Mijn boek is af en we zijn inmiddels bezig met de laatste puntjes op de i. Ik kreeg het gisteren terug met daarin de feedback en aanpassingen van de externe redacteur. Zij heeft nog flink wat zinnen omgegooid, stukken verwijderd en hier en daar wat woorden aangepast. Ook staan er nog een paar punten in waar ik naar moet kijken, maar daar heb ik niet zo heel veel werk meer aan. Ook kreeg ik van mijn redacteur wat opgemaakte pagina’s te zien. Wow, daar ben ik zo van onder de indruk! Het is onwijs tof om jouw geschreven stukken echt opgemaakt als boek te zien. Het is heel mooi rustig en helemaal mij. Ik kan niet wachten tot ik echt alles opgemaakt kan zien en daadwerkelijk het boek in mijn handen mag houden. Gelukkig duurt dat niet zo heel lang meer!
Tijdens het schrijven ben ik door heel wat fases heen gegaan. Van ‘ik weet niet hoe te beginnen’ tot ‘ik weet niet hoe te eindigen’ en alles er tussenin. Onzekere momenten, dagen dat ik mijn kop in het zand stak in de hoop dat de volgende dag het boekcontract spontaan verdwenen was, trotse momenten omdat het me gelukt was en uitdagende momenten, omdat het tijdens Corona, de lockdown en mijn onzekerheid toch best een pittige klus was. Maar de trotsheid overheerst, helemaal nu het af is. Het project ligt nu bij de anderen om er een boek van te maken.
Een boek schrijven is heel anders dan bloggen
Toen ik eenmaal begon met schrijven, had ik al vrij snel het voorwoord en het eerste, persoonlijke hoofdstuk af. Maar ja, toen moest ik opeens de verdieping in en theorie gaan delen. Ik kan je vertellen: na jarenlang bloggen en persoonlijk schrijven was dat heel erg lastig. Ik vond het heel moeilijk om dat omslagpunt te vinden en bleef vooral heel erg in de ik-vorm schrijven. Hoe leuk dat ook is in een blog; in een boek moet het meer naar de lezer zelf toe en moeten zij er iets aan hebben. Gelukkig heb ik heel goede feedback en hulp gekregen van mijn redacteur die me tips gaf waar ik mee aan de slag kon. Ook kreeg ik af en toe een hoofdstuk terug met daarin wat aanpassingen waar ik weer veel van leerde. Al met al had ik het niet zonder haar kunnen schrijven en was dat al een heel leerproces op zich.
Werken met/feedback krijgen van een redacteur is heel erg fijn
In het verlengde van hierboven: ik vond het dus mega fijn om te werken met een redacteur. Ik werk al jaren voor mezelf en ben het behoorlijk gewend om alles alleen te doen. Toen ik een redacteur kreeg toegewezen vond ik dat dan ook heel erg spannend want ik wilde niet dat zij zich zou gaan bemoeien met de teksten die ik had geschreven. Ik kreeg pas laat in het traject een redacteur en heb ongeveer drie maanden fanatiek met haar samengewerkt. Eerlijk? Zonder haar was dit boek er niet geweest. Het is fijn om een meelezer te hebben omdat je het zelf uiteindelijk allemaal niet meer ziet. Ik val vaak in herhaling (dat zien jullie vaker op mijn blog) en in een boek wil je dat niet hebben. Ik vond de aanpassingen die ze deed juist heel erg fijn en waardeerde de feedback enorm. Het gaf me handvatten om door te schrijven en ik voelde me alles behalve gepasseerd. Ik denk dat feedback iets heel moois kan zijn als het op de juiste manier gebracht wordt. De enige feedback die ik ooit kreeg waren tijdens mijn stages waar ik heel onzeker was, of van bezoekers die op een nare manier iets duidelijk wilden maken aan me. Tijdens dit proces ben ik feedback heel erg gaan waarderen en dat vond ik een mooi leermoment.
Schrijven is een ding: het finetunen is veel moeilijker!
