Zes weken thuis: even bijkletsen

Het is alweer zes weken geleden dat we naar Rutte’s toespraak op televisie keken. Zes weken geleden dat we hoorden dat de scholen gesloten zouden blijven. Maddox moesten we sowieso die week thuis houden vanwege een fikse verkoudheid en veel hoesten, maar Skyler zou gewoon die maandagochtend naar school vertrekken. Het nieuws viel me koud op mijn dak. Wat nu? Ik werd boos, verdrietig, kon het niet goed relativeren en voelde grote weerstand. Weg ritme, weg vastigheid, weg tijd voor mezelf en hallo chaos. Inmiddels zijn er dus zes weken voorbij en hebben we een ritme te pakken. Maar een ritme hebben betekent nog niet dat het makkelijk is. Makkelijk voelt.

Twee dagen naar school

Gisteren kregen we een mail van de directeur van Skylers school met daarin de nieuwe plannen. Hij is ingedeeld in groep A en gaat na de meivakantie op maandag en donderdag naar school van 08.30 uur tot 14.00 uur. Er geldt een continurooster en dus hoeft hij niet naar de overblijf en mag er in de klas gegeten worden. De overige dagen, dinsdag, woensdag en vrijdag, werkt hij nog vanuit huis. Het is een mooi begin en ik denk dat het Skyler goed zal doen. We hebben geen problemen gekend met het schoolwerk en iedere ochtend gaat Skyler met Raymond om 09.00 uur aan de slag voor een uur of twee/drie, maar we merken wel dat hij zijn focus begint te verliezen. Hij heeft er minder zin in, hij wil dingen te snel doen en begint opeens tijdens een opdracht heel veel te bewegen. Ik denk dus dat de afwisseling met het werk in de klas goed voor hem gaat zijn en dat er iets meer afwisseling komt met de huidige situatie.

Twee dagen naar het kinderdagverblijf

Maddox gaat na de meivakantie zijn twee vaste dagen weer naar het kinderdagverblijf, de maandag en dinsdag. Hij is er aan toe want als er íemand onrustig is in huis, is hij het wel. De afgelopen week ben ik twee keer met hem naar het strandje hier in de omgeving geweest en daar leefde hij helemaal op. Lekker spelen, buiten zijn, vies worden en zijn ei kwijt. Nu vermaakt hij zich nog prima met zijn speelgoed maar de afwisseling met school, met de leidsters, met zijn vriendjes en de vaste activiteiten daar zullen ook voor hem voor een goede, frisse wind zorgen. Weer iets meer terug naar het oude leven.

Meer tijd voor mezelf

Met deze twee dagen voor Skyler en twee dagen voor Maddox begint er voor mij ook meer ruimte te komen. Nu moet ik zeggen dat we de afgelopen weken toch wel goed zijn doorgekomen en dat er ruimte voor mezelf was om dingen te doen. Als Raymond met Skyler boven is voor school, speelt Maddox lief beneden en kan ik even twee uur werken. ’s Middags probeer ik vaak even een wandeling te maken, variërend van 5 tot 7 kilometer. Koptelefoon op, een fijn muziekje aan en gaan. Dan ben ik toch een uur tot anderhalf uur buiten met alleen mezelf en dat doet me goed. Een beetje beweging, wat rust in mijn hoofd en even opladen voor de chaos thuis. Want die chaos vind ik toch wel lastig.

Hectiek

Wat ik het meest lastig vind is de hectiek. De jongens kunnen heel lief spelen, maar ze zitten elkaar ook continu dwars. Veel ruzie, veel geschreeuw en dus veel politieagent spelen. Normaal hebben ze flink wat tijd alleen en het is natuurlijk lastig als opeens iedereen om je heen loopt. We doen ons best om ze af en toe uit elkaar halen, door los van elkaar iets te ondernemen. Raymond gaat steppen of fietsen met Maddox, fietsen met Skyler, even alleen wandelen, ik ga met Maddox wandelen, neem Skyler even mee of ben ook alleen op pad. Zo proberen we alles een beetje af te wisselen en te zorgen dat iedereen aan zijn trekken komt. We hebben onze draai wel gevonden maar zoals ik al zei: het is niet ons leven.

Het nieuwe normaal

Ik mis de koffiedates met een vriendin, ik mis het onbezorgde, de sportschool, dat we er samen even uit kunnen gaan. Ik mis de dates met Skyler, de activiteiten met Maddox of de speel- en eetdates met vrienden. Dat we gewoon dingen kunnen doen of laten zonder er ook maar over na te denken. We waren hier in huis dan ook wel blij met het nieuws dat de scholen gedeeltelijk weer opengaan. Zodat we ons weer een beetje kunnen verheugen op het normale. Het vertrouwde wat we al een beetje kennen. Echter, we merken ook wel dat we onze draai een beetje hebben gevonden. Het loopt allemaal prima, de wekker gaat lekker iets later, we weten welke uitjes er wel en niet kunnen en ik weet onder welke voorwaarden ik eventueel even een vriendin kan zien voor een kop koffie. En dat geeft toch weer een beetje lucht, een beetje ruimte.

Lievelingsdag

Waar ik in het begin behoorlijk wat weerstand voelde, is dat nu iets rustiger geworden in mijn hoofd. Wel merk ik dat ik constant een onrustig gevoel in mijn lijf heb. Alsof de tijd stil staat en we met zijn allen wachten op een go om de boel weer op te pakken. Diep van binnen weet ik dat dat nog wel even gaat duren maar met de opening van de scholen is dat onrustige gevoel iets naar achteren gedreven. De maandag is sowieso dan weer van mij. En laat dat nu precies mijn lievelingsdag zijn.