Het hormonale monster

Toen ik het voicemailbericht van vriendin E. terugluisterde en ik haar hoorde zeggen ‘dikke knuffel en ik denk aan je’, rolden de tranen over mijn wangen. Hetzelfde geldt voor scènes uit Goede Tijden Slechte Tijden, de reclame van WSPA, een vriendin die onze afspraak afzegt, babyschoentjes die ik ontvang van mijn beste vriendje of als ik muziek luister van Anouk. Mijn hormonen zijn op hol geslagen en ik ken mezelf niet meer terug. De normaal altijd zo harde Shir is veranderd in een zacht gekookt ei. Een drillerig ei, dat uit elkaar valt als je ‘boe’ zegt. Ik kan vrij weinig hebben en ben momenteel niks waard. Misschien heeft het te maken met de vermoeidheid, maar het is natuurlijk grotendeels de schuld van de kleine druktemaker in mijn buik, die van mij een hormonaal monster maakt.

Gisteren was ik het interview met Anouk bij Linda de Mol aan het kijken en dacht ik terug aan het moment dat ik naast mijn grote idool stond, tijdens de presentatie van het Songfestival. Ik besefte me weer even welke weg ik had afgelegd, wat Anouk daarbij voor me betekende en wat ze voor me heeft gedaan door in te stemmen met onze afspraak. Bovendien deed het interview zelf iets met me. Anouk was open, eerlijk en helemaal zichzelf. Ondanks dat ik haar in maart nog live heb zien optreden mis ik haar muziek enorm. Ik kan niet wachten tot oktober, als ik hoogzwanger (34 weken, oeps!) plaatsneem op de zitplek om te genieten van haar live performance. Dat is het enige wat mijn hormonen altijd weer een beetje op zijn juiste plek krijgt. Of dat nu ook het geval is, moet blijken. Tot die week 34 zal ik het toch echt op eigen houtje moeten doen.

Naast het emotionele wrak ben ik ook goudeerlijk. Oké, dat was ik altijd al en daar maakte ik niet altijd vrienden mee, maar momenteel is het erger dan ooit. Ik zeg álles wat ik denk of vind en schuif mijn mening niet onder stoelen of banken. Ook als ik mensen daarmee kwets slik ik mijn woorden niet in. Aan de andere kant: als ik van je hou en je lief voor me bent word je op handen en voeten gedragen. Ik heb alles voor je over en probeer er alles aan te doen om je een goed gevoel te geven. Die belangrijke mensen lijken nog meer voor me te betekenen dan ze al deden, en ik kan momenteel erg goed onderscheid maken in vrienden voor het leven en vrienden voor even. Ik hoop dat ik het daar over een paar maanden nog steeds mee eens ben, maar eigenlijk heeft mijn gevoel me nog nooit in de steek gelaten. Ik ga er vanuit dat mijn radar nu voor de volle 100% draait en dat ik dingen nog helderder zie dan dat ik al deed.

Voor de rest vliegen mijn hormonen -en daarmee mijn humeur- van links naar rechts. Voel ik mijn gigantisch pijnlijke borsten en tepels? Dan begin ik nachtmerries te krijgen over een kind dat ze eraf bijt en begin ik te huilen bij het idee dat dat nooit meer goed komt. Bekijk ik mezelf in de spiegel; ben ik enerzijds trots op het feit dat ik zwanger ben maar kan ik wel gillen van de extra kilo’s die er momenteel bij komen. Zit ik op de scooter en moet ik op de vol op de rem, dan is voor mijn gevoel de baby al overleden en lopen de tranen over mijn wangen. De puisten zorgen voor een super chagrijnige dag, de vermoeidheid rond 16:00 uur maken me gefrustreerd omdat ik niet meer normaal zou kunnen functioneren en als ik de baby voel schoppen (sinds deze week!) weet ik weer opeens waar ik het allemaal voor doe. En ja, dat kleine wonder zorgt voor de grootste huilbui. Crying a river. Ik gok nog zo’n 23,5 week lang. Wens mijn vriend en mijn omgeving sterkte.