Ik wil niet zeggen dat het schrijven me goed afging maar als ik eenmaal op dreef was, wist ik wel al vrij snel woorden op papier te krijgen. Ik vind dat ik van mezelf wel kan zeggen dat ik redelijk makkelijk schrijf, ook al was het voor een boek anders en moeilijker dan voor een blog. Toch heb ik me vergist in het ‘natraject’. Dit heeft bij mij de meeste energie gekost en ik had er slapeloze nachten van. Nadat ik veel hoofdstukken had ingeleverd kwam mijn redacteur met een voorstel om het hier en daar om te gooien en dit heb ik heel lang uitgesteld. Het zorgde voor paniek in mijn hoofd en ik wist gewoon niet waar te beginnen. Ik heb zelfs geroepen dat ik het stom vond dat ik pas zo laat contact kreeg met de redacteur omdat ik al het werk voor niks had gedaan, haha. Uiteindelijk heb ik met trillende handen het hele boek door elkaar gehusseld en alles weer aan elkaar geschreven. Voor de rest moest ik alle feedback verwerken, wijzigingen accepteren en hier en daar dingen herschrijven of meer ombuigen naar de lezer toe. Ondanks dat het schrijfproces veel meer tijd in beslag nam dan deze hele feedback- en correctierondes, vond ik dit wel het meest intensief. Ik krijg vaak te horen waarom het boek pas in mei verschijnt omdat ik het half januari af had, maar dat komt dus omdat het finetunen heel veel tijd in beslag neemt. De teksten waren af; het boek nog lang niet.
Uit je comfortzone stappen is zo slecht nog niet
De laatste maanden ben ik onwijs gegroeid. Ik zat heel wat jaren vastgeroest in het bloggen en omdat ik dat prima kan, vond ik het allemaal wel best. Opeens moest ik andere dingen doen, samenwerken, werken met anderen, werken met een uitgeverij en uit mijn veilige bubbel stappen. Ik heb een mega persoonlijk en prachtig boek geschreven, maar dat is me niet zomaar komen aanwaaien. Het was keihard werken, ik heb heel wat tranen gelaten, liep regelmatig vast en heb ook gewoon weken niet geschreven omdat ik het niet wist. Tijdens de aankondiging van de lockdown stond ik op het punt om de handdoek in de ring te gooien omdat ik het niet meer zag zitten en Raymond en vriendinnen hebben me vaak uit de put moeten praten. Het is spannend om uit je comfortzone te stappen en als je er middenin zit vraag je je af waar je in hemelsnaam aan begonnen bent, maar achteraf (altijd achteraf…) kan ik zeggen dat ik een mooie groei heb doorgemaakt en dat ik dit voor geen goud had willen missen. Ik heb altijd last van mijn onzekerheid en faalangst, ben als de dood dat ik dingen fout doe en kan me enorm opwinden over zaken die eigenlijk niet zo belangrijk zijn. Gewoon doen is makkelijker gezegd dan gedaan, maar ik hoop dat dit boek me wel een beetje geholpen heeft en dat ik me nu wat meer openstel voor nieuwe ervaringen. Zo had ik de afgelopen twee weken twee cursusdagen en werd er na de eerste dag aangekondigd dat ik de tweede dag een presentatie moest geven. Mijn eerste reactie: ga ik niet doen. Durf ik niet. Wil ik niet. Ik ga niet. Uiteindelijk heb ik het wel gedaan en vond ik dat ook weer heel leerzaam. Ook al was het digitaal en was het makkelijker dan in real life; ik ben weer een drempel over gegaan.
Ik werk het beste in mijn eigen bubbel
Ik heb maandenlang het onderwerp van mijn boek geheim gehouden. Ik heb tijdens het schrijfproces niemand iets laten lezen, zelfs Raymond niet. Ik heb mijn inhoudsopgave niet gedeeld en ik wilde het schrijven helemaal alleen doen. Ik heb het boek vrijwel helemaal op hotelkamers geschreven, in mijn eentje. Het voelde niet fijn om alles te delen en ik wilde me helemaal niet laten beïnvloeden door iemand. Als ik het met jullie zou delen, was ik bang voor nare reacties of misschien dingen als ‘wil je dit ook delen?’ Ik wilde niet dat Raymond of vriendinnen iets zouden zeggen waardoor ik ging twijfelen aan bepaalde stukken en ik wilde eigenlijk ook geen complimenten omdat ik dan te gemakkelijk ga denken. Dit project was helemaal van mij en tot november was er niet eens een redacteur die meelas. Het voelde fijn om het deze manier te doen. Alleen ben ik op mijn best. Als het aan mij had gelegen, was niet eens de pre-order zo vroeg aangekondigd maar omdat iedereen het op bol.com zag staan, voelde ik me geroepen om het zelf online te zetten. Achteraf was dit een miscommunicatie met de uitgeverij, maar al met al was het prima en heeft het toch al voor mooie verkopen gezorgd.
