Vaste rituelen

Nog vijf maanden. Nog vijf maanden en mijn baby wordt drie. Drie! Het is toch bizar dat dat hoopje van 2875 gram dat op 6 november 2013 uit me kroop momenteel een grappige, lieve, ontdeugende en mooie peuter is met zijn eigen trekjes? Het groeit maar door en we staan erbij en kijken er naar. Soms zou ik best eens op die pauzeknop willen drukken, om iets langer van het moment te kunnen genieten. Want die tijd glipt maar door mijn vingers en voordat ik het weet is ‘ie weer twee centimeter langer. Ik blijf het cliché zinnetje maar herhalen; het gaat allemaal veel te hard. Vandaag wil ik het eens hebben over de vaste rituelen hier in huis. Want ja, die peuters hebben hier en daar een beetje last van dwangneurose.

Naar bed, naar bed zei Duimelot
Zodra het bedtijd is verloopt alles volgens hetzelfde stappenplan. We gaan naar boven, Skyler wordt opgefrist, krijgt een schone luier en zijn pyjama aan en we gaan door naar de badkamer om de tanden te poetsen. Vervolgens ben ik nog even bezig met opruimen, kruipt Skyler vast bij ons op bed, doet het nachtlampje aan, pakt de ‘tutjes’, kiest een boekje uit en gaat wachten tot ik er ben. En oh wee als dit iets anders verloopt. Laatst was Raymond Skylers tanden aan het poetsen en was ik dus op bed aan het wachten. Ik zette het nachtlampje aan, legde Skylers tutjes klaar en ging wachten tot ‘ie bij me kwam. Nou, dat heb ik geweten. Meneer was woést! Hoe haalde ik het in mijn hoofd om zijn taken over te nemen? Het lampje moest uit, de doekjes moesten terug onder het kussen en ik moest de kamer weer uit. Skyler werkte zijn schema af en na een minuut mocht ik dan de kamer binnenkomen, kon ik Skyler complimenteren met de goede handelingen die hij verricht had en konden we eindelijk beginnen met het lezen van een boekje.

Niet doen, oma!
Zo hebben wij nog een paar vaste rituelen waar we absoluut niet van af mogen wijken. Op vrijdag is oma er altijd en omdat de handelingen pas sinds kort zijn ingevoerd, wist zij nog niet helemaal wat Skylers patroon was. Nadat we terugkwamen uit het centrum en in de gang stonden, opende oma alvast de deur naar de woonkamer om ons hondje te begroeten. Skyler was wederom ontzettend boos. ‘Nee, oma!’ Oma wist niet zo goed wat haar overkwam maar toen ik uitlegde wat de bedoeling was, moest ze er toch een beetje om lachen. Dus hup, hondje weer terug in de woonkamer, deur dicht en ons achter Skyler verzamelen. En hoe bloedserieus hij dan kan zijn; dat is nog wel het meest grappig van allemaal. Hij opent de deur, zegt heel enthousiast ‘haaaaai Muis’ alsof ‘ie de hond voor het eerst ziet en oma en ik mogen dán pas onze weg vervolgen.

Zeg maar dag met je handje
Papa was ook een keer de klos. Die kwam namelijk thuis van zijn werk terwijl Skyler heerlijk aan het spelen was. En dat was uit den boze want er moet natuurlijk bij het raam gewacht en gezwaaid worden. Raymond moest zijn schoenen en jas weer aantrekken, de deur uit gaan, voor het raam uitgebreid staan zwaaien naar Skyler die voor het keukenraam zat te wachten en mocht toen eindelijk zijn eigen huis in. Skyler opent de deur naar de gang, roept ‘haaaai papa!’ alsof ‘ie hem daarvoor nog helemaal niet had gezien en gaat vervolgens weer naar zijn speelgoed om verder te gaan met waar hij mee bezig was.

Boeeeeee
Laatste, en tevens het meest aandoenlijke voorbeeld. In Aalsmeer staat langs de weg een beschilderde stenen koe. Alhoewel het Skyler de eerste weken nog niet was opgevallen, wordt er nu heftig gedag gezegd. Iedere keer als we in de auto zitten rijden we er wel langs en behalve hevig zwaaien, worden er ook dingen geroepen als ‘Hallo koe!’, ‘doei koe!’, ‘lekker slapen koe!’ en ‘lekker spelen koe!’ Skyler is helemaal uit zijn hum als ‘ie dit niet heeft kunnen doen. Soms vergeet ik het helemaal en rij ik er iets te snel voorbij. Hoe kan ik hem dat aandoen?! Skyler is dan oprecht heel verdrietig en vertelt me dan dat ‘ie de koe niet goed heeft gezien en niet heeft kunnen zwaaien. Hij vraagt me zelfs om even terug te rijden. De volgende keer gaan we maar eens stoppen bij de koe. Om de beste vriend eens de hand te schudden en om Skyler met hem op de foto te zetten. Kunnen we altijd die foto nog laten zien als mama weer eens zo’n ontaarde moeder is die dit ritueel vergeet. Alhoewel… Dat past natuurlijk niet bij het ritueel.

Ik grapte in het begin over de dwangneurose maar ik geloof oprecht dat peuters deze handelingen nodig hebben. Als vastigheid, om een duidelijke dagindeling te hebben en om enige controle te hebben over wat ze mogen en kunnen doen. Er wordt niet voor niks gezegd dat regelmaat belangrijk is voor een kind. Voor mijn peuter gaat dat echter nog een stapje verder en voeren we veel handelingen op een dag uit. En waag het niet om dat door de war te schoppen! Dan kom je er hier echt niet meer in…

Vertel eens, heeft jouw kindje ook dit soort rituelen (gehad)?