Al een tijd loop ik met dit blog in mijn hoofd en ik denk dat ik vandaag de juiste woorden voel om het op papier te zetten.
Ik blog al heel wat jaren, zo ongeveer sinds 2005, en in al die tijd heb ik een mooi publiek opgebouwd. Sommigen van jullie volgen me al tien jaar (en langer, want de zwangerschap van Skyler is alweer bijna 9 jaar geleden!) en ik vind dat heel bijzonder. De reis die ik heb afgelegd vind ik tof en ik vind het heel mooi dat veel van jullie daar getuige van zijn geweest. Een bizar idee ook wel, dat er tiendúizenden mensen zijn die héél veel van me weten, terwijl ik niet weet wie er aan de andere kant van het scherm zit. Ik blijf dan ook nooit veel stilstaan bij de aantallen, aangezien ik dan een lichtelijke paniekaanval krijg als dat besef binnenkomt. Ik heb een fictief persoon voor me waar ik naar schrijf en dat voelt goed. De aantallen voelen heel abstract. Maar de jarenlange successen hebben ook een keerzijde met zich meegebracht. Haatreacties die me tot de dag van vandaag nog blijven achtervolgen en een groot deel van mijn leven zijn geworden. Gelukkig gaat het steeds beter nu ik al een tijd de mogelijkheid tot reageren uit heb gezet, maar nog steeds blijf ik in mijn achterhoofd bezig met de nare reacties die ik zou kúnnen krijgen. Ik heb ze jarenlang geïncasseerd alsof het niks was, terwijl het eigenlijk gewoon ordinaire pestpartijen waren.
De eerste reacties
De eerste reacties kwamen binnen toen ik met Styleguide begon. Ik was zwaar en kreeg van meerdere kanten te horen dat het vreselijk was hoe ik eruitzag. Dat ik wat aan mezelf moest gaan doen en dat ‘iemand zoals ik’ echt geen modeblog kon runnen. De outfits die ik liet zien waren ‘afgrijselijk’ en ik mocht mezelf absoluut niet vergelijken met andere modebloggers die op dat moment in opkomst waren. Deed ik in eerste instantie ook niet, maar door deze reacties ging ik juist kijken naar wat zij deden. Wat deden zij goed en ik niet? Het drong tot me door dat dat te maken had met de kledingmaat. Niet veel later stapte ik een cursus van WW binnen om te gaan afvallen. Nu zou het echt een succes worden!
‘Je benen zijn nog steeds vet’
Gedurende die tijd kreeg ik vaker dan me lief was naar mijn hoofd geslingerd dat ik maar gewoon moest stoppen met wat ik deed. Mijn blogs waren niet goed, mijn afvalpogingen gingen waarschijnlijk toch niet lukken en nog steeds waren mijn outfits ‘niet om aan te zien’. Mijn bovenbenen waren te dik, ik had x-benen, moest normaal gaan staan, moest niet zo overdreven lachen en iets ‘aan dat kop met haar doen’. Droeg ik skinny’s, dan moesten mijn broeken ‘groter want die broek past echt niet’ en droeg ik jurken, dan ‘moest ik dat toch maar niet meer doen’. Zelfs toen ik na drie jaar diëten op mijn lichtst was, 65 kilo woog en maat 38 droeg, kreeg ik wekelijks te horen dat ‘de afvalpoging niet geslaagd was’ en ‘je benen zijn nog steeds vet’. Oh, en vergeet de ‘wat een inhammen heb je op je hoofd’ niet. Of de opmerking: ‘jeetje, je bent eigenlijk best knap nu je afgevallen bent!’
