap was het allemaal nog onwerkelijk en de gehele acht maanden kon ik gewoon niet geloven dat het wezentje in me zou uitgroeien tot een persoonlijkheid. Zelfs na de bevalling besefte ik dat nog niet helemaal. Besef ik het nu eigenlijk wel? Puck is veranderd in Skyler en het hoopje cellen is veranderd in een jochie van 14 weken met een eigen persoonlijkheid. Het is heel bizar maar o, wat is het mooi.

De hele zwangerschap wreef ik over mijn buik en hadden we een onderonsje. Ik vertelde je dat ik wel heel graag zou willen dat je eerder kwam. Natuurlijk had ik dat niet voor het zeggen maar uiteindelijk heb je wel geluisterd. 5 november zorgde je ervoor dat mijn vliezen braken. Onder het maken van outfitfoto’s. Je kent je mama goed en wist dat dat een perfect moment zou zijn. Gelukkig hield je mij en jezelf heel rustig en kon ik op mijn eigen tempo wennen aan het idee dat ik zou gaan bevallen. Je hield je de hele avond en nacht stil en zelfs het schoppen bleef uit. Tot ’s ochtends half 6. De weeën begonnen en je wilde eruit. Je wilde er snel uit. Binnen drie uur was je geboren en hield ik je vast op mijn borst.

Mensen zeggen altijd dat een baby liefde op het eerste gezicht is. Nee, dat vond ik niet. Het was bizar en heel onwerkelijk en ik had nog niet het idee dat je van mij was. Dacht dat je ieder moment door de verpleging kon worden weggehaald zodat je naar je echte mama gebracht kon worden. Maar dat gebeurde niet. Je bleef bij mij en na een dagje wennen en veel mensen om ons heen hadden we ’s avonds een moment voor ons tweetjes. We lagen in een afgesloten ruimte en toen opeens was daar het besef. Je voelde met je handjes aan me en je haartjes kriebelden over mijn borst. Je maakte heerlijke geluidjes en lag fijn te slapen. Bij mij. Bij diegene die je later mama zou gaan noemen. Dit moment was prachtig en ik ben blij dat de verpleegkunde me geroepen heeft om me dit moment te geven. We zijn in slaap gevallen en twee uur later werd ik wakker gemaakt zodat ik naar mijn eigen kamer kon. Jou achterlatend, maar wetende dat je in zeer goede handen was en dat ik zelf even goed kon slapen om aan te sterken. De volgende ochtend werd ik gewekt; je was wakker en wilde me zien. Ik was moeder en voelde dat direct. Ik wilde naar je toe!

De dagen daarna gingen in een roes voorbij. Iedere keer als ik onder de douche stond en naar mijn buik keek schrok ik een beetje. Waar was je?! Maar toen ik besefte dat je heerlijk lag te slapen in je wagen kreeg ik een glimlach op mijn gezicht. Je was er al! En ik was trots op jou en mezelf dat het direct al heel erg goed ging. Maar steeds weer was daar het onwerkelijke moment. Als ik in de wagen keek, als ik je vast had, als iemand me mama noemde, als ik naar mijn lichaam keek, als ik terug dacht aan de bevalling. Hoe is dit allemaal zo snel gegaan? De zwangerschap, maar vooral ook de bevalling. Binnen no time was je daar. Ik heb niet echt naar een einde toe kunnen leven en niet kunnen aftellen. Misschien dat het daarom zo onwerkelijk was. Binnen 12 uur was mijn leven compleet veranderd, terwijl ik eigenlijk nog een maand moest gaan aftellen.

Vorige week had ik een dieptepuntje. Het viel me zwaar om voor je te zorgen. Je wilt veel aandacht, kan jezelf moeilijk vermaken en bent echt een moederskindje. Papa heeft een drukke maand op zijn werk waardoor we veelal met zijn tweetjes zijn. Ik was continu met jou bezig en cijferde mezelf even weg. Maar het schrijven heeft me goed gedaan. Ik heb toegegeven aan mezelf en anderen dat het niet altijd koek en ei is maar dat dat ook niet altijd hoeft. Dat die roze wolk niet altijd aanwezig hoeft te zijn en dat het soms echt veel zwaarder is dan dat ik dacht. En jij voelde dat ook aan en veranderde een beetje. Je sliep wat meer, werd heel rustig, vermaakte jezelf in de box en speelde op je speelkleed. Je huilde vrijwel nooit en genoot zichtbaar van alles wat je zag en wat er om je heen gebeurde.

