Mijn zwangerschap: week 24

Vanmorgen kwam dat besef: als ik momenteel 25 weken zwanger ben, betekent dat dat ik over 15 weken moeder word. Dat ik over ongeveer 15 weken lig te bevallen en hopelijk na een paar zeer voorspoedige uurtjes onze kleine man in mijn armen mag houden. Wat gaat het hard! Ik heb niet eens tijd om aan het idee te wennen dat ik zwanger ben. Althans, zo voelt het. Het besef is er nog steeds niet altijd maar daar zal de komende weken verandering in komen. Ik word dikker, de kinderkamer wordt geleverd, de wagen is besteld en ik heb me opgegeven voor een bolle buiken bootcamp. Het is een feit: ik ben zwanger en voordat ik het weet zijn we met drie in plaats van met twee. Maar voordat het zover is hebben jullie nog een aantal weekverslagen van me tegoed. Laten we niet op de feiten vooruit lopen en beginnen met week 24; afgelopen week!

• De afspraak bij de verloskundige stond weer op de planning en dat liep niet helemaal zoals ik gehoopt had. Jullie hebben er al uitgebreid over kunnen lezen, maar het kwam erop neer dat onze kleine man toch niet zo klein blijkt te zijn als de bedoeling is rond dit termijn. Hij ligt voor op groei en dat betekent dat ik een suikertest moet gaan doen. Laat het alsje-, alsje-, alsjeblieft gewoon een groeispurt zijn. Aangezien diabetes maar bij 2% van de zwangeren voorkomt ga ik daar ook maar gewoon vanuit, maar het verpeste wel even mijn maandelijkse bezoekje. Normaal kan ik namelijk genieten van het hartje wat ik te horen krijg en nu bleef de boodschap van de suikertest maar in mijn hoofd hangen. Jammer dat ze me dat niet daarna vertelde, maar nog voordat we naar de bebe gingen luisteren. Ach, we gaan van het beste uit! Het goede nieuws was wel dat het mij nog steeds enorm goed gaat, dat mijn gewicht onder controle is en dat mijn bloeddruk al 25 weken stabiel is.

• Die suikertest, dus. Ik heb een formulier meegekregen en mag aankomende week langsgaan wanneer ik wil. Ik kies maar direct voor de maandag. Ik moet om 08:00 uur bloed laten prikken, vervolgens een suikerdrankje drinken, twee uur lang op mijn gat blijven zitten en vervolgens weer prikken. Daarna mag ik naar huis en word ik vooral niét gebeld binnen vijf dagen. Mocht dat wel het geval zijn; dan is het foute boel en zijn mijn suikers niet in orde. Hoor ik niks? Dan kan ik opgelucht ademhalen en is onze man aan een groeispurt begonnen.

• Nog iets in de agenda vorige week: Mom in Balance! Ik heb al een tijd geleden mijn sportabonnement opgezegd omdat ik me écht niet fijn voelde in de sportschool. Ik was er te futloos voor en ook de warmte binnen maakte het er niet beter op. Omdat ik geen persoon wil worden die haar zwangerschap als excuus gebruikt om niet meer te bewegen en maar volop te gaan eten, moest ik mezelf inschrijven bij een cursus. Het werd de bolle buiken bootcamp, waarbij ik iedere week een uur fanatiek ga bewegen in het Vondelpark. Nu ik dit typ heb ik nog steeds spierpijn van de squats die ik moest doen, maar ik heb wel een enorm voldaan gevoel. Ik werk aan mijn conditie en spieren; iets wat ik tijdens en na de bevalling nog goed kan gebruiken.

• Terwijl ik aan het begin van de week een gigantische inspiratieboost had en ongeveer werkte van 08:30 uur tot 22:00 uur, zakte dat aan het einde van de week behoorlijk in. Zodra ik merk dat ik de inspiratie en de energie krijg om iets te gaan doen, moet ik daar dan ook flink gebruik van maken. Zo zorg ik dat de sites goed door blijven lopen en kan ik af en toe mijn rust pakken als het even niet meer gaat. Ik vind het nog steeds lastig om een balans te vinden in werken en rustig aan doen, maar zolang ik veel evenementen oversla en me vooral richt op het schrijven van de artikelen (thuis!) gaat het enorm goed.

• Dat plassen hè; het wordt nu wel héél vervelend. Ik wéét dat het erbij hoort, maar als ik zo’n vier keer per nacht slaperig naar de wc moet strompelen, ondertussen drie keer mijn teen stoot omdat ik te moe ben om te kijken waar ik loop en vervolgens in bed op een grommende hond ga liggen omdat ik niet zie dat hij op mijn plek is gaan liggen, dan vind ik dat ik even mag klagen. Dus. Plassen. Niet leuk.

• Mijn vriend en ik gingen naar Carré voor de show van Hans Klok en achter ons zaten twee jongetjes die met hun ouders een avondje uit waren. Wat vond ik het fantastisch om te zien hoe zij aan het genieten waren. Het zullen vast mijn hormonen zijn, maar ik kan werkelijk niet wachten tot wij ook leuke dingen met onze uk kunnen gaan doen. We hebben ons voorgenomen om dat redelijk vaak in te plannen. Qualitytime met zijn drietjes en af en toe lekker erop uit trekken om iets te ondernemen. Ik verheug me al weken op een bezoekje aan Artis en dat is dan ook het eerste wat ik ga doen als hij oud genoeg is om te zitten in de wagen en te kunnen genieten van de beesten. Maar ook zwemmen, gewoon een stuk wandelen, naar de speeltuin, een weekendje weg en naar de bioscoop zijn een aantal opties. Ik wil het allemaal doen!

• Mijn buik lijkt deze week niet zoveel gegroeid te zijn en stiekem vind ik dat helemaal niet zo erg. Er komen nog genoeg weken aan voor een groeispurt. Terwijl ik in mijn hoofd had dat ik zo’n mooi, rond bolletje onderaan zou krijgen, is dat nu in het echt toch iets anders. Mijn buik begint al te bollen onder mijn borsten en loopt helemaal tot onderaan tonnetje rond. Ik voel me huge en alhoewel ik weet dat ik niet mag klagen en stiekem best trots ben op mijn buik, hoop ik toch niet zo gigantisch te worden als Kim Kardashian. Dat heb ik nu steeds in mijn hoofd. ‘Please, laat me geen Kim worden.’ Maar gelukkig valt het mee en vertelde de verloskundige dat ik een prima, subtiel buikje had voor 25 weken. Thank you. Het is natuurlijk afwachten hoe de groei vanaf nu gaat verlopen, maar vooralsnog verwachten ze niet dat ik gigantisch ga worden. En dat is toch wel een héle fijne geruststelling. Een buik is leuk, absoluut. Maar ik moet me nog wel fatsoenlijk kunnen voortbewegen…

• Merken jullie dat ik deze week eigenlijk niet zoveel te vertellen heb? Eigenlijk is alles nog een beetje hetzelfde, op het sporten en de suikertest/groeispurt van de baby na. De geitenkaasverslaving is er nog, de vega filet americain ligt nog steeds in de koelkast, ik ben moe maar oké, de baby is fanatiek aan het trappelen waardoor mijn buik tekeer gaat en heb nog steeds last van de hormonen. Ach, we zijn gewoon lekker zwanger!