Het was nooit goed genoeg
Ik heb me ervoor af proberen te sluiten. Ik gooide een muur omhoog en deed net alsof het me niks deed. Ik las de reacties en deed er niks mee. Soms verwijderde ik het, soms liet ik het staan. Soms ging ik in discussie omdat ik daar zin in had en soms haalde ik mijn schouders op en ging ik verder met de orde van de dag. ‘Ach, het hoort erbij!’, heb ik zo vaak gehoord dat ik het ging geloven. Ik werd met de dag onzekerder, twijfelde aan alles, wilde mezelf steeds weer opnieuw bewijzen, deed van alles om het de mensen maar naar de zin te maken en probeerde mezelf te veranderen in de hoop dat ik geaccepteerd was. Maar ik was afgevallen, ik lachte niet meer zo uitbundig, ik experimenteerde met poses en liet Mika mijn haar doen, ik droeg iedere week nieuwe outfits en nog steeds wisten de ‘haters’ iets te vinden. Wát ik ook deed, het was niet goed genoeg. De bezoekersaantallen stegen wel, dus ik zal ongetwijfeld íets goed hebben gedaan, maar daarmee kwamen de haters ook met aantallen tegelijk. Ik had last van slapeloze nachten, kampte veel met buikpijn en kreeg al een paniekaanval als ik inlogde op de site om naar mijn comments te kijken. Maar ik vond het bloggen zó leuk. Ik wilde er niet mee stoppen.
In de spiegel
Het waren voornamelijk aanvallen op mijn uiterlijk en die blijven me nog steeds volgen. Als ik in de spiegel kijk zie ik nog steeds de dingen waar ik ooit op ben aangesproken. Als ik een foto maak, kijk ik nog steeds hoe mijn lach is en als ik merk dat er een foto wordt gemaakt, ben ik me enorm bewust van mijn uitstraling en houding. Nog steeds gooi ik negen van de tien keer mijn haar los op de foto terwijl ik mijn haar altijd vast draag, ook al kom ik daar nu wel iets meer van los. Ik heb tot twee jaar terug mijn benen verafschuwd en durf eindelijk weer wat meer te dragen wat ik zelf leuk vind, in plaats van dat ik denk ‘misschien moet ik even iets anders aantrekken, dat vindt het publiek vast leuker.’ Maar nog steeds ga ik in een bepaalde houding op de foto, waardoor mijn benen mooier uitkomen, ik ‘geen x-benen’ zie en mijn bovenbenen ‘niet zo dik lijken’. Laatst in het bos maakte mijn moeder een foto van de zijkant en was mijn eerste reactie: ‘jeetje, dit kan ik niet online zetten. Ik zie er zo dik uit, moet je mijn benen zien. Maak toch maar een foto van de voorkant.’ Ik heb de foto uiteindelijk toch geplaatst en nu denk ik: het ziet er prima uit. Maar dat stemmetje is zo lastig te negeren na jarenlang getreiter.
‘Het hoort erbij, hè?’
De ergste commentaren kwamen toen ik bevallen was van Skyler. Ik kwam in gewicht aan, was erg aan het strugglen met het moederschap en deelde mijn keuzes. Keuzes die volgens sommigen verschrikkelijk waren. Ik had nooit moeder moeten worden, ik kon niet eens voor mezelf zorgen. Mijn kind kon wel een betere ouder gebruiken en ‘moet je kijken, je bent een slonzige moeke geworden’. Toen ik met Skyler bij een retreat was en daar aan tafel mijn verhaal deed, keken de andere vrouwen naar me en zeiden ze de simpele woorden: ‘wat afschuwelijk, wat moet dat vervelend zijn.’ Mijn reactie? ‘Ach, het valt wel mee. Het hoort erbij, hè?’
Hoge muur
Het doet me pijn om te beseffen dat ik het allemaal heb moeten slikken. Ik was al zo onzeker en de blogwereld heeft me in dat opzicht echt verpest. Ik heb het er weleens met Debbie over, dat het eigenlijk voor ons zelfbeeld een vreselijke tijd is geweest. Ik keek en kijk nog steeds negatief naar mezelf, ook al is dat de laatste jaren wel iets beter geworden gelukkig. Maar ik heb een gigantische muur om me heen en ben heel hard voor mezelf. Ik zie de comments in gedachten nog steeds voorbijkomen en als ik kleding aan het passen ben, is er altijd wel één reactie die ik me herinner. Ik denk vaak ‘het gaat me toch niet lukken’ en kijk nog steeds veel om me heen hoe en wat anderen dan doen. Soms voel ik me nog dat meisje dat zo aan het strugglen was in die eerste jaren en dat is soms pijnlijk om dat te beseffen. Of zoals ik dus zei met foto’s. Ik ben me nog steeds enorm bewust van mijn houdingen en kanten die het beste werken. Kanten waar ik het minste gezeik op kreeg.