Gisteravond zat je bij me op schoot en hadden we weer een onderonsje. Je lachte, je praatte, je bewoog en maakte oogcontact. We hadden lol samen en ik beleefde weer even dat heerlijke moment van 14 weken geleden. Het moeder-zoon momentje. Ik genoot er intens van en hield me alleen maar bezig met jou. Ik keek in je ogen en was dolverliefd. De hele avond heb ik je niet meer los gelaten. We hadden zoveel plezier en het wordt allemaal steeds zoveel mooier nu je groter wordt. Het heeft me goed gedaan om vorige week aan mezelf toe te geven dat het wat zwaarder is, maar dat het echt niet allemaal perfect hoeft. Ik doe mijn best op mijn eigen manier en als ik naar je kijk geef je me het gevoel dat ik het goed doe. Ik begin weer een beetje de oude te worden. Met jouw hulp. Door me het gevoel te geven dat ik – in jouw ogen – wel perfect ben. Dat je het naar je zin hebt en dat je gelukkig bent. En dat is de mooiste bevestiging die je me maar kon geven. Het enige wat ik weer even nodig had.

Ik loop dan wel steeds te mopperen dat ik de tijd voor mezelf mis, dat ik moet wennen en dat ik je soms achter het behang wil plakken. Je bent soms dat draakje wat ik even niet meer kan handelen. Maar als ik dan weer in die grote blauwe ogen van je kijk, jou met je neus ziet knijpen, ik de kuiltjes in je wangen zie verschijnen en je in lachen uitbarst, dan besef ik me dat mijn leven nu eigenlijk veel mooier is dan voor jouw komst. Dat deze momenten zoveel meer waard zijn dan de momenten voor mezelf die ik nu even moet inleveren. Dat komt allemaal wel weer zodra we meer ritme gevonden hebben. Voor nu probeer ik te genieten van de keren dat we knuffelen, dat je bij me ligt en dat we een onderonsje hebben. Voordat ik het weet ben je ouder en kun je alles zelf. Dan wil je niet meer bij me zitten. Ik hoop dat dat moment nog heel lang uitblijft…

Love you X

DSC_0073

Delen:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

39 Reacties

  1. Angela
    13 februari 2014 / 12:57

    Wat mooi geschreven, tranen in m’n ogen bij deze mommy to be. Geweldige foto’s ook!

  2. 13 februari 2014 / 13:01

    Aah Shirley, wat een supermooi stukje zeg. Echt recht uit het hart! En wat een prachtige foto’s <3

  3. Pinar
    13 februari 2014 / 13:11

    Wauw wat mooi geschreven! Ik heb een zoontje van bijna 6 maanden oud en ik heb met tranen in mijn ogen je verhaal gelezen. Alles is zoo herkenbaar. Geloof me, de eerste 14 a 15 weken zijn het zwaarst. Daarna wordt het steeds makkelijker en leuker. Geniet van je mooie mannetje!

  4. 13 februari 2014 / 13:36

    Aaawh zo lief! Echt heel mooi om te lezen. Moederliefde is het beste wat er is.

  5. 13 februari 2014 / 14:01

    Prachtig, zo veel herkenning. Terwijl ik dit lees ligt Elvy op me te slapen na een lange huilmoment. En pak hem steeds steviger vast. Soms moet ik mezelf ook even knijpen, this js real.

  6. 13 februari 2014 / 14:03

    Heel erg mooi geschreven! Herkenbaar! Moederschap is het mooiste wat er is maar maakt je meteen ook het meest kwetsbaar. Ik kijk ernaar uit om het weer mee te mogen maken, maar dan alles..

  7. 13 februari 2014 / 14:18

    Wat mooi geschreven Shirley. Ik word er helemaal stil van!

  8. 13 februari 2014 / 14:26

    Mooi geschreven, en zeker herkenbaar. Het moederschap is het mooiste wat er is maar ook heel erg zwaar. Iedereen wil zijn kind wel eens achter t behang plakken hoor, en wie zegt van niet, die liegt ;).

  9. 13 februari 2014 / 14:33

    Wauw, echt ontzettend mooi geschreven, heel mooi stuk! Wat een liefde kan een kindje je toch geven! Geniet van elkaar!

  10. 13 februari 2014 / 14:42

    Tranentrekker!! Maar wat mooi geschreven zeg! Dikke knuffel!

  11. Monique
    13 februari 2014 / 14:51

    Zit met tranen in mijn ogen je verhaal te lezen……zo herkenbaar! Prachtig!

  12. 13 februari 2014 / 15:01

    Prachtig! Echt onwijs mooi geschreven en zo oprecht.

  13. 13 februari 2014 / 15:17

    Wauw ook hier tranen in m’n ogen terwijl ik je verhaal lees en alle herkenning voel en merk, dat geweldige gevoel van je kindje die aankijkt en het gevoel geeft de beste mama te zijn is zo waardevol in alle onzekerheid die bij het ouderschap komen kijken, heel mooi beschreven Shirley!

