Na de tweede miskraam was het tijd voor ons om een stapje achteruit te doen. Dat klinkt makkelijker dan het is want elke maand die verstrijkt, is weer een kans die we mislopen. Iedereen probeert succesverhalen met je te delen; ‘je moet het proberen los te laten, misschien word je dan toch spontaan zwanger’, maar ongeacht of ik het los laat of niet; zwanger worden lukt niet zonder medicatie. Na de tweede miskraam had ik een afspraak bij de fertiliteitsarts. Een ontzettend lieve vrouw die naar mij luisterende, die mij een zakdoek aanreikte toen ik het nodig had, maar vooral die mij probeerde te begrijpen. De grote vraag is waarom mijn lichaam het afstoot. In mijn ogen is één keer domme pech, maar na twee keer komen bij mij de vraagtekens. Is het wel domme pech of is er een verklaring voor? Je probeert via Google informatie te verzamelen; wat zijn de alternatieven en wat voor opties hebben we. Niemand heeft een antwoord voor je. Hoe graag deze lieve arts mij ook antwoorden had willen geven, ze heeft ze niet. De arts stelde voor om deel te nemen aan een chromosoomonderzoek. Ik had veel positieve verhalen gelezen over een HSG-onderzoek. Misschien zit er nog wel een restweefsel, waardoor mijn lichaam het elke keer afstoot. De arts gaf aan dat het probleem niet ligt bij het zwanger worden, maar bij het zwanger blijven en dat in dit geval HSG-onderzoek geen toegevoegde waarde heeft. Om weer verder te gaan met dezelfde combinatie zag ik niet zitten, want waarom zou het nu wel goed gaan als het de vorige keer ook fout ging? Het alternatief was volgens de arts Pregnyl. Dit zou betekenen dat ik mijzelf moet gaan prikken. Ik heb altijd gezegd ‘tot hier en niet verder’, maar als je zo dicht bij bent dan kun je toch niet anders dan het een kans geven? We namen afscheid van elkaar en spraken af dat, zodra we er weer aan toe waren, contact op te nemen met haar zodat ik dezelfde week nog terecht zou kunnen voor een echo.
Rust
Het werd tijd voor rust. Even geen wekelijkse bezoeken aan het ziekenhuis, geen medicatie slikken waarvan je humeur alle kanten op gaat, het was even klaar. Wanneer het leven niet loopt zoals je gepland had, ga je nadenken over andere doelen en wensen. Ik heb altijd de droom gehad om een eigen site/blog te beginnen, maar nooit heb ik de stap durven zetten. In september besloot ik dan ook om na jaren wikken en weken een site te starten. Mijn site is in de afgelopen rustperiode een ontzettende steun geweest. Om te voorkomen dat ik in een diep gat zou vallen heb ik mij voor 110% gefocust op de site. Dat heeft mij zo geholpen, juist om iets om handen te hebben zodat ik niet veel tijd zou hebben om na te denken over de toekomst. Michael en ik hebben het de afgelopen periode ook vaak gehad over ‘wat nu’ en ‘wat doen we als..’. Tot hoever gaan we eigenlijk door en wanneer stoppen we ermee? Het is haast onmogelijk om daarover concrete afspraken te maken. Ik heb veel gepraat met Michael, met mijn ouders, met naasten uit mijn omgeving. Wat mij voornamelijk heeft geholpen is om het te relativeren. Ik heb al een prachtzoon, ik heb een kind dat mij mama noemt, ik weet hoe het is om zwanger te zijn en te bevallen. Ik heb het allemaal mogen meemaken en daar ben ik zo dankbaar voor. Ik weet niet of ik het ooit nog eens mag meemaken, maar het doet mij wel beseffen dat er ook vrouwen/stellen zijn met een onvervulde kinderwens. Ik kan mij de pijn die zij moeten ervaren niet voorstellen, de weg die zij moeten bewandelen om hun grote kinderwens in vervulling te laten gaan. Langzaamaan ben ik weer de oude Diana geworden. Door het gebruik van de medicatie ben ik ruim 7 kilo aangekomen en dat is er beetje bij beetje weer vanaf aan het gaan.