Reactiesysteem gesloten
In de eerste lockdown in 2020 was ik een rondje aan het wandelen, checkte ik halverwege de ronde mijn reacties op een nieuwe blog en zag ik weer iets vervelends staan. Ik werd er op dat moment heel misselijk van, kreeg tranen in mijn ogen en dacht: ‘ik wil dit niet meer’. Ik wilde niet meer dat mensen me gingen afzeiken, ik wilde niet meer dat mensen me gingen bekritiseren en ik wilde niet dat ik zenuwachtig iedere dag mijn reacties moest openen want ‘wat zullen ze vandaag weer over me gezegd hebben?’ Ik werd er opeens zo naar van. Ik heb mijn WordPress geopend en direct de mogelijkheid tot reageren uitgeschakeld. Tot de dag van vandaag staat het uit.
Tijd nodig
Het is zo’n gevalletje van ‘dat had ik veel eerder moeten doen’. Maar ik durfde niet. Bang voor de reacties via andere kanalen. Bang voor het feit dat het nu klaar zou zijn met bloggen. Bang dat klanten het vervelend zouden vinden. Bang dat mensen ergens anders verder zouden gaan. Nog steeds bang voor de mening van anderen. Het duurde lang voordat ik het los kon laten. Ik ging van ‘dagelijks mijn reacties lezen met hartkloppingen’ naar immense rust. Inmiddels zijn we bijna twee jaar verder en kan ik het langzaam loslaten. Ik werk hard aan mezelf, zowel mentaal als lichamelijk. Ik probeer meningen van anderen los te laten en ga steeds meer naar het punt toewerken dat ik dingen meer privé hou. Ik schrijf nu stukken voor mezelf en heb de laatste jaren meer ontdekt waar ik me qua kleding fijn in voel. Nog steeds denk ik veel in reacties en als ik een opleiding doe, of bijvoorbeeld weer ergens mee stop waar ik in eerste instantie heel enthousiast over was, denk ik nog steeds wel ‘wat zullen mijn bezoekers wel niet denken?’ Het is een proces en het heeft tijd nodig. Ik heb de reacties voor meer dan 10 jaar lang geïncasseerd, dat laat je niet zomaar los. Misschien heeft het ook wel te maken met groeien als persoon. Ik ben ouder, volwassener, heb een gezin en weet meer wat ik zelf wil. Ik sta achter mijn keuzes en bepaal zélf wat ik wel en niet ga doen. Maar toch sluimert dat stemmetje nog ergens rond in mijn achterhoofd. Het zal vergelijkbaar zijn met pesters op school. Ergens draag je dat altijd met je mee en is dat een deel van je geworden.
Iedere dag
Een tijd geleden ontving ik een bericht van iemand die haar excuses wilde aanbieden. Ze vertelde me dat ze spijt had van de nare dingen die ze over me gezegd had op een forum. Ze zei ook: ‘ik ben blij om te merken dat mensen zoals ik je niet klein hebben gekregen.’ Ik heb nooit het bloggen opgegeven en altijd gevochten voor wat ik leuk vond. Mijn modeblog werd een succes, ik bereikte er een hoop mensen mee en verdiende er goed aan. Dit blog Mommyhood is tot de dag van vandaag ook nog steeds een hit en ik ben blij dat ik met mijn verhalen mensen weet te inspireren en te bereiken. Ik doe het ook nog graag. Maar mij niet klein hebben gekregen? De muur was heel hoog, maar er zijn veel mensen net dat randje over gegaan. En daar heb ik tot de dag van vandaag nog last van.
Be kind. Je kan met jouw nare reactie, waarvan jij misschien twee tellen lol hebt, een hoop schade aanbrengen.