  14. 13 februari 2014 / 15:18

    Wauw wat een mooi verhaal.. kippenvel momentje

  15. Monique
    13 februari 2014 / 15:33

    Pfff hormonen!! Houdt het niet droog bij deze blog!!
    Heel mooi!!

  16. Eef
    13 februari 2014 / 16:10

    Prachtig en wat een geweldig mooie foto van een lachende Skyler, hij is echt heel mooi.
    Ik herken veel in wat je schrijft en vind het heel fijn dat je zo eerlijk en open bent over het moederschap.

  17. Marlieke
    13 februari 2014 / 16:42

    Wat schitterend geschreven. Deze absoluut-geen-emo-muts moest toch even slikken. Zo herkenbaar en ik mag het straks nog een keer meemaken. Onvoorwaardelijke liefde voelen, zelfs op momenten dat je het niet meer ziet zitten. <3

  18. Stien
    13 februari 2014 / 17:07

    Wat prachtig om te lezen!! Helemaal eerlijk, nuchter en liefdevol opgeschreven! Echt een prachtig kind!!, hij ziet er heel gelukkig dat jochie 🙂

  19. Lara
    13 februari 2014 / 18:28

    Mooi verhaal! Ik vond Skyler altijd alleen maar op zijn papa lijken, maar bij deze foto’s zag ik voor het eerst zijn mama er in, haha 🙂

  20. 13 februari 2014 / 19:43

    Wat heb je dat mooi geschreven! Echt wauw. Skyler mag trots op jou zijn als moeder. Liefs

  21. 13 februari 2014 / 20:19

    Wauw, mooi stukje! Denk dat Skyler wel boft met een mama die dit soort dingen zo goed op ‘papier’ kan zetten. Lijkt me echt heel waardevol voor later.

  22. Nadia
    13 februari 2014 / 21:38

    Ohh wat mooi geschreven Shirley! Door jouw verhalen besef ik me steeds meer dat het moederschap toch wel heel bijzonder moet zijn.

  23. 13 februari 2014 / 22:01

    Ik heb veel stukken van je gelezen maar deze brief is echt het mooiste wat ik van je gelezen heb. Echt geweldig mooi!

  24. Simone
    13 februari 2014 / 22:25

    Oooh, wat lief zeg! Dit is nou ook wat ik bedoelde afgelopen week met onvoorwaardelijke liefde, die is er gewoon 😉 Die foto is ook supermooi, echt een happy ventje en inderdaad, hij lijkt ook op jou hoor. Ik zie het hier duidelijk.

  25. Suzanne
    14 februari 2014 / 00:41

    Jeetje Shirley ik vind dit zo onwijs mooi. Krijg er tranen van!

  26. romy
    14 februari 2014 / 10:35

    Wat mooi shirley

  27. 14 februari 2014 / 10:35

    Super mooi! Ook ik mag een traantje weg pinken. Het is ook zo herkenbaar, de gevoelens. Zo overweldigend.

  28. romy
    14 februari 2014 / 10:41

    Oh en wat lijkt skyler veel op jou!!! Super foto

  29. Lisette
    14 februari 2014 / 11:04

    Super super mooi geschreven! Recht uit jouw hart en het komt zo bij iedereen binnen! Jij hebt echt een super talent en dat is schrijven! Op dit blog komt jouw talent 100x meer naar voren als op Styleguide (en die is ook goed)
    En Skyler heeft echt hetzelfde gezichtje als jou!

  30. 14 februari 2014 / 13:09

    Wauw.. vooral het laatste stukje.. gewoon echt prachtig!!! Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen maar echt ontzettend mooi zeg

  31. 15 februari 2014 / 18:25

    Prachtig geschreven; deze softie heeft tranen in dr ogen staan!

  32. 16 februari 2014 / 12:05

    Mooi geschreven Shir! Ik hoop heel erg dat ik het ook ooit mag meemaken!

  33. 17 februari 2014 / 20:13

    Hey lieve Shirley…ik heb het je gezegd…ook mama,s mogen balen en momenten hebben dat het even niet gaat. Maar twijfel nooit aan jezelf want je bent een onwijs lieve mama. Dat zag ik Dinsdags maar springt ook uit dit verhaal. Skyler is een moppie…en die drakerige momenren zullen nog veel meer komen maar elke keer als je in zijn ogen kijkt zul je je moedrrliefde voelen. Liefs Miranda

  34. Shirley Irene
    17 februari 2014 / 22:45

    Heel mooi geschreven. Tranen in mijn ogen haha
    Mijn dochter en jou zoon schelen maar een paar dagen en het is zo herkenbaar wat je schrijft.

Secured By miniOrange