Fucked up monday

Toen vanmorgen de wekker ging voelde ik het al: dit gaat niet mijn dag worden. Ik drukte vijf keer op snooze, stapte vervolgens veel te laat mijn bed uit, haastte me naar de wc omdat de baby nog steeds op mijn blaas drukt en ik niet al teveel controle meer heb over de juiste spieren en stootte onderweg mijn teen. Vervolgens had ik een zenuwachtige hond om me heen lopen die eten wilde én direct naar buiten moest, smeerde ik ondertussen het brood van mijn vriend omdat ik zo’n lieve vriendin ben die dat iedere ochtend doet en probeerde ik bij mezelf de ogen te openen. Of in ieder geval mijn hoofd te laten ontwaken. Een hele klus, kan ik je vertellen. De pindakaas belandde in de koelkast en de Optimel in het keukenkastje. Het is maandag, mijn hormonen zijn helemaal van het padje af en ik geloof dat ik voor het eerst ga zeggen dat mijn buik me ontiegelijk in de weg zit. Na 27 weken heb ik een baalmomentje. Big time.

De kleine man maakt het goed door me af en toe flink te trappen waardoor ik toch weer even een kleine glimlach op mijn gezicht krijg, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Het lijkt alsof mijn buik vannacht weer een groeispurt heeft gehad. Ik probeerde vanmorgen allemaal setjes kleding maar alles leek opeens veel strakker te zitten dan normaal. Bovendien voelde mijn buik hard en pijnlijk. Of zal dat een teken van stress zijn? Volgens mij wordt het tijd dat ik naar mijn lichaam ga luisteren. Afgelopen donderdag was ontzettend druk waardoor ik het hele weekend heb moeten bijkomen. Ik lag voor apegapen op de bank, sleepte mezelf met veel moeite de dag door en gooide me gisteravond puffend en kreunend in de bioscoopstoel, omdat we naar zaal 6 moesten en ik vier trappen op moest. En ik ben pas in mijn 28e week! Hoe doe ik dat straks, als ik 34 weken zwanger ben en nog naar een concert van Anouk wil? Als ik bij 38 weken nog boodschappen wil doen en als ik zelfs misschien rond week 40 nog aan het werk ben, omdat je nu eenmaal als zelfstandige geen vrij hebt?

Voor vandaag gooi ik het op mijn hormonen en de slechte nachtrust vanwege het vele plassen en het in de weg zitten van de buik. Het is nu eenmaal een enorme verandering waar je even aan moet wennen. Ik herken mezelf niet meer. Ik raak helemaal van slag omdat een broek me niet lekker zit en krijg tranen in mijn ogen als ik naar nummers van Anouk luister. Mijn inspiratie laat me volledig in de steek waardoor ik nog steeds geen fatsoenlijk artikel op mijn beeldscherm heb gekregen en ik loop te schreeuwen naar mijn hondje, dat niets anders doet dan bij me staan omdat ‘ie me wil troosten. Bovendien voel ik me een big momma. Ik word huge!

Het leuke van dit alles is dat ik nog best om mezelf kan lachen. Gelukkig, dat zijn we nog niet verleerd. Dus ga ik mezelf nu even in een wél passend kloffie hijsen en naar de opening van Topshop in de Bijenkorf. Daarna ga ik mijn giftcard van River Island uitgeven en mijn bestelcode op Sarenza incasseren en nieuwe schoenen naar huis klikken. Shoppen is voor nu even het juiste antwoord op de hormonen. Morgen is de maandag voorbij en is vast alles weer een stuk beter. Uiteraard! We zijn zwanger en het is één groot feest. Alleen vandaag even niet. En het is pas 10:15 uur. Dat belooft wat voor de rest van de dag. Denk aan me.