Het jaar 2014 stond voor ons grotendeels in het teken van het zwanger worden. Een moeilijk jaar, maar wat ons als gezin dichter bij elkaar heeft gebracht. Ik was bang dat we ieder met ons eigen verdriet zouden rondlopen, maar Michael was daar op de momenten dat ik hem nodig had. Al was het alleen maar om een knuffel te geven, zonder woorden zeg je al genoeg. Lieve Levi heeft zonder dat hij het weet een ontzettend grote rol vervuld in het verwerkingsproces. Op de dag dat ik te horen kreeg dat ik weer een miskraam zou krijgen was ik gebroken. Ik was deze dag thuis samen met Levi. Ik heb mij geprobeerd groot te houden, maar je breekt op dat moment en dat ziet hij. Op zijn manier heeft hij mij getroost. Levi dacht dat ik verdrietig was vanwege het feit dat Michael nog aan het werk was. Hij pakte mij vast en zei; ‘niet huilen mama, papa komt wel straks thuis’. In januari 2015 zullen we weer van start gaan met een nieuwe ronde. De rust heeft mij goed gedaan wat ervoor heeft gezorgd dat ik weer positief het traject instap. Of het ons dichter bij een kindje gaan brengen weet ik niet, maar ik ben er wel weer klaar voor.
Lees hier Diana’s eerdere stukken:
In de wachtkamer #1
In de wachtkamer #2
In de wachtkamer #3
Ik hoop dat 2015 jullie meer duidelijkheid zal geven en wie weet als kers op de taart een gezond kindje in je buik. Ik duim voor je! X
Wat heftig om dit zo te lezen, ik vind het knap hoe je je emoties zo op papier kan zetten. Ik hoop oprecht dat 2015 meer geluk en duidelijkheid mag geven. xxx
Wat heftig zeg!! Ik wens je al het geluk van de wereld voor 2015. Dat er opnieuw nieuw leven in je mag groeien 🙂
Jouw verhaal raakt me wel!
Zelf ben ik 22 jaar en heb ik endometriose. Een aandoening wat verminderde vruchtbaarheid veroorzaakt. Mijn vriend en ik hebben een kinderwens maar nog niet voor nu. Ik studeer nog, we wonen nog niet samen,…
Soms slaat de angst me ook wel eens om het hart als ik aan later denk.
Al verzekert mijn gynaecoloog me dat ik me geen zorgen moet maken.
Tijd zal het uitwijzen 🙂
Hoi Tineke,
Even een reactie omdat ik je verhaal herken. Ik heb ook endometriose en ondanks dat was ik bij ons eerste kindje in een maand zwanger en bij de tweede in twee maanden. Dus vooraf niet teveel zorgen maken (weggegooide tijd!).
Liefs!
P.S. Mijn ouders hebben er trouwens 12 jaar over gedaan om uiteindelijk mij via IVF te krijgen. Dus de angst zat er goed in bij mij en daarom vrij jong aan kinderen begonnen. 🙂
Heftig zeg. Ook ik heb 2 miskramen gehad en ik had echt het vertrouwen in mijn lichaam verloren. Zoals je zelf zegt: 1 keer kan, bij 2 keer moet er echt iets mis zijn. In diezelfde periode kwamen we er ook achter dat onze zoon aangeboren erfelijke aandoeningen had. Na onderzoeken bleek dat wij in orde waren, dus dat ons zoontje ziek was, was dom toeval.
Nadat ons zoontje geopereerd was en wij onze rust hadden genomen in het hele zwanger-worden-proces kregen we groen licht van het ziekenhuis. Ook wij hebben het erover gehad: Wat als ook deze zwangerschap verkeerd afloopt? Wat als het kindje ziek is? Wanneer breek je een zwangerschap af? En steeds weer verleg je je grens.
Dochterlief is geboren na een zwangerschap van 35 weken. Ieniemienie klein, maar gezond. Inmiddels is ze 5 en een pittige dame.
