Mensen die mij al langer volgen weten dat ik jarenlang een modeblog heb gehad. Dat is ook waar het hele blogavontuur voor mij begonnen is. Ik startte een .tk-website, maakte daar uiteindelijk een .nl van, ik deed lekker mijn ding voor een paar jaar en in 2011 kon ik er fulltime mee aan de slag. Dat is dus zeker niet van de een op de andere dag geweest; ik was al zeker vijf of zes jaar aan het bloggen. Maar wat een mooi avontuur is het geweest. Als je mijn boek hebt gelezen weet je dat ik de ervaring een beetje dubbel vond omdat het allemaal vrij intens was, maar het heeft me veel geleerd en gebracht. Sterker nog: zonder mijn modeblog was Mommyhood er niet geweest en was ik niet eens gaan ondernemen. Inmiddels heb ik alweer een aantal jaar geleden afscheid genomen omdat ik graag met dit blog verder wilde. Maar ondanks dat ik er absoluut geen spijt van heb, de modewereld niet meer mijn ding is en ik het -vooral achteraf gezien- mega heftige jaren vond, zijn er toch een paar dingen die ik mis uit deze tijd.
De betrokkenheid
Laat ik beginnen met iets wat ik nu toch wel een beetje mis, ondanks dat ik online veel contact heb met jullie. Ik mis de betrokkenheid van toen. 2011 en 2012 waren de beste tijden en ik had toen ontzettend veel volgers. Het waren ook de hoogtijdagen van het bloggen, waardoor iedereen wel een aantal blogs volgde. Ik mis het hebben van tientallen reacties. Als ik ’s ochtends wakker werd en de comments bekeek, waren daar veel gesprekken gaande. Alweer een tijd geleden heb ik ervoor gekozen om het reactiesysteem uit te zetten. Niet alleen omdat er mensen waren die het nodig vonden om heel negatief en aanvallend te commenten, maar ook omdat er soms maar twee of drie reacties waren. Ik snap het helemaal want ik reageer zelf ook amper nog op anderen, maar ik mis die mooie tijd waarbij ik dus veel reacties had en veel meer contact met jullie had. De betrokkenheid was heel erg mooi en fijn.
On top of mind
Ik moest me bewijzen. De eerste jaren dat ik fulltime ging bloggen, ging ik op iedere uitnodiging in. Ik was bij ieder pr-bureau te vinden, had contact met veel mensen, werd vaak uitgenodigd voor evenementen, haalde goede opdrachten binnen en kreeg veel pakketten. De bedrijven wisten me wel te vinden. Ondanks dat ik zelf afscheid heb genomen van de evenementen omdat dat héél veel energie vreet en ik er echt niet altijd op zat te wachten, mis ik het wel eens dat mensen mij contacten. Ik snap het helemaal dat bedrijven je uit het bestand halen als je nergens komt opdagen en ik zal ook zeker niet opeens nu overal ja op zeggen, maar bij bepaalde merken mis ik dat mooie contact. Ik weet zeker dat ik daar nu op een andere manier nog veel moois mee had kunnen doen. Zelf contact opnemen heb ik ook wel eens geprobeerd maar als er dan geen reactie op komt, is het ook wel klaar.
De grotere opdrachten en het salaris
Tsjah, ik zal er zeker niet omheen draaien. Toen ik fulltime ging bloggen was ik aangesloten bij een mediabureau dat voor mij de meest toffe opdrachten binnensleepte. De ads brachten flink wat euro’s in het laatje. Ik vond het ook leuk dat ik meer vaste opdrachten had. Nu moet ik het vooral hebben van linkbuilding met af en toe een advertorial. Daar ben ik ook heel dankbaar voor, maar ik moet nu wel heel veel meer plaatsen voor misschien een vierde van het bedrag dat ik eerst kreeg. Het is harder werken, maar het zorgt nu wel voor meer voldoening. Simpelweg omdat ik alles zelf doe en er geen mediabureau meer tussen zit. Daar heb ik overigens zelf voor gekozen. Maar het heeft ook zeker te maken met die geweldige jaren waarin blogs mega populair waren. Inmiddels draait het ook veel meer om linkbuilding en social media. Ik ben zeker niet zielig en draai een prima, gemiddeld jaarsalaris. Maar als je je beseft dat ik soms wel vier keer zoveel per maand verdiende als nu, zul je vast begrijpen dat ik dat soms mis, haha.
Mijn best doen met outfits
Iedere dag voor de kast experimenteren met je kleding, kijken hoe je een bepaald jasje op een andere manier kan dragen omdat je het eerder al eens op de foto hebt gezet, echt nadenken over de look die je maakt. Ik heb dat nu niet meer zo. Ik heb een vaste set sieraden die ik niet meer afwissel, ik draag vaak dezelfde schoenen, ben na jaren nog dol op dezelfde tas en qua outfit is het vooral een jurk in de zomer en een jeans in de winter. Het voelt helemaal oké en ik sta precies waar ik moet staan momenteel. Maar heel soms zie ik foto’s terug en dan mis ik die experimentele fase. Ik mis het soms dat ik extra mijn best deed en niet lang daarna met Debbie aan het shooten was. We hebben het er nog weleens over en dan denken wel zowel positief als negatief terug aan deze tijd. Het heeft ons namelijk ook veel onzekerheid en verdriet gebracht. Maar ik vond het een heel toffe fase waarin ik ook veel geleerd heb over mezelf. Ik neem mezelf nog wel eens voor om wat meer te wisselen met sieraden, af en toe eens andere schoenen te kopen om af te wisselen en weer eens meer richting mijn oude stijl van de jasjes en hakken te gaan. Maar dan kijk ik mezelf aan in de spiegel en dan moet ik toegeven dat die Shirley er niet meer is. Jurken met gympen of een fijne jeans met een sweater is wie ik nu ben. En dat is ook helemaal oké. Dat duurde lang totdat ik dat kon accepteren. Dat mensen veranderen en dat dat niet erg is. Dat betekent overigens niet dat ik het niet mag missen, dat doe ik zeker nog wel.
Het gaan en staan in Amsterdam
Als ik in Amsterdam loop roep ik iedere keer weer dat ik terug wil verhuizen. Maar een tijd geleden kwam ik tot het besef dat het niet zozeer Amsterdam is wat ik mis, maar het leven wat ik daar had. De tram in springen als ik dat wilde en wanneer ik dat wilde, struinen over de grachten, afspreken met vrienden wanneer ik dat wilde, een evenement bezoeken wanneer mij dat uitkwam, dat soort zaken. De tijd voordat we verhuisden naar Aalsmeer en kinderen kregen. Ik ben onwijs dankbaar voor het leven dat ik nu leid met mijn prachtige gezin in een geweldig huis, maar iedere keer als ik Amsterdam binnenrij denk ik weer even terug aan die prachtige tijd. De jaren 2011 en 2012 waarin mijn modeblog helemaal de bom was, ik alle tijd van de wereld had, ik ontzettend veel leerde en niets me iets kon maken. Dat ik iedere dag compleet overprikkeld was van alles wat ik deed besefte ik, gelukkig, later pas. Ik had dit namelijk voor geen goud willen missen.