Ik wens jullie heel veel geluk in 2015. Ik hoop dat jullie dromen mogen uitkomen.
Wat ontzettend fijn om een positief te verhalen, dat er dus wel degelijk hoop is ná herhaaldelijke miskramen. Dank je wel voor het delen van je verhaal. Daar haal ik heel veel kracht uit!
Bedankt om jouw verhalen te schrijven. Het doet me erg veel deugd om te lezen dat er nog mensen zijn die meemaken wat ik het afgelopen anderhalf jaar heb meegemaakt!
Daarmee wil ik niet zeggen dat ik niet vurig mee hoop op een kleine broer of zus, maar het is wel eens verfrissend na alle “goh, we wilden er rustig aan beginnen en waren bij de eerste poging al zwanger”-verhalen die ik laatst tijd over me kreeg.
Jeetje Anne, ik begrijp uit je verhaal dat jij in een soorgelijke situatie zit? Ik weet niet of je er meer over wil vertellen, maar anders mag je ook altijd contact met mij opnemen: info@dianacarlton.com. X
Heftig! Hopelijk wordt 2015 een goed jaar!
Knap dat je dit zo mooi hebt beschreven en dat je nog positief blijft. Houd dat vast! Ik hoop voor jullie op een heel mooi jaar waarin jullie wens vervuld wordt.
Goed dat je de rust terug hebt gevonden.. Hoop dat driemaal scheepsrecht is!!
Hopelijk wordt 2015 echt jullie jaar en ook het jaar voor meiden die in een soortgelijke situatie zitten.
Ik gun het jullie zo!!
Jeetje meid, wat zal het moeilijk voor jullie zijn! Ik hoop zo dat het jullie in 2015 gegund is. Je verdient het echt. En wat een schatje is Levi, dat zet je dan met beide benen op de grond denk ik.
Wat goed dat je je rust hebt kunnen vinden. Hopelijk wordt 2015 jullie jaar…heel veel succes en probeer de rust te behouden. Knuffel!
Wat omschrijf je alles mooi puur en eerlijk. Ik hoop van harte dat in 2015 jullie wens voor een tweede kindje uit gaat komen!
De gevoelens die je beschrijft zijn zo herkenbaar, ook al is onze situatie niet dezelfde. Rust nemen is in zo’n heftige periode sowieso belangrijk. Het zal je ook helpen om je op te laden voor een eventuele behandeling met Pregnyl. Als het een geruststelling kan zijn: dat prikken valt allemaal wel mee. Een vrouw met een kinderwens is een krachtig wezen, die vaak sterker is dan ze zelf denkt…Geniet van je man en je zoon, en hopelijk wordt 2015 jullie jaar!
Wat heftig zeg! Doet me weer denken aan de twee miskramen die ik had voordat ik zwanger werd van mijn dochter (nu bijna 5 maanden en kerngezond :)). Dokters zeiden toen ook tegen me: je kan in ieder geval zwanger worden, nu moet het alleen nog blijven plakken… Doordat de eerste keer een missed abortion was en ik praktisch een maand over die miskraam heb gedaan (bloedverlies, wel nog tijdje -te traag- kloppend hartje, pillen om het op te wekken na stoppen hartje, wachten, wachten, wachten) was ik alle vertrouwen kwijt in mijn lichaam. Misschien raar om te zeggen, maar bij de tweede miskraam was ik zo blij dat in ieder geval mijn eigen lichaam nu meewerkte (uiteraard was ik wel verdrietig dat het wéér niet lukte, was er dan toch wat mis?). Paar maanden daarna werd ik zwanger van mijn dochter. Heel eng. Pas na 20 weken ging ik er in geloven. Mooie vind ik wel hoe zo’n kleintje zo’n nare periode praktisch kan ‘kwijtschelden’. Ik hoop dan ook van ganser harte dat dit jullie ook gegund is dit jaar! En complimenten dat je dit deelt, toen ik midden in mijn miskramen zat had ik heel veel aan te horen dat ik niet de enige was en dus niet ‘raar’. Weet zeker dat je anderen hiermee helpt!